به گزارش خبرگزاری ایمنا، ایمان تحسین‌زاده در برنامه تلویزیونی «اصفهان من» ویژه سی‌وهفتمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان با بیان اینکه سینما هنری است پیچیده که در مسیر یادگیری آن هیچ‌گاه نمی‌توان به نقطه پایان رسید ، اظهار کرد: من که اکنون ۴۲ سال دارم، تازه احساس می‌کنم آماده ساختن هستم و نزدیک به ۲۰ سال است که به صورت فشرده در حال یادگیری‌ام و هنوز هر روز با خودم می‌گویم جا دارد . ما همیشه می‌گوییم سینما بعد از ۴۰ سالگی تازه آغاز می‌شود، زیرا تجربه و عمق درک انسان در این سن به بلوغ می‌رسد.
وی با اشاره به نخستین تجربه فیلم‌سازی خود افزود: اولین فیلمی که در آن شرکت کردم مربوط به جشنواره فیلم‌های دوربین خانگی نوجوانان در تهران بود و آن تجربه نقطه آغاز رؤیایی شد که هنوز ادامه دارد و ما با دوربین هندیکم فیلم می‌ساختیم و در جشنواره شرکت می‌کردیم؛ همان فضا برای ما الهام‌بخش بود، زیرا احساس کردیم می‌توان روی استیج رفت، دیده شد، فیلم ساخت و حرف زد و همان‌جا بود که انگیزه و شخصیت فیلم‌ساز در وجود ما شکل گرفت.
مربی و مدرس گردهمایی فیلم‌سازان نوجوان با اشاره به نقش الهام‌بخش جشنواره‌ها در رشد نوجوانان تأکید کرد: در واقع جشنواره‌ها فقط محلی برای رقابت نیستند، بلکه جایی برای رؤیاپردازی، ساختن امید و لمس حقیقت سینما هستند، اما این مسیر طولانی است و هنوز تمام نشده و بچه‌های ما تازه در آغاز راه هستند و باید بدانند که یادگیری در سینما هیچ‌گاه متوقف نمی‌شود.
وی ادامه داد: این مسیر نه فقط به یادگیری فنون سینما، بلکه به درک علوم انسانی، جامعه‌شناسی، روان‌شناسی، سیاست و شناخت عمیق از جهان نیاز دارد و ما باید هر روز مطالعه کنیم، فیلم ببینیم، تحلیل کنیم، حتی اخبار را با نگاه جامعه‌شناختی دنبال کنیم، سینما ترکیبی از همه چیز است و فیلم‌ساز واقعی کسی است که از جهان پیرامون خود عمیقاً بیاموزد.
تحسین‌زاده با اشاره به چالش‌های سیاست‌گذاری در حوزه نوجوانان اظهار کرد: مدیریت فرهنگی کشور اغلب در قالب سیاست‌های کوتاه‌مدت عمل می‌کند، در حالی‌که تربیت نسل فیلم‌ساز نوجوان یک فرایند بلندمدت و مداوم است و وقتی می‌گوییم نوجوان امروز ۱۳ یا ۱۴ سال دارد، باید بدانیم او مسیر ۱۵ تا ۲۰ ساله‌ای در پیش دارد تا به یک هنرمند بالغ تبدیل شود که ممکن است در این مدت چند مدیر، چند سیاست و چند نظام آموزشی عوض شوند، اما آنچه باید ثابت بماند، حمایت و تداوم مسیر رشد این نسل است.
وی تأکید کرد: حوزه نوجوان و جوان حوزه‌ای نیست که بتوان آن را با گزارش عملکرد سه‌ساله یا چند پوستر و چند فیلم کوتاه جمع‌بندی کرد و این حوزه نیازمند سیاست‌های ریشه‌ای، صبورانه و دقیق است و نوجوانان مثل نهال‌اند؛ اگر فقط بکاریم و بعد رها کنیم، نه تنها رشد نمی‌کنند بلکه سرخورده می‌شوند که ما باید از رؤیاهای آنان محافظت کنیم، مسیرشان را هدایت کنیم و بر رشد فکری و حرفه‌ای‌شان نظارت داشته باشیم.
مربی و مدرس گردهمایی فیلم‌سازان نوجوان درباره ساختار ناکارآمد تربیت هنرمندان جوان گفت: ما امروز سازوکاری نداریم که استعدادهای برتر را شناسایی و به صنعت سینما متصل کند و حتی اگر یک تهیه‌کننده بخواهد روی استعدادهای جوان سرمایه‌گذاری کند، هیچ منبع رسمی یا نهادی وجود ندارد که بتواند این افراد را به او معرفی کند و این شکاف موجب می‌شود سرمایه‌ها هدر برود و انگیزه جوانان از بین برود.
وی با اشاره به تجربه‌های بین‌المللی افزود: در کشورهای دیگر، حتی هنرمندان بزرگ هم برای کشف استعدادهای جدید سرمایه‌گذاری می‌کنند و مثلاً یکی از بازیگران معروف هالیوود بخشی از درآمد خود را صرف راه‌اندازی نهادی برای یافتن فیلم‌نامه‌های ناب کرد و نتیجه آن تولید چند اثر ماندگار در تاریخ سینما شد و ما هم در ایران باید چنین ساختاری ایجاد کنیم تا استعدادهای پنهان زیر انبوه ایده‌ها دفن نشوند.
تحسین‌زاده با بیان اینکه این جریان باید از بخش خصوصی آغاز شود، گفت: نمی‌توان همه مسئولیت را بر دوش دولت گذاشت و باید میان تهیه‌کنندگان، آموزشگاه‌ها و جشنواره‌ها ارتباط ایجاد شود تا این چرخه کامل شود ، جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان اصفهان می‌تواند نقطه آغاز چنین حرکتی باشد؛ جایی که استعدادهای تازه معرفی می‌شوند و می‌توان برای ادامه مسیرشان برنامه‌ریزی کرد.
وی خاطرنشان کرد: جشنواره‌ها تنها محل نمایش آثار نیستند، بلکه باید به نهادهایی برای کشف، تربیت و هدایت استعدادهای تازه تبدیل شوند و جشنواره‌ای مثل جشنواره اصفهان باید به این بیندیشد که پس از نمایش فیلم‌ها، چه اتفاقی برای سازندگانشان می‌افتد و چگونه می‌توان آنان را در مسیر حرفه‌ای قرار داد.
مربی و مدرس گردهمایی فیلم‌سازان نوجوان با اشاره به جایگاه اصفهان گفت: وقتی شنیدم قرار است در برنامه نوجوانان جشنواره اصفهان شرکت کنم، حتی نپرسیدم موضوع چیست و چون دو واژه اصفهان و نوجوانان برای من بسیار ارزشمند بود، اصفهان پایتخت فرهنگی ایران است، شهری که همواره در ذهن من به‌عنوان قلب تپنده هنر ایران جای داشته است و هر وقت از من می‌پرسند ایران کجا است، می‌گویم اصفهان و شیراز، زیرا هویت هنری ایران در این شهرها متجلی است.
وی افزود: در تمام جشنواره‌های مهم دنیا از کن و ونیز گرفته تا تورنتو و استانبول، همیشه بین جشنواره و شهر میزبان پیوند فرهنگی وجود دارد. جشنواره‌ها نمایندگان فرهنگی شهرهای خود هستند و به همین دلیل من معتقدم هر شهر فرهنگی ایران باید مسئولیت بخشی از هنر را برعهده گیرد؛ مثلاً کاشان می‌تواند متولی موسیقی، یزد یا همدان میزبان جشنواره‌های تئاتر یا هنرهای تجسمی باشند، این تمرکززدایی موجب پویایی فرهنگی کشور می‌شود.
مربی و مدرس گردهمایی فیلم‌سازان نوجوان با اشاره به دشواری‌های کارگاه‌های کوتاه‌مدت فیلم‌سازی نوجوانان توضیح داد: ما در پنج روز باید آموزش بدهیم، بنویسیم، تولید کنیم و خلق اثر کنیم، در حالی‌که چنین فرایندی به زمان طولانی‌تری نیاز دارد و انتقال تجربه ۲۰ ساله در چند روز ممکن نیست، به همین دلیل پیشنهاد می‌کنم یک آکادمی یا مدرسه ثابت فیلم‌سازی نوجوانان ایجاد شود که به صورت مداوم استعدادها را تربیت کند.
تحسین‌زاده ادامه داد: اگر چنین آکادمی ثابتی وجود داشته باشد و ما بتوانیم نوجوانان بااستعداد را شناسایی و حمایت کنیم، من قول می‌دهم ظرف یک سال بتوانیم دست‌کم ۱۰ فیلم کوتاه باکیفیت حرفه‌ای از فیلم‌سازان نوجوان داشته باشیم و این خروجی می‌تواند در جشنواره‌های بین‌المللی رقابت کند و نام ایران را در میان برترین‌ها قرار دهد.
وی تصریح کرد: نباید تنها به گزارش‌های تصویری و چند پست در شبکه‌های اجتماعی بسنده کنیم و اگر هدف فقط پر کردن گزارش عملکرد باشد، نتیجه ماندگاری نخواهد داشت، باید ریشه‌ای فکر کنیم، فضای کارگاهی واقعی بسازیم، تجهیزات در اختیار نوجوانان بگذاریم و آن‌ها را در مسیر حرفه‌ای قرار دهیم.
مربی و مدرس گردهمایی فیلم‌سازان نوجوان ضمن قدردانی از دست‌اندرکاران جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان اصفهان گفت: اگر نگاه ما به نوجوانان نگاه سرمایه‌محور و آینده‌نگر باشد، می‌توانیم نسلی از فیلم‌سازان متعهد و خلاق تربیت کنیم و این بچه‌ها آینده سینمای ایران هستند و هر یک از آن‌ها می‌توانند در آینده نام ایران را در جهان بلندآوازه کنند، به شرط آنکه امروز به جای شعار، ساختار، تداوم و حمایت واقعی فراهم کنیم.