سیم خارداری که ۹ فصل مداوم مثل باران بی‌امان به دوست داشتن عشق آبی‌اش مشغول بود، حالا در جامه سکاندار به پیام‌آور شور و شوق بدل شده و شعف را پس از سال‌ها به حافظیه و سعدیه برگردانده است. پیروز قربانی در درگاه ۴۷ سالگی به سرمربی مطمئنی بدل شده که با نقشه‌هایش حال سکوها را خوب می‌کند.
پس از بازی با شمس‌آذر با ناراحتی کنفرانس رسانه‌ای را ترک کردید. دلیلش چه بود؟
مورد خاصی نبود، یک خبرنگار، فجر سپاسی را به اتلاف وقت متهم کرد و من در چارچوب ادب پاسخش را دادم. فوتبال یک حرفه است و با تعصب غیرمنطقی تناسبی ندارد. من خودم در مصاحبه تأکید کردم از تیمم رضایت ۱۰۰درصدی ندارم. بعد هم...
بعد هم چی آقای قربانی؟
حق نیست یک عده روی سکوها مدام به داور ناسزا بگویند و حرمت‌ها را بشکنند. سر تا پای این فوتبال پنج ریال نمی‌ارزد، اگر قرار باشد احترام‌ها از بین برود و اخلاق جای خود را به بی‌اخلاقی بدهد. فوتبال مثل زندگی است؛ تلخ و شیرین دارد و باید با صبوری به آن نگاه کرد. پیش از شروع فصل برخی تصور می‌کردند فجر سپاسی برای ماندن در لیگ برتر فصل سختی را پیش رو داشته باشد، اما...
ما نیامده‌ایم که پس از پایان فصل به خانه اول برگردیم. تمرین، کار بی‌وقفه و تلاش حداکثری در دستور کار ماست، باید نماینده شایسته‌ای برای فوتبال شیراز باشیم. در همین فیفادی ساعتی تیم را رها نکردیم و با برنامه‌ریزی برای ادامه لیگ نقشه کشیدیم.
از برخی بازیکنانتان گله‌مند بودید. درست است؟
من در کنفرانس مطبوعاتی گفتم باید اشکالاتمان را دربیاوریم. باید رصد کنیم چرا بخشی از برنامه‌های تمرینی در روز مسابقه عملیاتی نمی‌شود. البته بخشی از کار به خودمان برمی‌گردد و موظفیم کارمان را به بهترین شکل ممکن انجام دهیم. انتظار من به‌عنوان سرمربی این است که تک‌تک بازیکنان فجر سپاسی در حد لیگ برتر ظاهر شوند و از ضریب اشتباه‌های خود بکاهند.
فکر می‌کنید آخر فصل کجای جدول باشید؟
شک نکنید همه توانمان را به کار خواهیم گرفت تا کارنامه روشنی از خود برجای بگذاریم. من همواره به شاگردانم تأکید می‌کنم غرور بزرگ‌ترین آفت در میدان است و هرگز نباید در باد پیروزی بخوابیم. ما در بازی با استقلال خوزستان شکست خوردیم؛ چون دچار نخوت و غرور شدیم و از اصل ماجرا فاصله گرفتیم. شما با گذر از کنار اتفاق‌های داوری از ابتدای فصل متفاوت‌ترین حرف‌ها را بر زبان نشاندید که قابل ستایش است.
من یک بار دیگر هم گفتم دست گذاشتن روی اشتباهات داوری یک نوع توجیه است. برخی مربیان به صحنه‌های مشکوک اعتراض شدید می‌کنند و تا هفته‌ها درباره یک صحنه حرف می‌زنند و بعد هم باشگاه ورود پیدا می‌کند و بیانیه می‌دهد. به جد معتقدم به جای این‌گونه موضع‌گیری‌ها اگر هر تیمی دنبال رفع اشکال در استراتژی فنی خود باشد، زودتر به هدفش خواهد رسید.