شناسهٔ خبر: 75428071 - سرویس فرهنگی
نسخه قابل چاپ منبع: ایبنا | لینک خبر

حمیدرضا مهاجرانی، مترجم:

اسرائیلی‌ها از عشق، هنر و ادبیات فلسطینی‌ها می‌ترسند

حمیدرضا مهاجرانی، مترجم در ادامه این برنامه با اشاره به آثاری از ابراهیم نصرالله گفت: اسرائیلی‌ها از عشق، هنر و ادبیات فلسطینی‌ها می‌ترسند؛ آن‌قدر که ادبیات و هنر مقاومت فلسطین قوی، باشکوه و محکم و نافذ عمل می‌کند که اسرائیلی‌ها با تمام توانشان نمی‌توانند در برابر آن قد علم کنند.

صاحب‌خبر -

به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا مراسم والزیتون با اکران کتاب‌های حوزه مقاومت با اجرای نویسندگان، مترجمان و هنرمندان تئاتر دوشنبه ۲۸ مهرماه در سالن تماشاخانه مهر برگزار شد.

کتاب‌های «ریشه»، «دخترک ارغوانی»، «اطلس روابط رژیم صهیونیستی»، «صبح شبات»، «خنده در اشغال»، «من شیرین ابوعاقله هستم»، «سایه کلیدها»، «تانکی زیر درخت کریسمس»، «چشم بیت لحم»، «آسمان گریست» و «آینه‌های فرشتگان» آثار منتشر شده از انتشارات امیرکبیر است.

«صمود»، «یازده زندگی»، «پایی در غزه»، «لهجه‌های غزه‌ای»، «زندگی در قرن ۲۱» و «خار و میخک» هم ۶ عنوان کتابی است که در نشر سوره مهر ارائه شده است.

صادق وفایی در این برنامه با اشاره به کتاب «آسمان گریست» گفت: این کتاب به قلم یک خبرنگار جنگ با نام تونی کلیفتون نوشته شده که عنوان اصلی کتاب «خدا گریست» است که در ایران بنا به ابتکار مترجم با عنوان «آسمان گریست» ترجمه شده است. کتاب برای نخستین بار سال ۶۸ در انتشارات امیرکبیر ترجمه شد. در سال ۱۴۰۲ مجدداً تجدیدچا شد و هفته گذشته چاپ سوم آن هم روانه بازار نشر شد.

اسرائیلی‌ها از عشق، هنر و ادبیات فلسطینی‌ها می‌ترسند

او افزود: کتاب گزارشی از کلیفتون از محاصره بیروت است. نویسنده در ابتدا ذهنیت مثبتی نسبت به اسرائیل داشت و با این نگاه وارد منطقه جنگی لبنان شد تا دریابد چه خبر است و گزارشی بنویسد. او با نگاه مثبتی وارد بیروت شد و با نگاه منفی خارج شد.

حمیدرضا مهاجرانی، مترجم در ادامه این برنامه با اشاره به آثاری از ابراهیم نصرالله گفت: اسرائیلی‌ها از عشق، هنر و ادبیات فلسطینی‌ها می‌ترسند؛ آن‌قدر که ادبیات و هنر مقاومت فلسطین قوی، باشکوه و محکم و نافذ عمل می‌کند که اسرائیلی‌ها با تمام توانشان نمی‌توانند در برابر آن قد علم کنند. این پیامی است که ابراهیم نصرالله در کتاب «تانکی زیر درخت کریسمس» به مخاطب منتقل می‌کند. در واقع درخت کریسمس، نماد عشق و صلح است و تانک هم نماد جنگ و ستیز و جفاست.

او اظهار کرد: ابراهیم نصرالله معتقد است که کلمه، عشق و ادبیات وجه غالب و همواره پیروز مردم فلسطین است، او در آثارش سعی کرده که با تکیه بر ادبیات عشق و زندگی را در فلسطین را منعکس کند. راهی که رنج را منعکس می‌کند و در کنار آن راه گذر را هم نشان می‌دهد. روز بازگشت به راهی که به ما می‌آموزد ادبیات بلندترین پاسخ انسان به جفا، جور و جنگ و داوری‌های شتابزده است.

صادق علیزاده درباره ویژگی کتاب «صبح شبات» گفت: ایلان پاپه مورخ اسرائیلی است که حالا می‌توان گفت از چهره‌های مهم تجدیدطلبان است بعد از هفت اکتبر که هژمونی ناجوانمردانه اسرائیل، اروپا و آمریکا، مقاومت فلسطینان را برابر با داعش دانست، پاپه یک هندبوک جمع و جور و ساده را تدارک دید که هفت اکتبر را نباید از وسط خواند که نادیدن و فراموش کردن تاریخ بهترین لطف به اسرائیل است. او هفت اکتبر را نیمه داستان دانست و این قصه غم‌انگیز آغازی دارد که باید از آنجا شروع کرد. برای همین «صبح شبات» یک نقطه آغاز ساده، چابک و عملیاتی است که سعی دارد این داستان پیچده را ساده و مجمل زیپ کند و از ابتدا بگوید.

اسرائیلی‌ها از عشق، هنر و ادبیات فلسطینی‌ها می‌ترسند

او افزود: پاپه در این کتاب مخاطب را منگ و گیج نمی‌کند که از زیرخروارها داده بیرون بیاید و بعدش هم عطای دانستن از این حوزه را ببخشد به لقای غرق شدن در دنیای دیجیتال. شهریار شفیعی انصافاً این کتاب را خوب و روان ترجمه کرده است. قطع کتاب هم خوب است هر چند جلد جذابی ندارد.

اسماعیل امینی، شاعر و استاد دانشگاه درباره کتاب «خنده در اشغال» گفت: کتاب رساله دکترای یک پژوهشگر سینما و تصویر اهل استرالیاست که سعی دارد نشان دهد چگونه ممکن است با هنر تصویرگری اعم از عکس، پوستر و فیلم و با استفاده از بیان طنز پیام فلسطینی‌ها منتقل شود.

اسرائیلی‌ها از عشق، هنر و ادبیات فلسطینی‌ها می‌ترسند

او افزود: چرا از این ابزار استفاده کرده، چون ابزار بی‌واسطه‌تری است. اگر این فرد می‌خواست اندیشه فلسطینی‌ها را به صورت طنز بنویسد، نیازمند ترجمه بود و شاید به درستی منعکس نمی‌شد. اما وقتی از تصویر استفاده کرده، چون تصویر نیاز به تحلیل ندارد، انتقال پیام در تصویر با گستره بسیار وسیعی سریع‌تر منتقل می‌شود، برای همین تصویر را به گونه‌های دیگر پیام اولویت داده است. نویسنده در ابتدا می‌گوید ما با این پرسش مواجه بودیم که اصلاً در قضیه فلسطین خنده جایی دارد؟ وقتی که ما در موضوعی هستیم همه سمت آن تراژدی است و خنده در آن جایی ندارد. چگونه نویسنده و هنرمند باید در این موضوع صحبت کند؟