به گزارش جماران به نقل از مجله علمی ساکاگوچی در ۱۹ ژانویه ۱۹۵۱ در استان شیگا ژاپن به دنیا آمد. او پزشکی را در دانشگاه کیوتو خواند و دکترای خود را در سال ۱۹۸۲ گرفت. سپس بین سال‌های ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۷ برای تحقیق پسادکترا به دانشگاه‌های جان هاپکینز و استنفورد آمریکا رفت. این تجربه درهای دانش و علم غرب را به رویش گشود و او را با روش‌های نوین کشف و همکاری علمی آشنا کرد.
در آن دوران، دانشمندان هنوز نمی‌دانستند چه مکانیسمی مانع از حمله سیستم ایمنی به سلول‌های سالم بدن می‌شود. ساکاگوچی بر این باور بود که در سیستم ایمنی سلول‌هایی وجود دارند که نقش تنظیم‌کننده دارند و مانع از خودایمنی می‌شوند؛ ایده‌ای که در آن زمان بسیار جسورانه بود.
در دهه ۱۹۹۰، وقتی بسیاری از همکارانش از این نظریه ناامید شدند، او به تحقیقات خود ادامه داد. ابتدا در آزمایش‌های روی موش‌ها نشان داد حذف گروه کوچکی از سلول‌های T منجر به بیماری‌های خودایمنی می‌شود. سپس در سال ۱۹۹۵، او «سلول‌های T تنظیمی» (Tregs) را معرفی کرد و اثبات کرد که این سلول‌ها به عنوان نگهبانان داخلی سیستم ایمنی عمل می‌کنند.
همکاری غیرمستقیم او با دانشمندانی چون رامسدل و ماری برانکو نشان داد که ژن FOXP3 کلید عملکرد این سلول‌ها است. این کشف زمینه‌ساز درک بهتر بیماری‌های خودایمنی مانند ام‌اس، لوپوس و دیابت نوع ۱ شد و راه را برای درمان‌های جدید باز کرد.
ساکاگوچی پس از دریافت جایزه نوبل گفت: «همیشه به این نکته بازمی‌گردم که سلول‌های T می‌توانند بیماری را سرکوب کنند. هر نظریه جدید را آزمایش کردیم و فهمیدیم توضیح ما با واقعیت سازگارتر است. این ایمان مرا به ادامه کار ترغیب کرد.»
او همچنین امیدوار است که این کشف، پزشکان را به استفاده از سلول‌های تنظیمی برای درمان بیماری‌های ایمنی، تنظیم پاسخ ایمنی در سرطان و بهبود پیوند اعضا تشویق کند.
پس از بازگشت به ژاپن در سال ۱۹۹۱، ساکاگوچی ریاست بخش ایمونوپاتولوژی موسسه تحقیقات پیری توکیو را بر عهده گرفت و سپس استاد دانشگاه کیوتو و اوزاکا شد. او جوایز معتبر متعددی از جمله جایزه ویلیام بی. کولی، جایزه گیردنر و نشان فرهنگ ژاپن را دریافت کرده است.
با وجود افتخارات بسیار، ساکاگوچی همچنان فروتن است و خود را خدمتگذار علم می‌داند، نه قهرمان آن. او معتقد است علم دستاورد فردی نیست بلکه نتیجه همکاری و تلاش جمعی در طول زمان است.
این جایزه نوبل برای ژاپن نیز نمادی از افتخار ملی بود و ادامه دهنده راه بزرگان علمی این کشور محسوب می‌شود. روزنامه‌های ژاپنی او را «دانشمندی که سیستم ایمنی را رام کرد» خواندند؛ مردی که در آزمایشگاه‌ها زندگی کرد و همیشه بر اهمیت فهم عمیق و صبورانه دانش تأکید داشت