به گزارش خبرگزاری آنا؛ شرکت اینتل برای ایجاد شفافیت و کمک به انتخاب مصرف‌کنندگان، یک سیستم نام‌گذاری مشخص را برای پردازنده‌های سری Core خود به کار گرفته است. این سیستم که بیش از یک دهه قدمت دارد، به کاربران کمک می‌کند تا بدون نیاز به دانش فنی عمیق، پردازنده متناسب با نیاز خود را شناسایی کنند. در این چارچوب، عدد اصلی پس از حرف «i» نشان‌دهنده جایگاه آن محصول در بازار و نوع وظایفی است که برای آن طراحی شده است. این رده‌بندی به طور مستقیم به معنای برتری یک مدل بر مدل دیگر در تمامی شرایط نیست و عوامل دیگری در تعیین عملکرد نهایی یک پردازنده نقش دارند.
Core i۳: نقطه ورود برای کاربری روزمره
پردازنده‌های سری Core i۳ به عنوان محصولات رده پایه یا اقتصادی در خانواده پردازنده‌های اینتل شناخته می‌شوند. این سری برای انجام وظایف عمومی و روزمره مانند مرور وب، کار با نرم‌افزار‌های مجموعه آفیس، تماشای فیلم و سریال و اجرای برنامه‌های سبک طراحی شده است. پردازنده‌های این خانواده معمولاً دارای تعداد هسته‌های پردازشی و میزان حافظه پنهان کمتری در مقایسه با سری‌های بالاتر هستند و از قابلیت‌هایی مانند Turbo Boost برای افزایش خودکار فرکانس پردازنده تحت بار سنگین به شکل محدودتری بهره می‌برند یا فاقد آن هستند. این سری برای کاربرانی که به دنبال یک سیستم با هزینه پایین برای نیاز‌های اولیه هستند، انتخاب مناسبی محسوب می‌شود.
Core i۵: انتخاب اصلی برای کاربری عمومی و بازی
سری Core i۵ به عنوان پردازنده‌های میان‌رده و پرفروش‌ترین رده در میان محصولات اینتل به شمار می‌رود. این پردازنده‌ها توازن مناسبی میان قیمت و عملکرد برقرار می‌کنند و برای طیف وسیعی از کاربران، از جمله گیمر‌های معمولی و کاربرانی که با نرم‌افزار‌های نیمه‌سنگین کار می‌کنند، گزینه‌ای ایده‌آل هستند. پردازنده‌های Core i۵ نسبت به Core i۳ دارای تعداد هسته و رشته‌های پردازشی بیشتر، حافظه پنهان حجیم‌تر و پشتیبانی کامل از فناوری Turbo Boost هستند. این مشخصات به آنها اجازه می‌دهد تا در اجرای هم‌زمان چند برنامه و اجرای بازی‌های کامپیوتری عملکرد قابل قبولی از خود به نمایش بگذارند.
Core i۷: قدرت پردازشی برای حرفه‌ای‌ها و گیمر‌های جدی
پردازنده‌های سری Core i۷ در رده محصولات بالارده قرار می‌گیرند و برای کاربرانی طراحی شده‌اند که به قدرت پردازشی بالا برای کار‌های سنگین نیاز دارند. این گروه شامل تولیدکنندگان محتوا مانند تدوین‌گران ویدئو و طراحان گرافیک، مهندسان، برنامه‌نویسان و گیمر‌های حرفه‌ای می‌شود. این پردازنده‌ها از تعداد هسته‌ها و رشته‌های پردازشی بیشتر، فرکانس‌های کاری بالاتر و حافظه پنهان بزرگ‌تری نسبت به سری Core i۵ برخوردارند. قابلیت Hyper-Threading برای اجرای دو رشته پردازشی روی هر هسته فیزیکی در این سری به شکل کامل‌تری پیاده‌سازی شده و عملکرد آن را در پردازش‌های موازی به شکل چشمگیری افزایش می‌دهد.
Core i۹: اوج عملکرد برای کاربران خاص
سری Core i۹ به عنوان پرچم‌دار پردازنده‌های مصرفی اینتل، بالاترین سطح از عملکرد را ارائه می‌دهد. این پردازنده‌ها برای کاربرانی ساخته شده‌اند که هیچ‌گونه محدودیتی در عملکرد را نمی‌پذیرند و به دنبال بالاترین توان پردازشی، رندرینگ‌های سه‌بعدی پیچیده، شبیه‌سازی‌های علمی و اجرای بازی‌ها در بالاترین تنظیمات ممکن هستند. پردازنده‌های این سری دارای بیشترین تعداد هسته، بالاترین فرکانس کاری و بزرگ‌ترین حجم حافظه پنهان در میان تمام محصولات مصرفی اینتل هستند و برای سیستم‌های کامپیوتری بسیار گران‌قیمت به کار می‌روند.
سیر تکاملی نسل‌های پردازنده
شماره نسل، مهم‌ترین شاخص برای ارزیابی عملکرد حقیقی یک پردازنده اینتل است. هر نسل جدید نشان‌دهنده یک جهش فناورانه است که پردازنده‌ها را سریع‌تر، بهینه‌تر و با قابلیت‌های بیشتر همراه می‌کند. در ادامه نگاهی به سیر تحول این نسل‌ها می‌اندازیم:
نسل ۱ تا ۴ - Nehalem تا Haswell: این دوره، پایه‌های برند Core را بنا نهاد. نسل دوم آن یعنی Sandy Bridge یک جهش بزرگ در عملکرد و معماری محسوب می‌شد که برای سال‌ها استاندارد‌ها را تعیین کرد. بهبود گرافیک مجتمع و بهینه‌سازی مصرف انرژی از ویژگی‌های کلیدی این دوران بود.
نسل ۵ تا ۷ - Broadwell تا Kaby Lake: تمرکز اینتل در این نسل‌ها بر روی کوچک‌سازی فرآیند ساخت و بهینه‌سازی مصرف انرژی، به‌ویژه برای دستگاه‌های قابل حمل بود. هر نسل بهبود‌های تدریجی در عملکرد (حدود ۵ تا ۱۰ درصد) را به همراه داشت، اما تغییر انقلابی در معماری رخ نداد.
نسل ۸ و ۹ - Coffee Lake: در پاسخ به تحولات بازار، اینتل تعداد هسته‌های پردازنده‌های خود را به شکل چشمگیری افزایش داد. برای اولین بار، پردازنده‌های Core i۳ چهار هسته‌ای، Core i۵ شش هسته‌ای و Core i۷ شش هسته‌ای با Hyper-Threading عرضه شدند که یک جهش بزرگ در توان پردازش چندرشته‌ای بود.
نسل ۱۰ و ۱۱ - Ice Lake/Comet Lake و Tiger Lake/Rocket Lake: این دوره کمی پیچیده بود. در حالی که لپ‌تاپ‌ها از معماری جدید و فرآیند ساخت ۱۰ نانومتری بهره‌مند شدند که بهبود‌های قابل توجهی در عملکرد گرافیکی و هوش مصنوعی داشت، پردازنده‌های دسکتاپ همچنان بر پایه فرآیند بهبودیافته ۱۴ نانومتری ساخته می‌شدند. نسل یازدهم دسکتاپ با وجود استفاده از لیتوگرافی قدیمی‌تر، معماری هسته جدیدی را معرفی کرد و برای اولین بار پشتیبانی از PCIe ۴.۰ را به پلتفرم اینتل آورد.
نسل ۱۲ به بعد - Alder Lake و Raptor Lake: از نسل دوازدهم، اینتل بزرگ‌ترین تغییر معماری خود را در یک دهه اخیر معرفی کرد. معماری ترکیبی با ترکیب دو نوع هسته، انقلابی در عملکرد و بهره‌وری ایجاد کرد:
هسته‌های عملکرد: مشابه هسته‌های سنتی، برای اجرای وظایف سنگین و حساس به سرعت مانند بازی‌ها و نرم‌افزار‌های حرفه‌ای طراحی شده‌اند.
هسته‌های بهینه: کوچک‌تر و کم‌مصرف‌تر هستند و برای مدیریت وظایف پس‌زمینه و پردازش‌های موازی سبک مانند مرور وب یا پخش موسیقی به کار می‌روند.
این معماری با کمک زمان‌بند سخت‌افزاری، وظایف را به بهترین هسته ممکن تخصیص می‌دهد. این نسل‌ها همچنین با پشتیبانی از فناوری‌های روز مانند حافظه DDR۵ و استاندارد PCIe ۵.۰، پلتفرمی آینده‌نگرانه را ارائه کردند. به همین دلیل، یک پردازنده Core i۵ نسل دوازدهم می‌تواند در بسیاری از کاربردها، یک Core i۹ نسل دهم را به چالش بکشد.
فرکانس، نسل و مدل
درک کامل نام یک پردازنده تنها به عدد پس از «i» محدود نمی‌شود. فرکانس، نسل و مدل پردازنده، نقشی حیاتی در تعیین قدرت نهایی آن ایفا می‌کنند. در نام یک مدل مانند «Core i۷-۱۳۷۰۰K»، هر بخش اطلاعات مهمی را در خود جای داده است:
فرکانس پردازنده: فرکانس که با واحد گیگاهرتز سنجیده می‌شود، نشان‌دهنده تعداد چرخه‌های کاری است که یک پردازنده در هر ثانیه انجام می‌دهد. هرچه این عدد بالاتر باشد، پردازنده سریع‌تر می‌تواند دستورالعمل‌ها را پردازش کند. پردازنده‌ها معمولاً دو فرکانس دارند: فرکانس پایه (حداقل سرعت تضمین‌شده) و فرکانس توربو (حداکثر سرعت تحت بار کاری سنگین). با این حال، مقایسه صرف فرکانس بین پردازنده‌هایی از نسل‌های مختلف می‌تواند گمراه‌کننده باشد، زیرا بهبود‌های معماری در نسل‌های جدیدتر باعث می‌شود با فرکانس یکسان، کارایی بیشتری داشته باشند.
عدد ۱۳ (نسل پردازنده): این عدد که معمولاً یک یا دو رقم اول پس از خط تیره است، نشان‌دهنده نسل پردازنده است. همانطور که در بخش قبل به تفصیل توضیح داده شد، هر نسل جدیدتر به معنای معماری کارآمدتر، پشتیبانی از فناوری‌های نوین و عملکرد کلی بهتر است. به همین دلیل، یک پردازنده Core i۵ از نسل سیزدهم به راحتی می‌تواند عملکردی بهتر و کارآمدتر از یک پردازنده Core i۷ از نسل‌های بسیار قدیمی‌تر مثلاً نسل هفتم یا هشتم داشته باشد.
عدد ۷۰۰ (شماره مدل SKU): این سه رقم، شماره مدل خاص پردازنده در آن نسل و سری را مشخص می‌کند. به طور کلی، هرچه این عدد بزرگ‌تر باشد، پردازنده مذکور در جایگاه بالاتری از نظر فرکانس کاری پایه، تعداد هسته یا امکانات دیگر در همان خانواده قرار می‌گیرد.
پسوندها و ویژگی‌های خاص:
حروف پایانی نیز ویژگی‌های خاص پردازنده را مشخص می‌کنند. برخی از مهم‌ترین پسوندها عبارت‌اند از:
K: به معنای باز بودن ضریب فرکانس است و قابلیت اورکلاک (افزایش دستی سرعت پردازنده) را برای کاربران حرفه‌ای فراهم می‌کند.
F: نشان‌می‌دهد که پردازنده فاقد واحد گرافیکی یکپارچه است و برای نمایش تصویر حتماً به یک کارت گرافیک مجزا نیاز دارد.
KF: ترکیبی از دو پسوند K و F است؛ یعنی پردازنده هم قابلیت اورکلاک دارد و هم فاقد گرافیک مجتمع است.
H/HK: مخصوص پردازنده‌های قدرتمند لپ‌تاپ‌ها.
U: برای پردازنده‌های کم‌مصرف در لپ‌تاپ‌های نازک و سبک (اولترابوک‌ها) به کار می‌رود.
G: در پردازنده‌های لپ‌تاپ، نشان‌دهنده سطح قدرت واحد گرافیکی یکپارچه است.
برای اینکه بهترین انتخاب را داشته باشید، کافی است یک مسیر منطقی را دنبال کنید. اول از همه، نیاز خود را بسنجید و مشخص کنید کدام دسته از پردازنده‌ها برای شما مناسب است. سپس، اولویت اصلی را به انتخاب جدیدترین نسل ممکن با توجه به بودجه‌تان بدهید. در مرحله پایانی، با بررسی شماره مدل و حروفی مثل K یا F، گزینه‌ای را نهایی کنید که تمام ویژگی‌های مورد نظرتان را داشته باشد.
انتهای پیام/