به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا به نقل از میدل ایست آی، در دو سالی که از شروع حملات رژیم صهیونی به غزه می‌گذرد، آنچه بیش از تصاویر دلخراش جنگ غزه انسان را تحت تأثیر قرار می‌دهد، ویدئویی از روزنامه گاردین در تل آویو بود که زندگی بی دغدغه صهیونیست‌ها را در کنار سواحل و کافه‌ها نشان می‌داد.

در این ویدیو، بی تفاوتی کامل مردم نسبت به کشته شدن و قحطی در غزه مشهود بود. برخی حتی تصاویر منتشرشده از فجایع انسانی را «ساختگی» دانسته و اصطلاح «گازاوود» را به کار بردند، مشابه «پالی‌وود» که برای بی اعتبار کردن روایت‌های فلسطینی استفاده می‌شود.

در چنین فضایی، این سوال مطرح شد که آیا واقعاً همه چیز از ۷ اکتبر آغاز شده؟ این پرسشی است که اکنون در نهاد‌های هنری و فرهنگی غرب نیز مطرح شده است.

یکی از نقاط عطف در این چرخش، سخنرانی جاناتان گلیزر در اسکار ۲۰۲۴ بود، زمانی که فیلم «منطقه تحت نظر»، درباره بی تفاوتی خانواده‌ای در کنار اردوگاه آشویتس، با وضعیت مردم غزه مقایسه شد. گلیزر تأکید کرد که بی تفاوتی نسبت به شر، از خود شر خطرناک‌تر است.

در روز‌های اولیه پس از عملیات طوفان الاقصی، فضای هنری غرب به شدت به نفع صهونیست‌ها بود. هنرمندان عرب یا طرفداران فلسطین برای حفظ امنیت شغلی خود، مجبور شدند ابتدا از حماس اعلام برائت کنند، با کشتار غیرنظامیان مخالفت کنند و همبستگی خود را با جامعه یهودی غرب اثبات کنند. آزادی بیان غرب در عمل بسیار محدود شد و هنرمندان بار‌ها مجبور شدند انسانیت خود را اثبات کنند.

در حالی که رسانه‌ها و نهاد‌های هنری غرب به سرعت از اسرائیل حمایت کردند، هنرمندان حامی فلسطین مانند سوزان ساراندون، بلا حدید، دوا لیپا و مارک روفالو مورد حمله قرار گرفتند یا از جشنواره‌ها کنار گذاشته شدند. با افزایش تلفات غیرنظامیان در غزه و اعلام نسل کشی توسط نهاد‌های حقوق بشری، ورق برگشت. اکنون هنرمندان بیشتری با فلسطین ابراز همبستگی می‌کنند و پرچم فلسطین و نماد‌هایی مانند سنجاق هندوانه در جشنواره‌های موسیقی و فیلم دیده می‌شود.

فیلم‌هایی، چون «بی سر زمین» اولین فیلم عربی بودند که جایزه اسکار گرفتند و ستارگان بزرگی مانند برد پیت و روونی مارا از تولیدات فلسطینی حمایت مالی کرده‌اند.

با این حال، هنوز موانعی باقی مانده است. هنوز نمی‌توان درباره موضوعات پیچیده تری مثل مقاومت مسلحانه، فساد در تشکیلات خودگردان در فلسطین فیلم ساخت. سینمای غرب و جشنواره‌ها ترجیح می‌دهند تنها روایت‌هایی درباره نکبت، آوارگی و اشغال را بپذیرند.

اما روند آگاهی در حال گسترش است. روایت فلسطینی اکنون بخشی جدایی ناپذیر از هنر معاصر شده است و دیگر صرفاً صدای قربانی نیست. هنرمندان فلسطینی در سطح بین المللی شناخته می‌شوند و حمایت گسترده تری به‌دست آورده‌اند.

در نهایت، آزادی بیان رژیم صهیونی برای روایت تاریخ جعلی اش، و سرکوب صدای فلسطینی ها، رو به پایان است. همان طور که غسان کنفانی گفته بود، مسئله فلسطین، مسئله‌ای برای همه ملت هی مظلوم است. بی تفاوتی، دیگر قاعده نیست؛ بلکه استثنا شده است.