صفجه اینستاگرامی تک به تک: تکلیف رضا درویش که مشخص است؛ از مدیران تراز مملکت، عاجز، پرشبهه، چسبیده به قدرت و بیگانه با شرم و حیا. یعنی اگر به سنگ هم این همه بد و بیراه می‌گفتند، بالاخره یک جایی به غیرتش بر می‌خورد. داستان هاشمیان اما فرق دارد. او از این قماش نیست و دوست نداریم تصویر یک مرد محترم و جنتلمن در فوتبال ایران به همین راحتی مخدوش شود. متاسفانه اما آقا وحید با پای خودش، به سرعت در همین مسیر حرکت می‌کند.
لوس‌ترین و بی‌معناترین چیزی که این اواخر می‌بینیم، نشست‌های خبری هاشمیان است. گویا آقا وحید آنقدر سقف پرسپولیس را پایین می‌بیند که ایجاد چند موقعیت روی خلاقیت فردی بازیکنان را هم شاهکار می‌داند. عجیب‌ترین جمله دیشب او این بود: «تا لحظه آخر حمله کردیم!» در حالی که بازی در کل اوقات تلف‌شده در اختیار گل‌گهر بود و در یک صحنه هم پرسپولیس شانس آورد که به سود حریف اعلام پنالتی نشد.
می‌گویند شخصیت یک مربی رفته رفته به تیمش تزریق می‌شود. پرسپولیس فعلی اما به جای این که تحت تاثیر ادب و وقار هاشمیان قرار بگیرد، ظاهرا بی‌خیالی و آرامش بیش از حد او را جذب کرده. ضعیف‌ترین تیم‌های دنیا هم وقتی در خانه بازی می‌کنند و گل می‌خواهند، دقایق آخر به آب و آتش می‌زنند. با این تیم چه کردید که حال همین کار را هم ندارد؟
اگر قرار به نیمکت‌نشینی میلاد محمدی و استفاده از فرشاد احمدزاده در پست دفاع چپ بود، خب چرا وحید امیری را به همین منظور نگه نداشتید؟ چرا کاری کردید که این بازیکن با کلی قهر و دلخوری و البته دریافت غرامتی چشمگیر جدا شود؟
همین امشب در چند صحنه علیپور با ضربات سر پاس به بیرون داد و البته کسی نبود از آن توپ‌ها استفاده کند. این دقیقا همان نقطه‌ای است که پارسال دورسون بازی می‌کرد و طی نیم‌فصل پنج گل زد. چطور ساعت آخر نقل‌وانتقالات چهل میلیارد به این بازیکن پول دادید و تازه کلی التماسش کردید که برود؟ با کدام منطق؟
صادقیان آنقدر بازی نکرده که هم‌تیمی‌هایش را نمی‌شناسد. فخریان هم گویا فقط برای فحش خوردن به پرسپولیس آمده. این است جوانگرایی؟
در نهایت محرم نویدکیا که مثل خود آقا وحید از آدم حسابی‌های فوتبال ایران است، هفته پیش دو، سه بازی به خودش اولتیماتوم داد که اگر سپاهان درست نشد، جدا شود. عجیب آن که حتی همین رویکرد هم نزد هاشمیان دیده نمی‌شود. او راضی است؛ راضی راضی!