هیچ کجای جهان فوتبال نمی‌توانید ستاره‌سوزی خاص فوتبال ایران را پیدا کنید. هیچ کجای عالم فوتبال چنین برخوردی را با داشته‌های‌شان نمی‌کنند. دیروز همه از سقوط وحید هاشمیان می‌گفتند، درست مثل آدم محتضری که همه منتظرند آخرین نفس‌هایش را هم بکشد و ببرندش برای تدفین تا خیال‌شان راحت شود. 
دیروز همه از سقوط هلی‌کوپتر می‌گفتند و چقدر زشت بود که با آب و تاب هم تعریف می‌کردند و شمارش معکوس گذاشته بودند برای نابود کردن یک استعداد؛ یکی از بهترین مهاجمان ایران، یکی از بهترین لژیونر‌های ایران، کسی که در ابتدای کار مربیگری شکست خورده ولی به جای اینکه دستش را بگیرند هر که از راه رسید، لگدی هم به او زد تا زودتر کارش تمام شود. انگار اصلاً همه منتظر رسیدن این روز بودند. از روزی که هاشمیان سکان هدایت سرخ‌های پرحاشیه پایتخت را به دست گرفت، این ماجرا شروع شد، اما یک سؤال مگر هاشمیان چه پرسپولیسی را تحویل گرفته بود. تیم قهرمان لیگ؟ تیم قهرمان جام حذفی؟ یا نماینده ایران در آسیا؟ راستی اگر پرسپولیس فصل قبل در یکی از سه چیز موفق می‌شد با هاشمیان چگونه رفتار می‌شد؟ هاشمیان پرسپولیسی را تحویل گرفت که فصل قبل هیچ موفقیتی را کسب نکرد. هاشمیان تیمی را تحویل گرفت که هیچ چیز نبود ولی انگار همه تصور می‌کردند هاشمیان قهرمان ایران را تحویل گرفته و باید برای دفاع از عنوان قهرمانی بجنگد. 
شاید لازم است هم به هواداران و هم مدیران پرسپولیس یادآوری کنیم که تیم‌تان فصل قبل صرفاً یک بازنده بود نه قهرمان که اگر این دومی بود، اصلاً به هاشمیان نمی‌رسید. هاشمیان سرمربی تیمی شد که فصل قبل قهرمانی را با مقام سومی عوض کرد، از گردونه جام حذفی کنار رفت و راهی به آسیا هم پیدا نکرد. هاشمیان این پرسپولیس را تحویل گرفت نه تیم قهرمان و با ثبات دهه اخیر فوتبال ایران را. هاشمیان یک پرسپولیس ازهم‌پاشیده را تحویل گرفت، اما فوتبال نتیجه‌گرای ایران به راحتی یکی دیگر از بزرگان خود را سوزاند؛ یک مربی باشخصیت، آرام و متین که شاید در انتخابش اشتباه کرد و نباید به پرسپولیس می‌آمد. فوتبال نتیجه‌گرای ایران هاشمیان را هم سوزاند مثل خیلی‌های دیگر، شاید هم خودش مقصر بود که نتوانست به پیشنهاد پرسپولیس پاسخ منفی بدهد، ولی حالا به قول برخی دوستان رسانه‌ای افسوس می‌خوریم که چرا وحید هاشمیان در ابتدای فصل به پیشنهاد سرمربیگری در پرسپولیس پاسخ مثبت داد و کلمه «بله» از زبانش خارج شد. در بزرگی این پیشنهاد هیچ شکی وجود ندارد؛ یک صندلی مهم که شاید هر کسی نتواند به آن بی‌توجه باشد و از نشستن روی آن بگذرد، اما انتظار داشتیم هاشمیان تفاوتی با بقیه داشته باشد که متأسفانه نداشت.