ازدحام، سکوت در مراسم تشییع پیکر «ناصر تقوایی» بین چهره‌ها موج می زد و نمایان بود. «تقوایی» تنها فیلم‌ساز نبود، او روایتگر جهان درون آدم‌ها بود و حالا این پرتره‌ها بازتاب همان جهان‌اند؛ چهره‌هایی خسته، اندوهگین و اندیشناک که در مراسم وداع، گویی به تماشای پایان یک فصل از حافظه‌ی تصویری ایران ایستاده‌اند. این قاب‌ها نه فقط سوگ یک انسان، که مرثیه‌ای برای سینمای اندیشه‌اند.
