به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو؛ نشست شرم الشیخ مطابق پیش‌بینی‌ها نمایشی پر زرق و برق برای ترامپ و هم‌پیمانانش یود. جایی که رهبران جهان با چهره‌های دیپلماتیک و لبخندهایی آراسته، بر صندلی‌هایی نشستند که شاید مهم‌ترین مهمان آن اصلاً حضور فیزیکی نداشت: بنیامین نتانیاهو. چرا که صحنه‌گردان اصلی این نمایش پرزرق‌وبرق، جای دیگری بود: در تل‌آویو، پشت درهای بسته، و میان ورق‌هایی که با دست دونالد ترامپ امضا شده بودند.
آن‌چه در نشست شرم‌الشیخ گذشت، چیزی شبیه به شویی انتخاباتی بود؛ پرزرق و برق، پرادعا و البته خالی از معنا. و تلاشی بود برای برای پنهان کردن بوی خون و کشتار در غزه.
ترامپ و ادعای پایان دادن به هشت جنگ
دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور ایالات متحده، که به ادعای خود "یک صلح بزرگ" را طراحی کرده، قبل از برگزاری نشست شرم‌الشیخ با نمایشی ناگهانی به تل‌آویو رفت. در ظاهر، برای تقویت روند صلح. اما در واقع، برای نمایش اینکه چه کسی واقعاً کنترل صحنه را در دست دارد.
نتانیاهو به‌صورت رسمی در نشست حضور نداشت. اما آیا واقعاً لازم بود؟ وقتی فهرست خواسته‌ها، با دستان ترامپ به دیگران ارائه می‌شود، چه نیازی به حضور فیزیکی باقی می‌ماند؟ او به قاهره رفت تا سندهای «صلح» را بفروشد. این هنر دیپلماسی مدرن است: رضایت قاتل، سپس فریب قربانی برای لبخند در عکس یادگاری.
ترامپ خود را قهرمان صلح معرفی می‌کند. او ادعا می‌کند که هشت جنگ را متوقف کرده. اما وقتی به فهرست این جنگ‌ها نگاه می‌کنیم، چیزی جز توهمات رسانه‌ای نمی‌یابیم.
-
سد النهضة؛ بحران دیپلماتیک میان مصر و اتیوپی، به ناگاه توسط ترامپ به یک «جنگ جهانی» تبدیل شد و او خود را فاتح آن معرفی کرد.
-
کشمیر؛ درگیری‌های محدود میان هند و پاکستان که ترامپ آرام‌سازی آن را به خود نسبت داد، در حالی‌که هر دو کشور آن را رد کردند.
-
کوزوو و صربستان؛ جنگی که سال‌ها پیش تمام شده بود، اما ترامپ آن را از بایگانی بیرون کشید و روی آن مهر صلح زد.
-
آذربایجان و ارمنستان؛ صرفاً یک عکس یادگاری در کاخ سفید کافی بود تا ترامپ خودش را معمار آتش‌بس معرفی کند.
-
کنگو و رواندا؛ توافقی شکننده که حتی گروه‌های اصلی را شامل نمی‌شد، اما در توییت‌های ترامپ به عنوان «نقطه عطف صلح جهانی» معرفی شد.
-
و نهایتاً غزه؛ جایی که هنوز بمب‌ها در حال سقوط‌اند، اما ترامپ ادعا می‌کند او جنگ را تمام کرده است.
نشست شرم‌الشیخ بیش از آنکه مکانی برای تصمیم‌سازی باشد، صحنه یک نمایش بزرگ بود. هتلی پنج‌ستاره، نورپردازی‌های صورتی، میزهای مجلل، رهبران عرب با لبخندهای کنترل‌شده، و بیانیه‌ای از پیش نوشته‌شده که قرار بود «پایبندی به صلح منطقه‌ای» را فریاد بزند.
اما حقیقت پشت صحنه این بود که تصمیمات اصلی جای دیگری گرفته شده بود. جایی میان تل‌آویو، واشنگتن، و برگه‌هایی که از نتانیاهو به ترامپ رسید و با اندکی اصلاح به رهبران عرب داده شد. نسخه‌ی نهایی با این جمله تمام می‌شد: «لطفاً به صلح رأی دهید».
او نه مرد ابتکار است و نه مرد مصالحه. او مرد معامله است؛ معامله‌هایی که بوی سود می‌دهند، نه عدالت. وقتی از صلح می‌گوید، در واقع از سود اقتصادی و پیروزی رسانه‌ای صحبت می‌کند.
رهبران عرب یا مهمانان افتخاری؟
شاید تلخ‌ترین بخش این روایت، نقش رهبران عرب باشد. کسانی که پشت میزهایی نشستند که پیش‌تر تصمیمات آن گرفته شده بود. آن‌ها به جای دفاع از منافع ملت‌هایشان، به رضایت تل‌آویو فکر می‌کردند. نشست شرم‌الشیخ، بیشتر به جلسه‌ای برای تأیید برنامه‌های نتانیاهو و امضای ترامپ شباهت داشت تا یک اجلاس مستقل منطقه‌ای.
در پایان نشست، دونالد ترامپ مقابل دوربین‌ها ایستاد. مانند یک قدیس مدرن، دستانش را گشود و با افتخار گفت: «من خاورمیانه را نجات دادم». اما هم‌زمان، بمب‌ها همچنان بر سر مردم غزه می‌بارید، قراردادهای فروش سلاح امضا می‌شد، و نقشه‌ای جدید با جوهر نامرئی روی کاغذ سفید طراحی می‌گردید.
او نه صلح را برقرار می‌کند و نه جنگ را تمام. تنها کاری که می‌کند، قراردادن درگیری‌ها در فریزر سیاست است تا در زمان مناسب، دوباره آن‌ها را گرم کرده و با طعمی جدید عرضه کند.
امضاکنندگان توافق چه گفتند؟
در بخش رسمی نشست، ترامپ، السیسی، اردوغان و تمیم بن حمد توافق‌نامه‌ای را امضا کردند که به ادعای خودشان، صلحی پایدار میان اسرائیل و حماس را تضمین می‌کند.
ترامپ گفت: «توافق بین اسرائیل و حماس پابرجاست. مسئله اجساد اسیران در حال پیگیری است. توافق غزه، بزرگ‌ترین توافق قرن است. ما جنگ جهانی سوم نمی‌خواهیم.»
السیسی نیز گفت: «لحظه‌ای تاریخی را تجربه می‌کنیم. صلح راهبرد ماست. دو دولت، تنها راه‌حل است. مردم فلسطین باید حق تعیین سرنوشت داشته باشند. به‌زودی پایه‌ریزی برای باز
سازی غزه آغاز خواهد شد.»
شهباز شریف، نخست‌وزیر پاکستان اما قدم را فراتر گذاشت: «امروز بزرگ‌ترین روز در تاریخ معاصر است. ما ترامپ را نامزد جایزه صلح نوبل می‌کنیم! او جان میلیون‌ها نفر را نجات داده است!»
با این حال، هیچ‌یک از این سخنرانان، حتی یک کلمه در محکومیت جنایات دو سال گذشته رژیم اشغالگر در غزه بر زبان نیاوردند.