به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو ؛ شهید نادر مهدوی، از فرماندهان برجسته نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، با رشادت‌های کم‌نظیر خود در سال‌های پایانی دفاع مقدس، نامی ماندگار در تاریخ مقاومت دریایی ایران شد؛ فرماندهی که با خلوص، ایمان و شجاعت، هیمنه ناو‌های آمریکایی در خلیج فارس را شکست.
نادر مهدوی، متولد روستای بحیری از توابع بوشهر، در اول خرداد ۱۳۶۰ به سپاه پاسداران پیوست. او دوره‌های آموزش نظامی را در پادگان شهید عبدالله مسگر شیراز پشت سر گذاشت و خیلی زود به مأموریت‌های حساس در تهران و جبهه‌های جنوب اعزام شد. حضور در مقابله با گروهک‌ها، شرکت در عملیات فتح بستان و سپس فرماندهی در خارک، بخشی از مسیر پرفراز و نشیب او پیش از تأسیس ناوگروه دریایی ذوالفقار بود.
ناوگروه ذوالفقار؛ پایه‌گذاری قدرت دریایی سپاه
ناوگروه ذوالفقار که به همت شهید مهدوی و جمعی از فرماندهان جوان شکل گرفت، در بحبوحه تهدیدات دریایی و حضور مستقیم آمریکا در خلیج فارس، به یگانی مؤثر و تعیین‌کننده تبدیل شد. این یگان بر پایه آموزش‌های منظم، ابتکار عمل و روحیه جهادی، عملیات‌های متعددی را در دفاع از سواحل ایران اجرا کرد و نقش کلیدی در تقویت قدرت بازدارندگی دریایی سپاه ایفا نمود.
حاج حسن فقیه، برادر شهید، درباره ویژگی‌های شخصی نادر مهدوی می‌گوید: «او همیشه مصمم، مسئولیت‌پذیر و آرام بود. وقتی برای اولین‌بار عازم جبهه شد، بدون ذره‌ای ترس گفت: احتمالاً این آخرین دیدار است، اما با آرامش می‌روم، چون راه خداست.» او همچنین تأکید می‌کند که نادر لباس پاسداری را مقدس می‌دانست و حتی در ظاهر نیز با وسواس و نظم رفتار می‌کرد، چراکه معتقد بود پاسدار باید آیینه ایمان و تعهد باشد.
سردار بهرام درویشی، فرمانده سابق منطقه چهارم نیروی دریایی سپاه، نادر مهدوی را یکی از پایه‌گذاران تفکر عملیاتی در نیروی دریایی نوپای سپاه معرفی می‌کند. وی می‌گوید: «در آن سال‌ها، با قایق‌های سبک و صد نفر نیرو وارد میدان شدیم، اما ایمان ما از ناو‌های دشمن سنگین‌تر بود. نادر اعتقاد داشت که ایمان بدون تخصص و تخصص بدون ایمان، هیچ‌کدام کارساز نیستند.» او همچنین به خاطره‌ای اشاره می‌کند که در مسیر گمرک فاو، در حال چیدن کناره از درختی بودند که یکی از پاسداران گفت این کناره‌ها در خاک عراق است و خوردن‌شان حرام. این تذکر ساده برای درویشی نشانه‌ای روشن از عمق پایبندی رزمندگان به اصول شرعی حتی در میانه میدان جنگ بود.
ماجرای بریجتون؛ ضربه حیثیتی به آمریکا
در یکی از مهم‌ترین مأموریت‌های شهید مهدوی، نفتکش آمریکایی «بریجتون» که تحت اسکورت ناو‌های جنگی آمریکا از تنگه هرمز عبور می‌کرد، در نزدیکی جزیره فارسی با مین دریایی ۲۷۰ کیلویی برخورد کرد. این حادثه، با وجود تلاش ایالات متحده برای کم‌اهمیت جلوه‌دادن آن، بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌ها داشت و حیثیت سیاسی-نظامی آمریکا در منطقه را زیر سؤال برد. عبدالکریم مظفری، از همرزمان شهید، در روایت آن روز می‌گوید: «حدود هفت تا هشت دقیقه قبل از برخورد، صدای عجیبی از دریا شنیده شد. نادر دستور آماده‌باش داد. وقتی هلیکوپتر دشمن دیده شد، موشکی شلیک شد و انفجار بزرگ در آسمان، صلوات و تکبیر بچه‌ها را به دنبال داشت.».
آخرین مأموریت؛ شجاعت در جزیره فارسی
اما نقطه اوج حماسه‌آفرینی نادر مهدوی، نبرد روز ۱۶ مهر ۱۳۶۶ بود؛ روزی که او و یارانش در مأموریت گشت‌زنی در خلیج فارس با ناو‌ها و بالگرد‌های آمریکایی روبه‌رو شدند. درگیری سنگینی شکل گرفت و بخشی از نیرو‌ها اسیر شدند. روایت‌های همرزمان نشان می‌دهد که نادر تا لحظه آخر با شجاعت مقاومت کرد و تسلیم نشد. پیکر او پس از چند روز، از بندر مسقط به کشور بازگردانده شد. حاج حسن، برادرش، می‌گوید: «چهار دست و پای نادر با طناب لاستیکی بسته شده بود و جای میخ‌های فولادی بر سینه‌اش دیده می‌شد. این نشانه روشنی از شکنجه‌های وحشیانه‌ای است که بر او وارد شده بود، اما او تا پایان ایستادگی کرد.»
پیکر مطهر شهید نادر مهدوی و دیگر شهدای آن عملیات پس از بازگشت به کشور، با حضور گسترده مردم در تهران و بوشهر تشییع شد. مراسمی که نه فقط برای وداع با یک فرمانده، بلکه برای تجلیل از نماد مقاومت ملی و غرور دریایی جمهوری اسلامی ایران برگزار شد.
میراث نادر مهدوی تنها در میدان نبرد باقی نماند. او ترکیبی نادر از ایمان، شجاعت، تخصص عملیاتی و عشق به مردم بود. شخصیت او، هم در خاطرات همرزمان و هم در باور مردم جنوب، به‌عنوان نماد سربازی فداکار و فرماندهی خلاق، ماندگار شده است؛ مردی که نشان داد با قایق‌های کوچک هم می‌توان در برابر ابرقدرت‌ها ایستاد.