پژوهش تازه‌ای نشان می‌دهد که قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض یک حلال صنعتی رایج که همچنان موجب آلودگی هوا و خاک در ایالات متحده است، می‌تواند خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد. این یافته‌ها شواهد فزاینده‌ای را تقویت می‌کند که نشان می‌دهد قرار گرفتن در معرض سموم محیطی در بلندمدت ممکن است سلامت مغز را تحت تأثیر قرار دهد.
براساس مطالعه‌ای ملی که در تاریخ ۱ اکتبر ۲۰۲۵ در مجله Neurology، نشریه رسمی آکادمی عصب‌شناسی آمریکا منتشر شد، قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض حلال صنعتی تری‌کلرواتیلن (Trichloroethylene - TCE) در هوای آزاد با احتمال بالاتر ابتلا به بیماری پارکینسون مرتبط است.
استفاده گسترده از حلال صنعتی TCE
تری‌کلرواتیلن سال‌ها در صنایع مختلف برای پاک‌سازی فلزات، خشکشویی و دیگر فرایند‌های صنعتی مورد استفاده قرار گرفته است. هرچند برخی کاربرد‌های آن ممنوع شده، اما این ماده همچنان در بخش‌های صنعتی حضور دارد و باعث آلودگی گسترده هوا، آب و خاک در سراسر ایالات متحده می‌شود.
این پژوهش اگرچه به طور قطعی اثبات نمی‌کند که TCE مستقیماً موجب پارکینسون می‌شود اما رابطه‌ای روشن میان میزان قرارگیری در معرض این ماده و افزایش خطر ابتلا به بیماری را نشان می‌دهد.
تحلیل داده‌های ملی و نتایج پژوهش
به گفته‌ی بریتنـی کرژیانوسکی، نویسنده اصلی مطالعه از مؤسسه عصب‌شناسی بارو در شهر فینیکس در این مطالعه‌ی سراسری بر روی افراد سالمند، قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض تری‌کلرواتیلن در هوای آزاد با افزایش اندک، اما قابل اندازه‌گیری در خطر ابتلا به پارکینسون همراه بود. این نتایج شواهد رو به رشدی را تقویت می‌کند که نشان می‌دهد آلودگی‌های محیطی می‌توانند در بروز بیماری پارکینسون نقش داشته باشند.
پژوهشگران برای انجام این بررسی، داده‌های بیمه‌ی سلامت (Medicare) را مورد تحلیل قرار دادند تا افراد بالای ۶۷ سالی را که بین سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۸ برای نخستین بار به پارکینسون مبتلا شده بودند شناسایی کنند.
هر فرد مبتلا با پنج فرد هم‌سن و هم‌جنس که به این بیماری دچار نبودند مقایسه شد. پس از حذف افرادی که داده‌های مکانی دقیق (ZIP+۴) نداشتند، تعداد ۲۲۱ هزار و ۷۸۹ فرد مبتلا به پارکینسون و بیش از ۱.۱ میلیون فرد سالم در مطالعه گنجانده شدند.
نقشه‌برداری از میزان آلودگی TCE در آمریکا
پژوهشگران با استفاده از داده‌های آژانس حفاظت محیط زیست ایالات متحده (EPA) و محل سکونت شرکت‌کنندگان میزان آلودگی TCE در هوای بیرون را در مناطق مختلف کشور بر اساس کد پستی (ZIP+۴) برآورد کردند. سطح این آلودگی در هر منطقه بر اساس داده‌های سال ۲۰۰۲ اندازه‌گیری شد و میزان قرارگیری هر فرد، مربوط به دو سال پیش از تشخیص بیماری در نظر گرفته شد.
افراد شرکت‌کننده بر اساس سطح برآوردی قرارگیری در معرض TCE به ده گروه تقسیم شدند.
در پایین‌ترین گروه غلظت TCE بین ۰٫۰۰۵ تا ۰٫۰۱ میکروگرم در مترمکعب (μg/m³) بود.
در بالاترین گروه غلظت‌ها بین ۰٫۱۴ تا ۸٫۶۶ میکروگرم در مترمکعب قرار داشت.
پس از در نظر گرفتن سایر عوامل مؤثر مانند سن، سابقه سیگار و قرارگیری در معرض ذرات معلق هوا مشخص شد افرادی که در مناطق دارای بالاترین سطح TCE زندگی می‌کردند، حدود ۱۰ درصد بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به پارکینسون قرار داشتند.
نقاط داغ آلودگی و ارتباط با صنایع
پژوهشگران همچنین چندین منطقه جغرافیایی را به‌عنوان نقاط داغ آلودگی TCE شناسایی کردند که بیشتر در مناطق صنعتی شمال شرقی ایالات متحده (معروف به کمربند زنگ‌زده یا Rust Belt) و برخی نواحی پراکنده دیگر قرار داشتند.
آنها همچنین خطر پارکینسون را در شعاع ۱۰ مایلی اطراف سه مرکز بزرگ صنعتی که بیشترین میزان انتشار TCE را در سال ۲۰۰۲ داشتند، مورد بررسی قرار دادند. در دو مورد از این مناطق خطر ابتلا به پارکینسون در نزدیکی تأسیسات بیشتر بود و در یکی از این موارد افزایش خطر به طور واضح با نزدیکی بیشتر به محل کارخانه ارتباط مستقیم داشت.
پیامد‌های بهداشتی و ضرورت سیاست‌گذاری
به گفته‌ی کرژیانوسکی: اگرچه میزان افزایش خطر اندک بود، اما با توجه به تعداد بسیار زیاد افرادی که در معرض TCE قرار دارند، پیامد‌های بالقوه‌ی این موضوع برای سلامت عمومی می‌تواند بسیار قابل توجه باشد. این یافته‌ها ضرورت تدوین مقررات سخت‌گیرانه‌تر و نظارت دقیق‌تر بر آلودگی‌های صنعتی را یادآور می‌شود.
پژوهشگران یادآور شدند که این مطالعه تنها بر افراد سالمند دارای بیمه Medicare تمرکز داشته و بنابراین نتایج ممکن است برای جوان‌تر‌ها یا مبتلایان به پارکینسون زودرس قابل تعمیم نباشد. افزون بر این، برآورد‌های مربوط به قرارگیری در معرض TCE تنها بر پایه داده‌های هوای آزاد در سال ۲۰۰۲ بوده و ممکن است نمایانگر کل دوران زندگی یا آلودگی‌های داخلی افراد نباشد.
انتهای پیام/