بازگشت برانکو، اگرچه در ظاهر می‌تواند خاطره روزهای طلایی را زنده کند، اما در عمل ممکن است برای پرسپولیس به تیغی دو لبه تبدیل شود.
فوتبال ایران دیگر فوتبال سال ۱۳۹۴ نیست. رقبا در لیگ برتر پوست انداخته‌اند، ساختار تیم‌ها حرفه‌ای‌تر شده و حتی مدل بازی‌ها و تفکر تاکتیکی مربیان داخلی تغییر کرده است. در این میان، پرسپولیسِ امروز نیز دیگر آن تیمی نیست که برانکو ساخته بود. سیاست‌های یارگیری ضعیف، کمبود بازیکنان مؤثر در پُست‌های کلیدی و تغییر در سیستم فنی باعث شده تیم فعلی شباهت زیادی به نسخه کلاسیک دوران برانکو نداشته باشد.
از سوی دیگر، شکل تیم‌سازی یحیی گل‌محمدی و بعدها هاشمیان، بر پایه انعطاف و بازی‌سازی از عقب شکل گرفته، در حالی که برانکو همواره تیمش را بر اساس نظم دفاعی و ضدحمله‌های سریع می‌چید. به همین دلیل، تطبیق او با اسکلت فعلی تیم، کار ساده‌ای نخواهد بود.
نکته مهم‌تر اما خودِ برانکوست. او حالا هفت سال پیرتر شده، تجربه‌های متفاوتی در تیم ملی عمان و چین داشته و شاید دیگر آن انگیزه و انرژی پیشین را برای جنگیدن در فضای پرتنش فوتبال ایران نداشته باشد. بنابراین، بازگشت برانکو هرچند احساسی و پرهوادار است، اما نمی‌توان آن را تضمینی برای موفقیت دانست.
پرسپولیس در آستانه تصمیمی حساس قرار دارد؛ تصمیمی که می‌تواند یا یادآور عصر طلایی گذشته شود، یا تجربه‌ای تازه از حسرت و ناکامی را رقم بزند.