به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، بحث بی‌حجابی در سال‌های اخیر دیگر یک مسئله ظاهری نیست؛ بلکه به گفته کارشناسان، به ریشه‌های عمیق‌تری در سبک زندگی و نظام فرهنگی کشور گره خورده است. زینب تاجیک، استاد دانشگاه و پژوهشگر مسائل فرهنگی در گفت‌و‌گو با آنا تأکید می‌کند: اگر بحث پوشاک و آموزش را در کشور جدی نگیریم، در ۱۰ سال آینده از نظر فرهنگی دچار فروپاشی خواهیم شد.

غفلت از صنعت پوشاک؛ از جوراب ساق‌کوتاه تا روسری‌های توری

تاجیک در تحلیل تاریخی ریشه‌های این وضعیت ابراز داشت: بیش از بیست سال پیش وقتی جوراب‌های ساق‌کوتاه وارد بازار شدند، کسی پیش‌بینی نکرد که همین تغییر کوچک، قبح نمایان بودن پا را در جامعه از بین می‌برد. همان زمان شال‌هایی وارد شد که بخشی از مو را بیرون می‌گذاشتند، اما کسی متوجه نشد که این آغاز یک تغییر فرهنگی است.

وی با انتقاد از نبود برنامه‌ریزی فرهنگی در حوزه مد و لباس ادامه داد: الان روسری‌های توری و شفاف به‌وفور در بازار فروخته می‌شوند؛ روسری‌هایی که فقط نام حجاب را یدک می‌کشند و عملاً نوعی تمسخر ارزش‌های فرهنگی و دینی هستند. اینکه چنین اجناسی آزادانه در مترو و مغازه‌ها فروخته می‌شوند، یعنی سیستم نظارتی ما در صنعت پوشاک عملاً خواب است.

پوشاک، ویترین فرهنگ عمومی است

این استاد دانشگاه با بیان اینکه نظارت بر پوشاک و مد باید هم‌پای نظارت بر کالا‌های استراتژیک باشد، اظهار داشت: پوشاک فقط یک کالای مصرفی نیست، بلکه زبان هویت ماست. کشوری که برای لباس مردمش برنامه نداشته باشد، برای فرهنگش هم آینده‌ای ندارد. باید واردات، تولید و توزیع پوشاک با دقت بررسی شود تا ارزش‌های جامعه حفظ شود.

امر به معروف مؤدبانه، هنوز مؤثر است

وی با اشاره به تجربه‌های اجتماعی خود گفت: امر به معروف اگر با احترام انجام شود، تأثیر دارد. بار‌ها در مترو دیدم که مأموران یا مردم وقتی با لحن آرام تذکر می‌دهند، نیمی از افراد واکنش مثبت نشان می‌دهند. این یعنی هنوز وجدان فرهنگی جامعه زنده است.

تاجیک بیان داشت: «تذکر زبانی با احترام» باید به‌صورت مستمر و سازمان‌یافته ادامه پیدا کند. ما نباید از واژه امر به معروف بترسیم. این واجب اجتماعی اگر درست و انسانی اجرا شود، هم تأثیر دارد، هم احترام‌آمیز است

آموزش در مدارس؛ جایی که فرهنگ ساخته می‌شود

وی با اشاره به اینکه ریشه بسیاری از آسیب‌های فرهنگی در نظام آموزشی است، افزود: مدرسه فقط محل درس دادن نیست؛ محل تربیت فرهنگی است. اگر از کودکی با دانش‌آموز درباره هویت، حجاب، ادب، سبک زندگی و احترام صحبت شود، دیگر در نوجوانی دچار شک فرهنگی نمی‌شود.

این استاد دانشگاه تصریح کرد: مربیان باید یاد بگیرند چطور با نوجوان حرف بزنند. کافی نیست در کلاس فقط نصیحت کنند. باید با بچه‌ها بازی کنند، اردو بروند، والیبال یا فوتبال بازی کنند، گفت‌و‌گو کنند. وقتی نوجوان به مربی اعتماد کند، به حرفش گوش می‌دهد.

مبلغین باید میان مردم باشند، نه پشت تریبون‌ها

وی ادامه داد: تبلیغ فرهنگی نباید فقط از تلویزیون یا منبر باشد. مبلغین باید در جامعه حضور پیدا کنند، در پارک‌ها و مراکز عمومی با جوانان حرف بزنند، بدون ظاهر رسمی و خشک، با زبان نسل امروز صحبت کنند. اگر در همین گفت‌و‌گو‌های ساده شبهه‌ها پاسخ داده شود، اثرش بسیار بیشتر از هزار سخنرانی رسمی است.

اصلاح فرهنگی از جزئیات آغاز می‌شود

تاجیک خاطرنشان کرد: ما همیشه منتظریم با طرح‌های بزرگ کشور اصلاح شود، در حالی‌که غفلت از مسائل کوچک مثل نوع لباس، نوع تبلیغ و رفتار در مدارس، کل جامعه را از مسیر اصلی خارج کرده است. اگر همین امروز از جزئیات شروع کنیم، در ۱۰ سال آینده می‌توانیم فرهنگمان را دوباره روی ریل درست قرار دهیم.