صابر خراسانی، شاعر آئینی درباره تجربه حضور در نمایش میدانی «هجده هزار و یک» و در گفت‌و‌گو با میزان، گفت: تا پیش از نمایش «هجده هزار و یک» هیچ‌گاه نمایش میدانی ندیده بودم و تجربه‌ای هم در این قالب هنری نداشتم. البته از سال‌ها پیش با فضای تئاتر آشنا و گهگاه روی صحنه رفته بودم. تئاتر را از منظر یک مخاطب هم دوست دارم. البته اساس کار من، یعنی شعرخوانی و روایت، در ذات خود نوعی تئاتر است. فقط دیالوگ‌ها به جای نثر، در قالب وزن و شعر گفته می‌شوند.
وی افزود: قبل از حضور در این پروژه در نمایش دیگری با تیم علیرضا کوهفر کاری را انجام داده بودیم. بعد از آن بود که پیشنهاد حضور در این نمایش میدانی به من داده شد. زمانی که فهمیدم نمایش در مشهد اجرا می‌شود، بسیار خوشحال شدم. هم به دلیل زادگاهم و هم برای زیارت امام رضا (ع) که به خاطر مشغله‌های کاری کمتر برایم میسر است. از همان ابتدا تلاش کردم در جلسات کارگردانی و فنی شرکت کنم تا بهتر با کلیات کار آشنا شوم. این همراهی باعث شد ارتباط عمیق‌تری با روایت و ساختار نمایش پیدا کنم.
صابر خراسانی تاکید کرد: برخلاف نمایش‌های پیشین میدانی که عمدتا صدا‌ها از قبل ضبط شده و چهره‌ای شناخته شده به صورت زنده در صحنه حضور نداشته، در «هجده هزار و یک» برای نخستین بار حضور و اجرای زنده رقم خورده است که اتفاق جذابی در این سبک از نمایش میدانی محسوب می‌شود و من به عنوان یکی از شخصیت‌های اصلی در این نمایش میدانی حضور دارم.
این شاعر آئینی با بیان این که در طول اجرای نمایش هم به صورت پلی بک و هم به صورت زنده اجرا دارد، گفت: خیلی دوست داشتم تمام نقش را زنده اجرا کنم، اما به دلیل برخی ملاحظات پذیرفته نشد. من در تمام صحنه‌های اجرا حضور دارم و، چون نقش اصلی دیگری نیز در کنار من قرار دارد که صداگذاری شده؛ تفاوت لحن در اجرا به چشم می‌آمد. از طرف دیگر، وسعت صحنه و تغییر سریع لوکیشن‌ها ایجاب می‌کرد بازیگر برای رسیدن به صحنه بعد بدود و طبیعی است در آن شرایط اجرای زنده ممکن است کیفیت لازم را نداشته باشد و باعث نفس تنگی شود.
خراسانی همچین اظهار کرد: برای من، هر شبِ اجرا مثل شب اول است؛ با همان شوق، با همان انرژی. مانند کودکی که تازه راه رفتن یاد گرفته، ذوق می‌کنم که روی صحنه بروم. خوشبختانه درصد رضایت مردم و بازدید آنها از نمایش هم فوق العاده است.
وی ادامه داد: هر شب بیش از ۱۰ هزار نفر از ساعت ۴ بعد از ظهر به محل اجرا می‌آیند در صورتی که ۷ عصر نمایش شروع می‌شود. این اتفاق شبیه یک راهپیمایی فرهنگی است. خودم اگر در جایی اینقدر سرما باشد، نمی‌توانم بایستم و نمایش ببینم. هنگام اجرا چهار دست لباس پوشیده‌ام، باز هم سرما را حس می‌کنم. اما این محبت و علاقه مردم به نمایش باعث شده هر شب میزبان ده‌ها هزار مخاطب پرشور باشیم.
روای نمایش میدانی «هجده هزار و یک» یادآور شد: در برخی از شب‌ها آنقدر مراجعه زیاد است که دیگر جای خالی نمی‌ماند و برخی ایستاده و برخی از تلویزیون شهری کار را تماشا می‌کنند. من خودم اگر جای آنها بودم در این سرما طاقت نمی‌آوردم، اما مردم با عشق می‌آیند. از بیرجند، نیشابور، کاشمر، قوچان و حتی از خارج کشور مهمان داریم. از تهران هم هر شب مهمانانی هستند که فقط برای دیدن این نمایش می‌آیند و بازمی‌گردند. باید قدردان این مردم باشیم که اینقدر هنر، هنرمند و کار درست را دوست دارند. آنها با صبر و شکیبایی، مسیر طولانی را طی می‌کنند و سرما را به جان می‌خرند تا تاریخ خراسان را ببینند و از یک اثر هنری لذت ببرند.
وی با اشاره به ظرفیت فرهنگی چنین نمایش‌هایی تاکید کرد: به این باور رسیدم وقتی هر کاری را درست و حرفه‌ای در حوزه هنر انجام دهیم، حتما جذاب و تاثیرگذار خواهد بود. در جامعه ما نسل‌ها و گروه‌های مختلفی حضور دارند و برای این نمایش هیچ محدودیتی برای حضور یک بخش خاص از جامعه تعیین نشده؛ همه با هر سن و سلیقه‌ای به دیدن آن می‌آیند. این نمایش نشان داد کار فرهنگی چقدر می‌تواند تاثیرگذار باشد. یعنی مردم تشنه هنرند. چرا ما نباید بیشتر به هنر تکیه کنیم؟ در همین جنگ ۱۲ روزه دیدید، همه تلویزیون‌ها برنامه‌های کارشناسی پخش می‌کردند، اما یک آهنگ از محسن چاووشی به اندازه همه آنها تاثیر گذاشت. هنر این قدرت را دارد. اگر به جای حرف زدن از هنر استفاده کنیم خیلی تاثیرگذارتر خواهد بود.
خراسانی، ساختار «هجده هزار و یک» را جزو امتیازات نمایش دانست و افزود: جلوه‌های میدانی، نور، صدا، دکور، ویدئو مپینگ، طراحی صحنه و لباس، گریم، همه و همه در بالاترین سطح ممکن در این نمایش میدانی در نظر گرفته شده است. استفاده از ۲۰۰ سرباز، صد‌ها لباس، اسب، احشام، وسایل نقلیه، ویدئو مپینگ برای یک ساعت و ۴۵ دقیقه یک شاهکار است.
وی با اشاره به پشت صحنه کار بیان کرد: در این چند ماه یک بار هم صدای اعتراض یا دعوا از عوامل نشنیدم. با اینکه کار بسیار سنگین است، اما همه چیز با دقت و هماهنگی پیش می‌رود که این موضوع به مدیریت دقیق و تیم مجرب هم برمی‌گردد.
صابر خراسانی در پایان گفت: این حجم از هماهنگی، انرژی و عشق در یک پروژه نمایشی بی‌سابقه است. شاید همین عشق به کار باعث شود جدی‌تر وارد عرصه بازیگری شوم. کاش چنین پروژه‌هایی محدود نماند. مردم دیگر شهر‌ها هم تشنه فرهنگ و هنرند و شایسته‌اند چنین اتفاق‌هایی را آنها هم تجربه کنند وای کاش مسئولان ما قدردان این مردم باشند.
انتهای پیام/