فائزه دهقان روز پنجشنبه در گفت و گو با خبرنگار گروه جامعه ایرنا، درباره اختلالات یادگیری کودکان، اظهار کرد: هدف اصلی کاردرمانگری در محیط مدرسه، حمایت از دانش‌آموزان و تسهیل مشارکت فعال آنان در فعالیت‌های روزمره آموزشی و اجتماعی است.
وی با اشاره به پیچیدگی فعالیت‌های مدرسه افزود: فعالیت‌هایی مانند نوشتن، خواندن، نشستن آرام در کلاس، گوش دادن به معلم، همکاری با همکلاسی‌ها، بازی در حیاط، استفاده از سرویس بهداشتی و جابه‌جایی بین کلاس‌ها، همگی نیازمند مهارت‌های متنوعی هستند که ممکن است برخی دانش‌آموزان در آنها با چالش مواجه باشند.
دهقان با تأکید بر اهمیت ارزیابی‌های تخصصی گفت: کاردرمانگری می‌تواند نمایه‌ای کامل از رشد کودک ترسیم کند. ارزیابی‌های حسی–حرکتی، شناختی و روانی–اجتماعی به شناسایی توانمندی‌ها و محدودیت‌های کودک کمک کرده و تصویر دقیقی از وضعیت او ارائه می‌دهد.
وی ادامه داد: با همکاری معلم، کاردرمانگری قادر است رفتار دانش‌آموزان را در موقعیت‌های مختلف مانند استفاده از کمد، حضور در کلاس، بازی در حیاط یا شرکت در ورزش مشاهده کند. این مشاهدات در کنار ارزیابی‌های تخصصی، عوامل مؤثر بر کاهش مشارکت فعال دانش‌آموز را شناسایی می‌کنند.
دکترای علوم اعصاب و نماینده انجمن کاردرمانی ایران به نقش آموزشی کاردرمانگری برای معلمان اشاره کرد و گفت: کاردرمانگر می‌تواند به معلمان آموزش دهد که چگونه مهارت‌های حرکتی دانش‌آموزان را مشاهده کرده و مشکلات مؤثر بر یادگیری یا مشارکت را تشخیص دهند.
مهارت‌های حرکتی؛ کلید موفقیت تحصیلی
وی افزود: در صورت وجود محدودیت‌های حرکتی در کودکان، کاردرمانگر راهبردهایی را به معلم آموزش می‌دهد تا شرایط کلاس برای موفقیت دانش‌آموزان فراهم شود. همچنین به اولیای مدرسه و معلمان آموزش داده می‌شود که چگونه شرایط را برای کودکانی که در انجام تکالیف دچار مشکلات حرکتی هستند، مساعد کنند.
دهقان یادآور شد: اگر دانش‌آموزی در فعالیت‌هایی مانند خوانا نویسی، کار با قیچی، نوشتن یا تایپ دچار مشکل باشد، کاردرمانگر می‌تواند جلسات درمانی انفرادی برگزار کرده و این مهارت‌ها را تقویت کند. همچنین تطبیق ابزار آموزشی، صندلی، میز، دفتر و فضای مدرسه نقش مهمی در تسهیل یادگیری و حضور مستقل دانش‌آموز دارد.
وی تأکید کرد: ارزیابی شناختی و حسی–حرکتی در ابتدای سال تحصیلی ضروری است زیرا از بروز افت تحصیلی و مشکلات رفتاری جلوگیری می‌کند. در مواردی مانند اوتیسم یا بیش‌فعالی، کاردرمانگر می‌تواند به طراحی محیط آموزشی با حداقل عوامل مزاحم برای تمرکز کمک کند.
دکترای علوم اعصاب و نماینده انجمن کاردرمانی ایران خاطرنشان کرد: همکاری کاردرمانگر با مدارس می‌تواند در سطح فردی، کلاسی یا در قالب کارگاه‌ها و دوره‌های آموزشی صورت گیرد. کاردرمانگران به‌عنوان پلی میان نظام سلامت و آموزش، دانش خود را در زمینه رشد کودک و اختلالات رشدی به مدارس منتقل می‌کنند تا شرایط یادگیری برای همه دانش‌آموزان بهینه شود.