به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، نمایش تعاملی «شکستی، شکستم، شکست» به نویسندگی و کارگردانی مهدی گلناری و تهیه‌کنندگی مشترک «مهدی گلناری» و «رامین گودرزی‌فخار» در عمارت هما روی صحنه است؛ اثری که در نخستین سالن شیشه‌ای تئاتر ایران به اجرا درآمده و مرز میان صحنه و تماشاگر را از میان برداشته است. این نمایش با ترکیب بداهه‌پردازی، مشارکت فعال مخاطب و بهره‌گیری از فضاهای غیرمتعارف اجرایی، تجربه‌ای زنده و میان‌رشته‌ای از تئاتر معاصر را پیش چشم مخاطبان می‌گذارد.
اجرای نمایش «شکستی، شکستم، شکست» در فضای شفاف و مدرن عمارت هما، تجربه‌ای منحصربه‌فرد برای مخاطبان فراهم کرده است. این سالن شیشه‌ای با طراحی آوانگارد، صندلی‌های پرتابل و امکان چیدمان‌های متنوع، بستری برای تجربه‌های خلاقانه‌ی نمایشی فراهم می‌سازد.در آغاز هر اجرا از مخاطبان خواسته می‌شود شیئی شخصی با خود بیاورند که یادآور بخشی از گذشته یا تجربه‌ای فراموش‌شده باشد. این شیء به‌عنوان مجوز ورود تلقی می‌شود و جمله‌ای درباره آن روی برگه‌ای نوشته می‌شود تا در ابتدای نمایش جمع‌آوری گردد.
ساعت آغاز اجرا دقیق و منظم است و پس از شروع، ورود به سالن امکان‌پذیر نیست. این نظم و طراحی خاص فضا، هم‌راستا با رویکرد تجربی اثر است که به بازتعریف رابطه‌ی تماشاگر و صحنه می‌پردازد. این اثر همه روزه از ساعت ۱۹:۰۰ به مدت ۶۰ دقیقه در عمارت همای تهران، واقع در خیابان حافظ، خیابان نوفل‌لوشاتو، بعد از تقاطع رازی، بن‌بست زیبا به روی صحنه می‌رود.
تماشاگر در متن قرار می‌گیرد و روایت را می‌نویسد
گلناری در گفت‌وگو با آنا با اشاره به این که در این نمایش هیچ متن از پیش‌نوشته شده‌ای وجود ندارد، اظهار داشت: متن ما ذهن تماشاگر است. او برای دیدن خود به اجرا دعوت می‌شود. می‌نویسد، و ما بازی می‌کنیم. ساختار روایی اثر بر اساس نوشته‌هایی شکل می‌گیرد که تماشاگران از تجربه‌ها و زندگی شخصی خود در اختیار ما می‌گذارند.
وی با بیان این نکته که هر تماشاگر جهانی منحصربه‌فرد دارد، تصریح کرد: همین ویژگی سبب می‌شود هر شب نمایش به تجربه‌ای تازه و متفاوت تبدیل شود. ایده هر اجرا از ذهن تماشاگران همان شب زاده می‌شود.
کارگردان نمایش با اشاره به هدف خود از خلق چنین تجربه‌ای افزود: می‌خواستم تئاتری بسازم که مخاطب صرفاً بیننده نباشد، بلکه در متن حضور یابد، بنویسد، تجربه کند و به بازآفرینی روایت بپردازد. این اثر در حقیقت نوعی آیینه است که هر فرد چهره خود را در آن می‌بیند.
عبور خلاقانه از سنت و جست‌وجوی زبان‌های تازه در تئاتر
وی با اشاره به این امر که پایان‌نامه‌اش به بررسی شیوه‌های کاربرد هوش مصنوعی در تئاتر اختصاص دارد، خاطرنشان کرد: همواره کوشیده‌ام از مرزهای رایج فراتر بروم و در جست‌وجوی فرم‌های تازه و زبان‌های اجرایی متفاوت باشم. گرایش من نفی سنت نیست، بلکه عبوری خلاقانه از آن است.
گلناری با بیان اینکه علاقه‌اش به نمایش‌های تعاملی و بداهه‌پردازانه معطوف است، یادآور شد: این‌گونه آثار در مرز میان هنر و فناوری حرکت می‌کنند و امکان تجربه‌گری و نگاهی بینارشته‌ای را فراهم می‌سازند.
وی با اشاره به سابقه حرفه‌ای خود اضافه کرد: بیش از یازده سال است که در حوزه تئاتر آموخته، تجربه کرده و فعالیت داشته‌ام. در این سال‌ها دوازده نمایش را با نویسندگی و کارگردانی خود به صحنه برده‌ام و آثارم در فضاهای دانشگاهی و تماشاخانه‌های مختلف اجرا شده‌اند.
بداهه‌پردازی، معیار اصلی انتخاب بازیگران
کارگردان نمایش «شکستم، شکستی، شکست» با اشاره به معیارهای انتخاب بازیگران اظهار داشت: مهم‌ترین معیار من توانایی در بداهه‌پردازی است. در این نمایش همه‌چیز در لحظه و بر صحنه اتفاق می‌افتد، بنابراین بازیگران باید مهارت و تمرکز بالایی در واکنش و آفرینش لحظه‌ای داشته باشند.
وی با اذعان به دشواری اجرای بداهه تصریح کرد: اجرای بداهه کار آسانی نیست و نیازمند ذهنی چابک، حساس و انعطاف‌پذیر است. تنها بازیگرانی می‌توانند در چنین فضایی بدرخشند که بتوانند در لحظه تصمیم بگیرند و با مخاطب ارتباط زنده برقرار کنند.
گلناری با بیان این نکته که هر اجرا با حضور تماشاگر معنا پیدا می‌کند، افزود: «ماشاگران با مشارکت خود، ساختار درونی نمایش را شکل می‌دهند. هر شب با جمعی تازه و تجربه‌هایی متفاوت روبه‌رو هستیم و همین تنوع، روح زنده‌ی اثر را حفظ می‌کند.
تجربه‌ی رهایی و مواجهه درونی تماشاگر
وی با اشاره به واکنش‌های مخاطبان خاطرنشان کرد: برای بسیاری از تماشاگران، تجربه شکستن شیء شخصی‌شان تجربه‌ای رهایی‌بخش است. یکی از تماشاگران پس از شانزده سال، گردنبندی را که برایش معنای خاصی داشت، شکست و احساس سبکی کرد.
کارگردان نمایش با بیان تأثیرات عاطفی این اثر اظهار داشت: تماشاگر دیگری در حین خرد کردن شیء خود، بارها گریست و دیگری درباره تجربه تلخ آزار در یادداشت خود نوشت. این واکنش‌ها نشان‌دهنده پیوند عمیق اجرا با احساسات و تجربه‌های شخصی مخاطب است.
وی با اشاره به استقبال گسترده در فضای مجازی ادامه داد: در اینستاگرام، حدود ۴۰۰ هزار بازدید برای محتوای مربوط به اجرا ثبت شده است. این استقبال برای من نشانه روشنی از عطش مخاطبان برای تجربه‌های تازه نمایشی است.
عدالت فرهنگی لازمه رشد تئاتر خصوصی است
گلناری با اشاره به وضعیت حمایت‌ها در تئاتر اظهار داشت: بخش خصوصی در سال‌های اخیر بسیار مظلوم واقع شده است. اگر حمایتی هم وجود دارد، معمولاً متوجه گروه‌هایی است که با بخش دولتی همکاری دارند.
وی با بیان این نکته که عدالت فرهنگی باید در حوزه تئاتر برقرار شود، تأکید کرد: ضروری است منابع حمایتی به‌صورت عادلانه میان تمامی گروه‌ها تقسیم شود تا فضای برابر برای خلق و تجربه هنری فراهم گردد.
کارگردان نمایش با اشاره به ضرورت پیوند تئاتر و مخاطب خاطرنشان کرد: مخاطب باید احساس کند تئاتر زنده است و با او گفت‌وگو می‌کند. تنها در این صورت می‌توان به تئاتری پویا، خلاق و اثرگذار دست یافت.
انتهای پیام/