اعتماد یکی از پایه‌های اصلی توسعه و ایجاد شغل است. همان‌طور که جاده‌ها و برق به‌عنوان زیرساخت‌های فیزیکی رشد عمل می‌کنند، اعتماد را می‌توان «زیرساخت انسانی» دانست. این اعتماد سه بُعد دارد: اعتماد افقی میان افراد جامعه، اعتماد عمودی به نهاد‌ها و مقامات، و اعتماد به نظام‌های اقتصادی و حقوقی. این سه بعد، یکدیگر را تقویت می‌کنند و مجموعاً امکان ایجاد فرصت‌های شغلی و شکوفایی اقتصادی را فراهم می‌آورند.
وقتی مردم احساس کنند نهاد‌ها منصفانه عمل می‌کنند و خودشان در تصمیم‌گیری‌ها سهم دارند، حمایت بیشتری از اصلاحات و قوانین نشان می‌دهند، مالیات می‌پردازند و همراه توسعه می‌شوند. در مقابل، نبود اعتماد می‌تواند سرمایه‌گذاری و کارآفرینی را متوقف کند، بانک‌ها را از اعطای وام بازدارد و دولت‌ها را بی‌اعتبار سازد. پیامد آن، رکود اقتصادی، افزایش مناقشه و فرسایش سرمایه اجتماعی خواهد بود.
اعتماد همچنین همکاری در زنجیره‌های ارزش، دسترسی به سرمایه، گسترش نوآوری و ایجاد شبکه‌های اجتماعی برای یافتن شغل را تسهیل می‌کند. تجربه‌های مختلف نشان داده‌اند که حتی کاهش اندک در اعتماد می‌تواند میلیارد‌ها دلار زیان اقتصادی به کشور‌ها وارد کند. مناقشات و درگیری‌های خشونت‌آمیز نیز هزینه‌های عظیمی برای اقتصاد جهانی دارند و رشد کشور‌ها را به شدت کاهش می‌دهند.
بانک جهانی تأکید می‌کند که برای توسعه پایدار باید روی تقویت اعتماد سرمایه‌گذاری شود. این کار از طریق توسعه اجتماعی امکان‌پذیر است: مشارکت دادن شهروندان در تصمیم‌گیری‌های محلی، دسترسی برابر به خدمات عمومی، و تقویت حکمرانی شفاف و پاسخگو. اعتماد و شمول اجتماعی، نه‌تنها به ایجاد شغل و کاهش فقر کمک می‌کند، بلکه بنیانی برای اقتصاد‌های مقاوم و جوامع پایدارتر در آینده فراهم می‌سازد.