اسماعیل نجاتیان که باسابقه‌ترین کشتی‌گیر لیگ برتر ایران محسوب می‌شود، در گفت‌و‌گو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری آنا در رابطه با اینکه آیا دیگر قصد کشتی گرفتن ندارد؟، عنوان کرد: من از سال ۸۳ تا پارسال در لیگ بودم، یعنی ۲۰ سال، اما حالا دیگر دوره کشتی‌ام تمام شده و سال گذشته آخرین سال حضورم در لیگ بود.

وی که به نوعی رکوددار تست دوپینگ هم بوده، ادامه داد: علاوه بر تست دوپینگ که فکر نمی‎‌کنم هیچ کشتی‌گیری اندازه من تست داده و همه آنها هم منفی شده باشد، من رکوددار امتیاز هم هستم. یک فصل با تیم راه آهن ۱۲ هفته کشتی گرفتم و فقط در یکی از آنها دستم بالا نرفت که آن هم در همدان با تیم صنایع بود که قبل از کشتی یک آجر از سمت تماشاگران پرتاب شد و سرم بخیه خورد، به همین دلیل مقابل احسان امینی کشتی نگرفتم و دست او بالا رفت. آن موقع مدعیانی، چون مهدی حاجی‌زاده، مرحوم فریدون قنبری، محمدباقر عالی، جمال میرزایی، احسان لشگری و... در وزن من کشتی می‌گرفتند. هر مسابقه هم که تمام می‌شد من را برای تست دوپینگ صدا می‌کردند، پدرم را درآوردند، همین آخری کاری هم روال همین بود. یک سال قبل از المپیک، آذرپیرا را بردند، من را از هتل بیرون آوردند تا تست بگیرند. خداراشکر که همیشه سالم بودم و از اینهمه تست گرفتن، سربلند بیرون آمدم. یک دوره هم در زمان ریاست رسول خادم، یک دستگاه کبد چرب آورده بودند، دم به دقیقه من و رضا گودرزی و حسن مرادقلی را صدا می‌کردند که تست‌مان کنند.

این کشتی‌گیر مشهدی که همیشه جزو مدعیان اوزان بالا بوده، اما بدون ملی‌پوش شدن دوره‌اش تمام شد، تصریح کرد: تا دل‌تان بخواهد قهرمان جهان و المپیک را در مسابقات مختلف بردم. کمِ کم یک برنز جهانی حقم بود. هر کدام از این بچه‌هایی که داخل ایران می‌بردم خودشان یلی بودند، ولی خب قسمتم نشد که به جهانی بروم و مدال بگیرم.

وی که اخیرا تمرینات احمد جوان را در مشهد زیر نظر داشته، دررابطه با این کشتی‌گیر که در زاگرب توانست بعد از سال‌ها خراسان را صاحب مدال جهانی کشتی کند، خاطرنشان کرد: از قبل از المپیک احمد برای تمرین پیش من آمد. همان موقع خیلی اصرار داشتم به ۶۱ کیلو بیاید، چون بدنش چربی نداشت و وزن طبیعی‌اش ۶۷ کیلوگرم بود. هر چه گفتم وزن کم نکن، گفت این المپیک را بروم و بعد وزن بالا خواهم رفت. گفتم نمی‌توانی، اینقدری که تو وزن کم می‌کنی، چیزی از تو نمی‌ماند که روی تشک جان داشته باشی. بعد که به تیم ملی نرسید، فوق‌العاده گوشه‌گیر شده بود و نمی‌خواست کشتی بگیرد. چند هفته در خانه ماند، رفتم دنبالش، پدرش گفت که نمی‌خواهد دیگر کشتی بگیرد، اما دوباره شروع کرد و امسال خداراشکر به حقش رسید.

نجاتیان که حتی در اواخر سال‌های کشتی گرفتنش هم مربیگری می‎‌کرد و حالا رسما این کار را استارت زده است، در پاسخ به این سوال که فکرش را می‌کرد جوان در زاگرب فینالیست شود؟، گفت: خب او خیلی انگیزه داشت، دو سال بود که برایش انتخابی خوب تمام نمی‌شد و به تیم ملی نمی‌رسید. خیلی‌ها از آن صحنه ناراحتی فوق‌العاده‌اش که بعد از کشتی با میلاد والی‌زاده در تورنمنت بین‌المللی رقم خورد، گریه کردند. خودش هم خیلی اذیت شده بود، این را بگویم که آن روز، روزش بود. بیشتر از خودش کشتی گرفت. خدا هم برایش خواست و روی سکو رفت. فینال هم می‌توانست کشتی بهتری با زائور اوگویف بگیرد، اما در عین حال که تجربه کشتی‌گیر روس خیلی بیشتر بود، اما احمد هم به نقره راضی شده بود.

وی ادامه داد: احمد یکی دو سال دیگر می‌تواند در همین ۶۱ بماند و بعد ۶۵ کیلوگرم را تست کند. اگر بدنش در وزن المپیکی جواب داد که بماند. او به مرز خودباوری و پختگی رسیده و از وقتی برگشته دائم می‌گوید که دگرگون شده‌ام. خودش را باور کرده، یک چیزی هم که باید در موردش بگویم اینکه اصلا ترسو نیست. این نقطه قوت اوست، ترس در وجودش نیست. قبلا احمد زورش کم بود، جدا از وزن کم کردن، بدنش در تایم دوم خالی کم می‌کرد، اما حالا تا ثانیه آخر برای فن زدن می‌رود، استقامت خوبی پیدا کرده است. ان‌شاءالله که بتواند ۷-۸ سالی پرچم خراسان را در تیم ملی و کشتی جهان بالا نگه دارد.

اسماعیل نجاتیان با اشاره به اینکه موفقیت احمد جوان برای او خیلی خوشحال‌کننده بوده، عنوان کرد: قبلا برخی دل‌شان نمی‌خواست یک مشهدی دیگر نتیجه بگیرد تا نتیجه خودشان همچنان بهترین عملکرد باشد. یک بار دو پیشکسوت کشتی به من گفتند اگر در شورای فنی مشهدی‌ها نبودند، تو به بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ می‌رفتی. آنجا مدالم را می‌گرفتم، چون نفر اول هم من بودم. آنها نمی‌خواستند کسی از خراسان رشد کند. این برای من عقده شده، و دوست دارم راه و چاه را به احمد جوان بگویم. قبل از قهرمان کشوری، زمانی که می‌خواست به ۶۱ کیلو برود، دو ماه هر روز خواب، تغذیه و تمرینش را زیر نظر داشتم که همه چیزش تنظیم شود. بعد از اول شدن در قهرمان کشوری در تورنمنت کرواسی هم خوب کشتی گرفت و به دوبنده رسید. من دوست دارم اصلا هر ۱۰ نفر تیم ملی، خراسانی‌ها باشند، چون آدم حسودی نیستم. وظیفه‌ام هست که تمام چیز‌هایی که این سال‌ها یاد گرفتم را به بقیه یاد بدهم و از بالا بودن‌شان خوشحال شوم.