به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، تاریخ همچنان در حال شکل دادن به مرزهای جهان است؛ طی دهه‌های اخیر پنج کشور جدید از دل مناقشات، جدایی‌های مسالمت‌آمیز یا توافقات جهانی متولد شدند. این کشورها روایتگر امید، مقاومت و روحیه جست‌وجوگری پیچیده ملت‌هایی هستند که با وجود چالش‌های بزرگ، برای تعیین سرنوشت در عصر جدید و ساخت هویت ملی و آینده‌ای بهتر تلاش می‌کنند و هرکدام داستانی متفاوت از تولد دارند. از جلگه‌های جنگ‌زده آفریقا تا جزایر آرام اقیانوس آرام کشورهایی وجود دارند که از طریق مبارزه سخت برای استقلال، با جدایی مسالمت‌آمیز یا با توافقات بین‌المللی متولد شده‌اند. در ادامه با پنج کشور جوان جهان و روایت شکل‌گیری آنان آشنا می‌شویم.
سودان جنوبی (استقلال: ۲۰۱۱)
سودان جنوبی در نهم جولای ۲۰۱۱ پس از سال‌ها جنگ داخلی و مذاکرات متعدد، به‌طور رسمی از سودان جدا و مستقل شد. رأی‌گیری تاریخی برای استقلال با نظارت گسترده جهانی انجام و سودان جنوبی به تازه‌ترین کشوری تبدیل شد که به رسمیت بین‌المللی شناخته می‌شود. این کشور با وجود امیدهای جدید، با چالش‌های بزرگی همچون درگیری‌های قومی، مهاجرت اجباری و بی‌ثباتی اقتصادی روبه‌روست. با این حال منابع طبیعی غنی و تنوع فرهنگی بالایی دارد و تلاش‌های صلح‌آمیز همچنان برای بازسازی و تثبیت آن ادامه دارد.
کوزوو (استقلال: ۲۰۰۸)
کوزوو در هفدهم فوریه ۲۰۰۸ پس از سال‌ها تنش و درگیری قومی از صربستان اعلام استقلال کرد. اگرچه بیش از ۱۰۰ کشور جهان تاکنون کوزوو را به‌رسمیت شناخته‌اند، کشورهایی از جمله صربستان و قدرت‌های مهم جهانی هنوز این امر را قبول نکرده‌اند. این کشور کوچک و محصور در خشکی در مسیر اصلاحات دموکراتیک و اقتصادی گام برداشته، اما همچنان با چالش‌های سیاسی منطقه‌ای و تلاش برای کسب مشروعیت کامل بین‌المللی و عضویت در سازمان ملل روبه‌روست.
مونته‌نگرو و صربستان (استقلال: ۲۰۰۶)
در سال ۲۰۰۶، مونته‌نگرو به گزینه جدایی از صربستان رأی داد و هر دو به‌عنوان دو کشور مستقل در اروپا ثبت شدند. این جدایی از طریق همه‌پرسی مسالمت‌آمیز صورت پذیرفت و از آرام‌ترین انتقالات استقلال در اروپا محسوب می‌شود. از آن زمان مونته‌نگرو مسیر همگرایی با اتحادیه اروپا و توسعه گردشگری را دنبال کرده و صربستان همچنان یک بازیگر کلیدی در سیاست و اقتصاد بالکان باقی مانده است. هر دو کشور تلاش دارند مسیر جدیدی را در عصر پسایوگسلاوی تعریف کنند.
تیمور شرقی (استقلال: ۲۰۰۲)
تیمور شرقی واقع در جنوب شرق آسیا، بیستم می ۲۰۰۲ پس از مبارزه طولانی علیه اشغال اندونزی و خشونت‌های گسترده، به استقلال کامل دست پیدا کرد. همه‌پرسی سال ۱۹۹۹ برای استقلال منجر به دخالت سازمان ملل جهت تثبیت و تأمین امنیت این کشور شد. امروز تیمور شرقی با تمرکز بر صادرات نفت، کشاورزی و توسعه گردشگری، در مسیر رشد اقتصادی قرار گرفته و مردم آن ضمن حفظ سنت‌های فرهنگی، با سرعت به‌سمت مدرن‌سازی حرکت می‌کنند.
پالائو (استقلال: ۱۹۹۴)
کشور جزیره‌ای پالائو در نخستین روز اکتبر ۱۹۹۴ بر اساس توافق همکاری آزاد با ایالات متحده آمریکا به استقلال رسید. پالائو پیشتر بخشی از قلمرو تحت نظارت سازمان ملل در اقیانوس آرام بود و اکنون کشوری مستقل و خودگردان محسوب می‌شود. این کشور به‌واسطه صخره‌های مرجانی بکر، سیاست‌های محیط‌زیستی قوی و جمعیت کوچک و افتخارآفرین (حدود ۲۱ هزار نفر) شهرت دارد.
این کشورها نماد اراده ملت‌ها در مسیر خودمختاری و ساخت هویت ملی هستند و نقش مهمی در شکل‌دهی مرزهای جدید جهان ایفا می‌کنند. چالش‌ها و موفقیت‌های آنان پیوسته در حال تغییر و تحول است و هر کدام حامل امیدی ویژه برای آینده خود و منطقه هستند.