غلامرضا بنی اسدی: جا به جا گرفتن‌ها باعث می‌شود در ترازو داری هم دچار خطا شویم. در مقایسه راه به اشتباه بریم. نتیجه هم می‌شود این که ذهن ما با خطا ساختارسازی شود. نتیجه این هم می‌شود این که اتاق جلسات را با نمازخانه یکی بگیریم. این که رئیس فدراسیون کشتی می‌پرسد" اگر تیم ملی کشتی برنده شود مردم خوشحال‌تر می‌شوند یا برجام امضا شود؟ " نشان همین جا به جا انگاری است که کار را خراب می‌کند و الا کشتی در جای خود به عنوان ورزش اول ایران همیشه محترم بوده است و خواهد بود چه قبل از ریاست او بر فدراسیون، چه امروز و چه فردایی که فدراسیون رئیس دیگری داشته باشد. البته همین گفته نشان می‌دهد دیگر گفته‌های او چه عیاری دارد؛ " ما اجازه ندادیم فدراسیون کشتی سیاسی شود. " بعد هم می‌گوید:"فدراسیون برای مردم و نظام و محل وفاق ملی و نه نفاق است. " چینش همین جمله هم نشانگر این است که پس زمینه چه ذهنی و با چه نگاهی به این رسیده است و. بگذریم. مردم همه افراد را خوب می‌شناسند. چرخش تسبیح دست افراد را رصد می‌کنند و نماز عبادی- سیاسی جلسات را هم عیار می‌سنجند. آقای رئیس فدراسیون که از سال ۱۳۹۸ این مسئولیت را در دولت برجام به عهده گرفته است، یک حرف حساب هم زده است؛ "اگر به دبنال توسعه منطقه‌ای، ملی و کاهش آسیب‌های اجتماعی هستید از ورزش حمایت کنید. " البته باید تاکید کرد، ورزشی که در خدمت وفاق ملی باشد. این هم نیازمندمدیرانی است که نگاه ملی داشته باشند. مدیرانی که فرق "کُشتی" و کِشتی" را بدانند. هرچند در املا مثل هم باشند. یا علی!