با این وجود، پژوهشی میدانی که به تازگی انجام شده، نشان می‌دهد که بهره‌گیری از این قابلیت ممکن است برای اکثر کاربران، منافع عملی محسوسی به همراه نداشته باشد و تأثیر واقعی آن بر حفظ سلامت باتری، چندان چشمگیر نباشد.
نتایج یک آزمایش میدانی
در این آزمایش، تعدادی تلفن‌همراه تحت تعداد زیادی چرخه شارژ قرار گرفتند و درصد شارژ آن‌ها همواره در بازه ۲۰ تا ۸۰ درصد نگهداری شد.
در پایان این دوره و پس از سپری شدن معادل یک سال استفاده، حداکثر ظرفیت باتری این دستگاه‌ها به حدود ۹۴ درصد کاهش یافت. این نتیجه حاکی از آن است که اعمال محدودیت شارژ، تفاوت معناداری در کُند کردن روند فرسودگی باتری ایجاد نکرده است. قابل ذکر است که سلامت باتری در ابتدای آزمایش در سطح ۹۸ درصد قرار داشت.
نکته جالب توجه این‌که با گذشت زمان، به ویژه با نزدیک شدن به زمان معرفی نسل‌های جدید محصولات، سرعت کاهش ظرفیت باتری افزایش یافت. اگرچه این امر نمی‌تواند دلیلی بر دستکاری عمدی شرکت‌ها باشد، اما نتیجه‌ای طبیعی از کاهش تدریجی کارایی باتری‌ها در گذر زمان محسوب می‌شود.
معضل کاربران
اتخاذ چنین رویکردی می‌تواند برای کاربرانی که در خارج از خانه به دستگاه خود وابسته هستند یا از امکاناتی مانند دوربین و ناوبری (مکان‌یابی) به صورت فشرده استفاده می‌کنند، با مشکل همراه باشد. یک باتری با حداکثر شارژ ۸۰ درصد، اغلب برای پاسخگویی به نیازهای روزمره و کاربری‌های سنگین کفایت نمی‌کند.
راهکار نهایی چیست؟
به باور شمار زیادی از تحلیلگران این حوزه، به جای وسواس داشتن بر روی تنظیمات پیچیده و احتمالاً بی‌تأثیر، بهترین راهکار این است که کاربران با آرامش خاطر از دستگاه خود استفاده کنند، در صورت نیاز آن را شارژ نمایند و دغدغه چندانی بابت فعال‌سازی یا عدم فعال‌سازی قابلیت محدودیت شارژ نداشته باشند. باتری‌های لیتیوم‌یونی مدرن به گونه‌ای طراحی شده‌اند که صرف نظر از الگوی مصرف، به تدریج کهنه خواهند شد.
سخن پایانی
اگرچه ایده محدود کردن شارژ باتری در نگاه اول جذاب و منطقی به نظر می‌رسد، اما تجربه عملی کاربران نشان می‌دهد که این ویژگی می‌تواند بیش از آن که سودمند باشد، دردسرساز شود. بنابراین، به نظر می‌رسد شارژ کامل دستگاه و لذت بردن از استفاده آن بدون نگرانی افراطی درباره سلامت باتری، رویکرد معقول‌تری باشد.∎