امین نصیری‌راد در گفتگو با خبرنگار آنا درباره وضعیت معیشتی اساتید هیئت علمی دانشگاه‌های کشور و تأثیر آن بر کیفیت تدریس آنان، ابتدا به میزان رضایت خود از وضعیت دریافتی و وضعیت کنونی اشاره کرد و گفت: «حقیقتاً، حدود یک‌سال و نیم است که در دانشگاه خواجه‌نصیر تدریس می‌کنم و البته نوع همکاری من با دانشگاه، پیمانی است. درباره میزان رضایت باید بگویم که رضایت چندانی وجود ندارد؛ چرا که اکثر افراد با حقوق پایه‌ای بسیار پایین در دانشگاه شروع به تدریس می‌کنند. اگر بخواهیم وضعیت حقوقی فعلی را با توجه به نرخ دلار ارزیابی کنیم، اساتید برای شروع تدریس حدود ۲۵۰ دلار دریافت می‌کنند و پس از کسب سابقه‌ای کوتاه، این مبلغ به ۳۰۰ دلار افزایش می‌یابد.»
این استاد فیزیک با بیان این نکته که قانون مصوب وزارت علوم برای اکثر رشته‌ها یکسان است و تفاوت چندانی بین رشته‌ها وجود ندارد، توضیح داد: «بر اساس قانون وزارت علوم، میزان دریافتی اساتید در اکثر رشته‌های دانشگاه‌های کشور تقریباً یکسان است، البته به جز چند دانشگاه در مناطق محروم که برای اساتید آنها کمی بالاتر تعیین شده است. نقطه تمایز اصلی تنها در میزان پروژه‌گرفتن اساتید است که اغلب در رشته‌های فنی–مهندسی نسبت به رشته‌های نظری‌تر مانند علوم انسانی بیشتر رخ می‌دهد. تمایز دیگری هم برای هیئت‌علمی‌های منتسب به وزارت بهداشت وجود دارد؛ تا جایی که می‌دانم، اساتید این وزارتخانه حقوق بالاتری نسبت به همتایانشان در وزارت علوم دریافت می‌کنند.»
در پاسخ به این پرسش که آیا یک عضو هیئت علمی دانشگاه می‌تواند هم‌زمان در پژوهشگاه‌های مرتبط نیز فعالیت کند، وی گفت: «بر اساس قانون، استاد تنها می‌تواند در یک مؤسسه آموزشی عضو رسمی هیئت علمی باشد؛ اما این موضوع در رشته‌های فنی–مهندسی کمی متفاوت است. در این رشته‌ها، افراد می‌توانند در خارج از دانشگاه شرکت خصوصی تأسیس کرده و در آن فعالیت کنند. البته اساتیدی که در دانشگاه‌های دولتی و آزاد عضو هیئت علمی هستند، می‌توانند به‌صورت پاره‌وقت و پروژه‌ای با مؤسسات آموزشی خصوصی و پژوهشگاه‌ها همکاری داشته باشند.»
نصیری‌راد از این موضوع که میزان دریافتی اساتید می‌تواند بر کیفیت تدریس و انگیزه آنان در تعامل با دانشجویان تأثیر بگذارد، به‌عنوان یک واقعیت یاد کرد و ادامه داد: «این یک واقعیت است که وضعیت معیشتی هر فرد، صرف‌نظر از شغل و جایگاهش، در کیفیت عملکرد او تأثیرگذار است. شاید در مورد اساتید دانشگاهی این واقعیت کمی بیشتر به چشم بیاید، چرا که سر و کار اساتید مستقیماً با دانشجویان و نسل جوان است. اما اجازه دهید به این واقعیت از چند زاویه نگاه کنیم. میزان دریافتی اساتید اول از همه بر انگیزه درونی خودشان تأثیر می‌گذارد. خیلی اوقات افراد نمی‌خواهند در کیفیت کار خود کم بگذارند؛ اما زمانی که دغدغه‌های ابتدایی و ظاهراً ساده‌ای مانند تعمیر ماشین یا پرداخت اجاره خانه ذهن فرد را به خود مشغول کند، ناخودآگاه این موضوع در عملکرد او نیز نمایان می‌شود. در مورد خود من، تاکنون چنین نبوده است؛ یعنی تمام تلاشم را کرده‌ام که نارضایتی‌های شغلی هرگز بر تدریس من در کلاس تأثیر نگذارد.»
وی به برخی تبعات و پیامد‌های بی‌توجهی به وضعیت معیشتی اساتید اشاره کرد و گفت: «بهترین حالت این است که وزارت علوم و بعضاً دانشگاه‌ها، که تاکنون در تلاش بوده‌اند تا وضعیت معیشتی مدرسان دانشگاه‌ها را روزبه‌روز بهبود بخشند، اکنون راهکار‌های عملیاتی‌تری را به‌کار گیرند. هدف باید این باشد که به نقطه‌ای برسیم که افراد مشغول در حوزه آموزش اصلاً به فکر شغل دوم نیفتند. هر فردی که به سمت تدریس در دانشگاه می‌رود، قطعاً عاشق این مسیر و علاقه‌مند به معلمی است؛ وگرنه این همه سختی را تحمل نمی‌کرد. همان‌طور که می‌دانید، هیئت‌علمی شدن مسیری آسان و هموار نیست و افرادی که پا به این راه می‌گذارند، پیش از آن همه جوانب را در نظر گرفته و با شوق و عشق این مسیر را طی می‌کنند.»
عضو هیئت علمی دانشگاه خواجه‌نصیر در پایان گفت: «حیف است که اساتیدی که سال‌ها تجربه کار و تدریس دارند و حتی به‌عنوان چهره‌های شاخصی در رشته تخصصی خود شناخته می‌شوند، به دلیل مسائل مالی از کشور خارج شوند. به‌عنوان راهکار، شاید بد نباشد در این شرایط اقتصادی به افزایش تسهیلات ارائه‌شده به اساتید و بالا بردن دستمزدهایشان توجه ویژه‌ای شود. نکته دیگر، مسکن‌های سازمانی است که به اساتید هیئت علمی اختصاص داده می‌شود. بهتر است این موضوع در دانشگاه‌های تهران نیز، همان‌گونه که در شهرستان‌ها رعایت می‌شود، پیگیری جدی‌تری داشته باشد. همه این موارد می‌تواند دلگرمی خوبی برای ادامه مسیر اساتید باشد.»
انتهای پیام/