به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، «بیست و یک» روایت‌گر زندگی پسربچه‌ای است که پدر خود را برای ترک اعتیاد به مدت ۲۱ روز در اتاق حبس می‌کند. این فیلم به کارگردانی فرزاد رنجبر و تهیه‌کنندگی سیدمحمد هادی آقاجانی محصول سازمان هنری رسانه‌ای اوج و از آثار بخش ملی چهل و دومین جشنواره فیلم کوتاه تهران است. علی نفیسی، حسین شهبازی و سروشا سادات فاضلی بازیگران این اثر هستند.

علی نفیسی بازیگر درباره چگونگی حضور در این پروژه در گفت وگو با آنا گفت: مثل اکثر کار‌ها بعد از تماس دستیار کارگردان و مطالعه فیلمنامه، خواستم با خود کارگردان هم گفت‌وگویی داشته باشم. بیشتر به این خاطر که برای پذیرفتن این نقش کمی نگران بودم و علت نگرانیم خود نقش بود.

وی ادامه داد: نقش، استعداد افتادن در دام کلیشه را داشت، اما پس از گفت‌و‌گو با فرزاد رنجبر متوجه شدم او هم علاقه‌ای به کلیشه‌ها ندارد؛ بنابراین همه تلاش خود برای خلق یک کاراکتر متفاوت که گرفتار اعتیاد است را به کار بستیم و امیدوارم نتیجه مورد توجه مخاطبان قرار بگیرد و فیلم روی مردم اثر بگذارد.

این بازیگر در توضیح چگونگی نزدیک شدن به کاراکتر اظهار کرد: بین پیشنهاد این نقش و کلیدخوردن کار فاصله زیادی نبود، اما در همین مدت کوتاه با مشورت و کمک یک متخصص سعی کردم با کم کردن میزان آب بدنم کمی صورت و بدنم را به شخصیت نزدیک کنم و به موازات شروع به پر کردن بانک و ذخیره بازیگری‌ام کردم.

وی ادامه داد: البته از دوران دانشجویی‌ام مشاهدات و اطلاعات انباشته‌ای درباره معتادان داشتم، اما به نظرم کافی نبود، بنابراین به مطالعه پرداختم و از مطالعات علمی و داروشناسی و موادشناسی گرفته تا مطالعات میدانی این تیپ آدم‌ها را در دستورکارم قرار دادم. همچنین با گفت‌و‌گو‌هایی مداومی که بین من و کارگردان صورت می‌گرفت سعی می‌کردیم به فاکتور‌های منحصر‌به‌فرد در کاراکتر برسیم که ما را از تیپ دور کند.

نفیسی در پاسخ به این سوال که کدام صحنه در این فیلم برایش چالش برانگیز یا تاثیرگذار بوده است عنوان کرد: مسیر رسیدن به نقش برای من یک فرایند و سفر روحانی‌است، بنابراین حتی اگر با سختی‌ها و رنج‌های جسمی و روحی همراه باشد، سراسر لذت است.

وی یادآور شد: من سعی می‌کنم بفهمم کاراکتر چطور فکر می‌کند، سپس تلاش می‌کنم مثل او فکر کنم و با این کار بدنم هم از فکرم اطاعت خواهد کرد و در خدمت نقش قرار می‌گیرد. همه اینها لذت‌بخش است، تنها بخشی که کمی برایم آزار دهنده و چالشی بود سیگار‌هایی بود که باید توی پلان‌ها روشن می‌شد، مغزم اجازه مال خود کردن این بخش را نمی‌داد، اما به هر حال انجامش دادم، اما شاید اگر سیگاری می‌بودم سختی این بخش هم برایم کمتر می‌شد.

نفیسی در توضیح همراهی خود با کارگردان این اثر اظهار داشت: بازیگر و کارگردان هر دو در یک مسیر همنورد هستند و هر دو به سمت شناخت شخصیت حرکت می‌کنند. بعضی وقت‌ها مسیر تاریک می‌شود و فانوس مورد نیاز را کارگردان در دست می‌گیرد و در بخشی از مسیر فانوس به دست بازیگر است. سینما مانند نقاشی محصولی نیست که در انزوای یک هنرمند تولید شود؛ بلکه محصول کار تیمی است. اما در مورد کار با فرزاد رنجبر، اعتماد و همفکری حرف اول را می‌زد و کار با او را دوست داشتم و علاقمند تکرارش هستم.

علی نفیسی در پاسخ به این سوال که به نظرتان مخاطبان از شخصیت شما در فیلم چه برداشتی خواهند کرد، گفت: جامعه طیف‌های گوناگونی دارد و هر کدام در قبال فیلم فکر و برداشت متفاوتی خواهند داشت و این را باید از خود آنها بپرسید. بازی در «بیست و یک» تجربه‌ای تازه بود که از این آن لذت بردم و منتظر بازخورد‌ها می‌مانیم.