نوار غزه، منطقه‌ای که از ۱۸ سال پیش تحت محاصره رژیم صهیونیستی قرار گرفت، طی ۲ سال گذشته یعنی از اکتبر ۲۰۲۳ (مهر ۱۴۰۲) به محلی وقوع بدترین نسل‌کشی‌ها تبدیل شد.
از غزه تا پیش از آغاز جنگ یادشده به‌عنوان بزرگ‌ترین زندان روباز جهان یاد می‌شد که جمعیتی ۲.۲ میلیون نفری را در خود جای داده بود؛ آغاز جنگ نسل‌کشانه رژیم صهیونیستی علیه غزه و رقم خوردن جنایت‌های کم‌سابقه و بی‌سابقه ضد بشری سبب شد تا این منطقه با نام‌های دیگری شناخته شود.
سهم بالای کودکان از جمعیت قربانیان این نسل‌کشی نام گورستان کودکان را برای غزه رقم زد؛ سلاح‌سازی قحطی و تحمیل گرسنگی اجباری بر مردم این منطقه تحت محاصره توسط رژیم صهیونیستی سبب شد تا از آن به‌عنوان قحطی‌زده‌ترین جغرافیای روی کره زمین یاد شود.
در این میان، تلاش برای قتل‌عام حقیقت با هدف پنهان کردن ابعاد جنایت، فرار از پاسخگویی و پیشبرد جنایت نسل‌کشی بدون هر گونه مانعی بیش از هر زمان دیگر در دستور کار رژیم صهیونیستی قرار گرفت.
خبرنگاران و اهالی رسانه بزرگ‌ترین قربانیان این کارزار ترور هدفمند و عامدانه بودند؛ طی ۲ سال جنگ رژیم صهیونیستی علیه غزه بیش از ۲۵۰ خبرنگار و کارکنان رسانه در غزه بر اثر حمله‌های هدفمند رژیم صهیونیستی به شهادت رسیدند.
گاردین در گزارشی با گرامی داشتن یاد شهدای خبرنگار غزه و به‌ویژه انس الشریف، خبرنگار جوان الجزیره که در ۱۰ آگوست ۲۰۲۵ (۱۹ مرداد ۱۴۰۴) به شهادت رسید، آورده است:
براساس گزارش فدراسیون بین‌المللی روزنامه‌نگاران IFJ، علاوه بر انس الشریف ۲۲۲ خبرنگار فلسطینی در ۲ سال گذشته توسط رژیم صهیونیستی به شهادت رسیدند، اما کسانی که تصمیم به حذف این کارکنان رسانه‌ای گرفتند، برای همیشه محکوم خواهند ماند.
اکنون ۲۴ ماه است که غزه به خطرناک‌ترین مکان در جهان برای انجام حرفه خبرنگاری تبدیل شده است؛ رژیم صهیونیستی ورود خبرنگاران خارجی به غزه را ممنوع کرده است؛ بنابراین حقیقت به خبرنگاران فلسطینی متکی است و تقریبا همه آن‌ها عضو سندیکای روزنامه‌نگاران فلسطینی، وابسته به فدراسیون بین‌المللی روزنامه نگاران هستند.
- بیشتر بخوانید:
- تداوم جنگ رژیم صهیونیستی علیه واقعیت؛ افزایش شمار شهدای خبرنگار غزه به ۲۵۲ نفر در روز جهانی خبر
- گزارش از میان آوار و شهادت زیر بمباران؛ تداوم جنایت خبرنگارکشی در غزه
- واحد مخفی مشروعیت‌بخشی به کشتار خبرنگاران در غزه؛ همکاری ضدرسانه‌ای رژیم صهیونیستی و آمریکا
خبرنگاران فلسطینی اغلب بدون محافظت و بدون سرپناه برای خانواده‌هایشان، کار می‌کنند و بیشتر موارد، مستقیما هدف قرار می‌گیرند.
حرفه خبرنگاری هرگز چنین قتل‌عامی را در میان اعضای خود ندیده است؛ فدراسیون بین‌المللی روزنامه‌نگاران که در سال ۱۹۲۶ تاسیس شد و صدمین سالگرد خود را در ماه مه ۲۰۲۶ (اردیبهشت آینده) در پاریس جشن می‌گیرد، از زمان تشکیل خود، نه در طول جنگ جهانی دوم و نه در ویتنام، کره، سوریه، افغانستان یا عراق، هیچ آمار مرگ‌ومیر قابل مقایسه‌ای را ثبت نکرده است.
غزه به بدترین گورستان خبرنگاران در تاریخ معاصر تبدیل شده است، اما این مجموعه‌ای از تراژدی‌های تصادفی نیست؛ این یک استراتژی روشن است: شاهدان را بکشید، غزه را ببندید، روایت را قفل کنید.
جلوگیری از ورود مطبوعات بین‌المللی به معنای ساکت کردن ناظران خارجی مستقل در مورد این درگیری است و در زمانی که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، قول می‌دهد غزه را دوباره استعمار کند، کنترل روایت به همان اندازه کنترل خود قلمرو حیاتی است.
استعمار همچنین به معنای پاک کردن ویرانه‌ها، مردگان، بازماندگان و کسانی است که داستان‌های خود را روایت می‌کنند.
از مرز شمالی تا شهر غزه، صد‌ها هزار نفر از ساکنان مجبور به فرار به جنوب شده‌اند، اما حتی آنجا در جنوب هم پناهگاه امنی ندارد؛ خانواده‌ها در هم فشرده شده‌اند، بین بمب‌ها و دریا گیر افتاده‌اند و هیچ راهی برای فرار از جنایت‌های این جنگ ندارند؛ این واقعیت محاصره کامل، واقعیت خبرنگارانی نیز است که مشغول به کار در منطقه‌ای محصور هستند که در آن بقا هر روز غیرممکن‌تر می‌شود.
دیپلماسی در حال رسیدن به تاریخ است، اما تنها پس از انجام کار‌های جبران‌ناپذیر؛ نه سازمان ملل فلج‌شده و نه بازیگران غربی که با ارسال سلاح و سکوت خود در این جنایت همدست هستند، هیچ کاری نمی‌کنند؛ بلکه این خبرنگاران فلسطینی هستند که به تنهایی به ماموریت خود تا سرحد خستگی، تا سرحد مرگ ادامه می‌دهند.
درخواست مکرر چند سال اخیر فدراسیون بین‌المللی روزنامه‌نگاران برای ایجاد یک کنوانسیون بین‌المللی سازمان ملل با هدف ملزم کردن کشور‌ها به محافظت از خبرنگاران و مجازات قاتلان آن‌ها تاکنون بی‌نتیجه مانده است و تا زمانی که چنین کنوانسیونی وجود نداشته باشد، مصونیت از مجازات پابرجا خواهد ماند و از مقام‌های صهیونیست مسئول این جنایت‌ها محافظت خواهد کرد.
در حالی که فدراسیون بین‌المللی روزنامه‌نگاران جمله «هیچ داستانی ارزش جان انسان را ندارد» روی کارت‌های خبرنگاران را درج می‌کند، واقعیت این است که این یک شعار نیست: این یک قانون بقا است.
در غزه گویا وضعیت متفاوت است؛ شواهد در حال افزایش است، شهادت‌ها انباشته می‌شوند و با وجود این هیچ چیز تغییر نمی‌کند، اما تسلیم شدن بدتر خواهد بود، زیرا سکوت برای قاتلان یک پیروزی است و به آن‌ها اجازه می‌دهد بگویند هیچ اتفاقی نیفتاده است.
فدراسیون بین‌المللی روزنامه‌نگاران ۱۰۰ سال پس از تاسیس، با وحشتناک‌ترین مصیبت تاریخ خود رو‌به‌رو است؛ غزه به گورستان خبرنگاری تبدیل شده است.
انس الشریف نمی‌خواست بمیرد؛ وی می‌خواست در امنیت به جهان اطلاع دهد؛ شهادت انس و ۲۲۲ همکارش در غزه دیگر خبرنگاران را وادار به اقدام می‌کند؛ رژیم صهیونیستی خبرنگاران را قتل‌عام می‌کند و قتل‌عام خبرنگاران، کشتن حقیقت است و جهان بدون حقیقت، جهانی است که در آن قاتلان حکومت می‌کنند.
انتهای پیام/