صاحب‌خبر -
در دنیای پرشتاب فناوری، درگاه‌های USB به مولفه‌هایی حیاتی در زیست‌دیجیتال‌ما بدل شده‌اند؛ از تأمین انرژی دستگاه‌های همراه گرفته تا تبادل داده‌ها. با این حال، تنوع رنگ‌ها در این پورت‌ها (به‌ویژه رنگ سفید که در دستگاه‌های مدرن به ندرت دیده می‌شود) موجب کنجکاوی‌هایی در میان کاربران شده است.
رنگ به مثابه زبان: نماد استانداردهای فنی
به گزارش ایتنا، رنگ به‌کاررفته در درگاه‌های USB تنها یک انتخاب بصری نیست، بلکه نشان‌دهنده مشخصات فنی و قابلیت‌های آن در حوزه انتقال داده و توان است. این کدگذاری رنگی، راهکاری سریع برای شناسایی نسل و کارایی هر درگاه محسوب می‌شود.
پورت سفید: بازمانده‌ای از نخستین نسل‌ها
پورت‌های سفیدرنگ عموماً متعلق به استانداردهای اولیه USB، یعنی نسل ۱.۰ یا ۱.۱ هستند که برای نخستین بار در دهه ۱۹۹۰ میلادی معرفی شدند. این پورت‌ها از نظر سرعت انتقال داده، بسیار محدود عمل می‌کنند.
• در حالت کم‌سرعت (Low-Speed)، حداکثر سرعتی معادل ۱.۵ مگابیت بر ثانیه را ارائه می‌دهند.
• در حالت تمام‌سرعت (Full-Speed)، این رقم به ۱۲ مگابیت بر ثانیه می‌رسد.
از منظر تأمین توان نیز این پورت‌ها بسیار ضعیف هستند. یک پورت USB 1.0 تنها قادر به تأمین جریان ۱۰۰ میلی‌آمپر (معادل حدود ۰.۵ وات) و پورت USB 1.1 نیز جریان ۵۰۰ میلی‌آمپر (حدود ۲.۵ وات) را پشتیبانی می‌کند. در مقایسه با استانداردهای امروزی که توانی تا ۲۴۰ وات را فراهم می‌کنند، این ارقام ناچیز به‌شمار می‌آیند.
نکته مهم: رنگ تنها یک نشانه است
با وجود این کدگذاری، باید توجه داشت که پیروی از این استاندارد رنگی توسط سازندگان دستگاه‌ها الزامی نیست و صرفاً یک توصیه از سوی «انجمن پیاده‌سازی USB» محسوب می‌شود. بنابراین، ممکن است برخی تولیدکنندگان از رنگ‌بندی متفاوتی استفاده کنند.
برای تشخیص قطعی قابلیت‌های یک درگاه USB، توصیه می‌شود به جای تکیه بر رنگ، مشخصات فنی دستگاه را در دفترچه راهنما یا وب‌سایت رسمی سازنده مطالعه کنید. پورت سفید، اگرچه نمادی از آغاز راه فناوری USB است، اما در دنیای امروز (که نیاز به انتقال داده با سرعت چند گیگابیت بر ثانیه و تأمین توان بالا داریم) یک گزینه منسوخ و کم‌بازده تلقی می‌شود.∎