به گزارش خبرگزاری ایمنا، در نشست «صلح خاورمیانه» در شرم‌الشیخ، جایی که قرار بود صلح در غزه امضا شود، «دونالد ترامپ» باز هم نشان داد که برای او دیپلماسی بیشتر شبیه نمایش است تا گفت‌وگو رئیس‌جمهور آمریکا در حالی مقابل دوربین‌ها ظاهر شد که رهبران جهان پشت سرش ایستاده بودند؛ تصویری که بیشتر به صف ایستادن برای تأیید قدرت او شباهت داشت تا لحظه‌ای تاریخی برای صلح.
ترامپ در سخنرانی نیم‌ساعته‌اش، فهرستی از کشورها را خواند، از برخی تمجید کرد، از برخی نه. با لحنی شوخ‌طبعانه اما گزنده گفت که از بعضی رهبران «اصلاً خوشش نمی‌آید» و بعد هم بدون نام بردن، جمعیت را به حدس‌زدن دعوت کرد. صحنه‌ای که بیشتر از صلح، یادآور طنز تلخی از قدرت‌نمایی و تحقیر بود. وقتی نوبت به «کِی‌یر استارمر»، نخست‌وزیر بریتانیا رسید، او را «دوست خود» نامید، اما تعامل میانشان چیزی جز معذب بودن و لبخندهای مصنوعی نبود.
استارمر که طبق معمول پشت سر ترامپ ایستاده بود، با دستپاچگی جلو آمد و در پاسخ به دعوت ترامپ گفت: «بسیار خوب.» لبخند بی‌جانی که اندکی بعد به نگاه سردی به «مارک کارنی» نخست‌وزیر کانادا ختم شد، گویای ناگفته‌های بسیاری بود. اما شاید سردترین لحظه نشست، مربوط به «یوناس گار استوره» نخست‌وزیر نروژ بود؛ کشوری که ترامپ در فهرستش با لحنی طعنه‌آمیز صدا زد: «نروژ، پس چه شد؟» کنایه‌ای آشکار به جایزه صلح نوبلی که به او نرسید و به رهبر مخالفان ونزوئلا، «ماریا کورینا ماچادو» تعلق گرفت.
ترامپ گفت نخست‌وزیر نروژ «خودش را از او پنهان کرده»، و وقتی او را در میان جمعیت دید، تنها خندید. خنده‌ای که شاید بیشتر از سرِ تلخی بود تا طنز. اما نقطه اوج این نمایش، نه در شوخی‌ها، بلکه در «دست دادن» با امانوئل ماکرون رقم خورد، مچ‌اندازی‌ای در برابر دوربین‌ها که بیش از هر چیز بوی تهدید می‌داد. تصاویر نشان می‌دهد که دو رهبر در حالی دست‌های هم را گرفته‌اند که هر دو فشار را زیاد می‌کنند، چهره‌هاشان جدی و لب‌ها در گفت‌وگویی خاموش.
لب‌خوانی‌ها فاش کرده‌اند که ترامپ با لحنی هشداردهنده گفته: «می‌خواهم بدانم چرا به من آسیب زدی… همین حالا هم می‌دانم.» ماکرون پاسخ داده: «متوجهم. باید منتظر ماند و دید.» و این بار اوست که هشدار می‌دهد: «می‌بینی چه اتفاقی می‌افتد.» ترامپ هم با همان خونسردی خاصش می‌گوید: «دوست دارم انجامش بدهی… در پلک زدنی می‌بینمت.» در این میان، ترامپ همچنان با گرمی از رهبرانی نام برد که از او حمایت کرده بودند؛ از جمله «ویکتور اوربان» و «رجب طیب اردوغان».
گویی صلح در نگاه او نه بر پایه گفت‌وگو که بر محور وفاداری تعریف می‌شود. نشست شرم‌الشیخ قرار بود نقطه آغاز صلحی تازه در خاورمیانه باشد، اما رفتار رئیس‌جمهور آمریکا بیش از آنکه یادآور «صلح» باشد، صحنه‌ای از «قدرت» را به نمایش گذاشت؛ قدرتی که پشت نقاب لبخند، تحقیر را پنهان کرده بود.
