به گزارش خبرنگار دانش و فناوری گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، امروزه انولا گِی همان بمب افکن بی 29 آمریکایی که بمب اتم روی ژاپن انداخت و مرگ آنی ده‌ها هزار انسان را رقم زد، در موزه ملی هوافضای آمریکا نگهداری میشود.
هواپیما بازسازی شده است و با حساسیت بالایی تعمیر و نگهداری موزه ای میشود. در ادامه تصاویر وضعیت فعلی آن را مشاهده میکنید:
آنچه در این تصاویر می‌بینید، بقایای یک ماشین کشتار نیست که در گورستان آهن‌پاره‌ها به تاریخ پیوسته باشد؛ این بدنه درخشان و بازسازی‌شده، هواپیمای بوئینگ B-29 با نام کنایه‌آمیز «انولا گِی» است که اکنون با غرور در مرکز استیون اف. اودوار-هیزی، بخشی از موزه ملی هوافضای اسمیتسونین آمریکا، به نمایش گذاشته شده است. این همان بمب‌افکنی است که در سپیده‌دم ششم اوت ۱۹۴۵، با حمل و پرتاب بمب اتمی «پسر کوچک»، شهر هیروشیما را به خاک و خون کشید.
در یک لحظه، با رها کردن سلاحی که جهان تا آن روز به خود ندیده بود، این هواپیما آغازی بر پایان جنگ جهانی دوم و همزمان، فصلی سیاه از تاریخ بشریت را رقم زد. انفجار اتمی، شهری را با خاک یکسان کرد، ده‌ها هزار انسان بی‌گناه—از کودک و زن تا سالمند—را در دم به خاکستر تبدیل نمود و ده‌ها هزار نفر دیگر را به مرگی تدریجی بر اثر سوختگی‌های هولناک و بیماری‌های ناشی از تشعشعات رادیواکتیو محکوم کرد.
با این حال، سرنوشت این ابزار مرگ، فراموشی یا شرمساری نبود. در اقدامی که اوج وقاحت ونحریف بی‌شرمانه تاریخ است، ایالات متحده این بمب‌افکن را نه به عنوان سندی از یک جنایت جنگی، بلکه همچون یک میراث پرافتخار ملی بازسازی کرده و در یکی از مهم‌ترین موزه‌های خود به نمایش گذاشته است. بازدیدکنندگان در کنار آن عکس‌های یادگاری می‌گیرند و به آن به چشم نمادی از قدرت تکنولوژیک و پیروزی نظامی می‌نگرند.
چرا نام انولا گی برای این هواپیما انتخاب شد؟
انتخاب نام «انولا گِی» برای بمب‌افکنی که اولین بمب اتمی را حمل می‌کرد، تصمیمی عمیقاً شخصی و آنی از سوی فرمانده ماموریت، سرهنگ دوم پال تیبِتس بود. در شب ۵ اوت ۱۹۴۵، تنها ساعاتی پیش از پرواز تاریخی به سوی هیروشیما، تیبتس به یکی از سربازان دستور داد تا نامی را بر روی دماغه هواپیمای بوئینگ B-29 خود نقاشی کند. او نام کامل مادرش، اِنولا گِی هاگارد تیبِتسرا انتخاب کرد.
این اقدام، ادای احترام به مادرش بود که همواره و با وجود مخالفت‌های پدرش، مشوق اصلی او برای دنبال کردن رویای خلبانی جنگ بود. پدر پال تیبتس معتقد بود که پرواز شغلی خطرناک و بی‌ثبات است، اما مادرش با گفتن جمله معروف “تو برو و پرواز کن، آن‌ها نمی‌توانند تو را از آسمان به زیر بکشند”، به او اعتماد به نفس داد. پال تیبتس بعدها توضیح داد که در آن لحظه حساس، نام مادرش به ذهنش خطور کرد زیرا او را نماد آرامش و اطمینان در شرایط سخت می‌دانست .
وی به وسیله همین بمب افکن بیش از 200 هزار نفررا از دم تیغ اتم گذراند و بزرگ ترین آدم کشی تاریخ را به وسیله هواپیمایی که با نام مادرش اسم گذاری شده بود ثبت کرد.
این نمایشگاه، تجلیلی وقیحانه از قدرت‌نمایی نظامی و سندی انکارناپذیر از این حقیقت است که برای جانیان مدعی حقوق بشر، ابزار کشتار جمعی نیز می‌تواند به یک افتخار موزه‌ای تبدیل شود. این هواپیما در جایگاه فعلی‌اش، نه یک شیء تاریخی بی‌طرف، که یک سمبل سیاسی و نماد تفاخر به اقدامی است که وجدان هر انسان آزاده‌ای را جریحه‌دار می‌کند.