به گزارش خبرگزاری آنا؛ شرکت AOL به‌تازگی خدمات اتصال اینترنت از طریق دایل‌آپ را در آمریکا متوقف کرده است؛ پایانی بر شیوه‌ای که زمانی دروازه ورود میلیون‌ها کاربر به دنیای آنلاین بود.
در دهه‌های گذشته، AOL یکی از بازیگران اصلی فضای دیجیتال محسوب می‌شد و در دوران اوج خود بیش از ۲۰ میلیون مشترک داشت. اما با ورود فناوری‌های نوین و گسترش اینترنت پرسرعت، روش‌های قدیمی مانند دایل‌آپ به‌تدریج کنار گذاشته شدند.
اتصال از طریق دایل‌آپ، که اغلب با تأخیر و صدا‌های خاص و گاه آزاردهنده همراه بود، برای بسیاری یادآور نخستین تجربه‌های اینترنتی است؛ تجربه‌ای که با صدای مودم و انتظار طولانی برای بارگذاری صفحات گره خورده بود.
در ابتدای دهه ۲۰۰۰، AOL در اقدامی تاریخی با شرکت رسانه‌ای تایم وارنر ادغام شد؛ معامله‌ای که با ارزش ۳۵۰ میلیارد دلار، یکی از بزرگ‌ترین قرارداد‌های آن زمان به‌شمار می‌رفت. با این حال، مسیر این شرکت در سال‌های بعد دستخوش تغییرات جدی شد.
در نهایت، در سال ۲۰۲۱، AOL با ارزشی معادل تنها پنج میلیارد دلار به یک شرکت خصوصی واگذار شد؛ نشانه‌ای از تحول سریع در صنعت فناوری و تغییر جایگاه برند‌هایی که زمانی پیشگام بودند.
در دهه‌های پایانی قرن بیستم، اینترنت دایل‌آپ به‌عنوان نخستین دروازه عمومی برای ورود به فضای مجازی، نقش مهمی در تحول ارتباطات جهانی ایفا کرد. این فناوری که بر بستر خطوط تلفن ثابت توسعه یافت، مسیر را برای اتصال خانگی به شبکه جهانی وب هموار ساخت و زمینه‌ساز گسترش خدمات دیجیتال شد.
ایده اتصال رایانه‌ها از طریق خطوط تلفن به اینترنت به دهه ۱۹۶۰ بازمی‌گردد؛ زمانی که نخستین مودم‌ها برای تبدیل داده‌های دیجیتال به سیگنال‌های صوتی طراحی شدند. استفاده عمومی از اینترنت دایل‌آپ در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰ آغاز شد. شرکت‌هایی مانند AOL، CompuServe و Prodigy در ایالات متحده، خدمات اینترنت خانگی را از طریق مودم‌های تلفنی ارائه کردند و میلیون‌ها کاربر را به فضای آنلاین متصل ساختند.
بریتانیا نیز در سال ۱۹۹۲ با شرکت Pipex وارد عرصه خدمات دایل‌آپ شد. این روند در سایر کشور‌ها با سرعت متفاوتی گسترش یافت و تا اواخر دهه ۱۹۹۰، اینترنت دایل‌آپ به رایج‌ترین روش اتصال خانگی تبدیل شد. Uswitch
براساس گزارش تارنمای اینترنتی بردبند سرچ هدف اصلی از توسعه اینترنت دایل‌آپ، فراهم‌سازی بستری برای دسترسی عمومی به اطلاعات، ایمیل و خدمات آنلاین بود. این فناوری با بهره‌گیری از زیرساخت موجود تلفن، امکان اتصال مقرون‌به‌صرفه به اینترنت را برای کاربران خانگی فراهم کرد. در آن زمان، اینترنت بیشتر در اختیار دانشگاه‌ها و نهاد‌های دولتی بود، اما دایل‌آپ این انحصار را شکست و ارتباطات دیجیتال را به سطح عمومی رساند.
مودم‌های دایل‌آپ با سرعت‌هایی بین ۱۴.۴kbps تا ۵۶kbps عمل می‌کردند. اتصال از طریق این مودم‌ها با تولید صدا‌های خاص و نامفهوم همراه بود؛ GWS مدیا در این رابطه می‌نویسد صدایی که برای بسیاری از کاربران آن دوران، نماد ورود به دنیای مجازی محسوب می‌شد. اشغال کامل خط تلفن در زمان اتصال، یکی از محدودیت‌های اصلی این فناوری بود و امکان تماس تلفنی همزمان با استفاده از اینترنت وجود نداشت.
سرعت پایین دایل‌آپ باعث می‌شد بارگذاری صفحات وب، دانلود فایل‌ها و ارسال ایمیل‌ها با تأخیر زیاد همراه باشد. کیفیت خطوط تلفن، نویز سیگنال و فاصله از مرکز مخابراتی نیز بر سرعت تأثیر مستقیم داشت. دانلود یک فایل صوتی ۳ مگابایتی ممکن بود تا ۳۰ دقیقه یا بیشتر طول بکشد.
فناوری‌های جدید مانند DSL، ADSL و کابل به‌تدریج جایگزین دایل‌آپ شدند. اینترنت ADSL که از سال ۲۰۰۰ در کشور‌های مختلف عرضه شد، سرعتی بین ۵۱۲kbps تا چند Mbps را ارائه می‌داد و امکان استفاده همزمان از تلفن و اینترنت را فراهم می‌کرد [منبع: Hilaris Publisher]().
دهه ۲۰۱۰ شاهد ورود اینترنت فیبر نوری با سرعت‌هایی تا ۱ Gbps بود. برخلاف دایل‌آپ که از سیگنال‌های صوتی استفاده می‌کرد، فیبر نوری داده‌ها را با نور منتقل می‌کند و تأخیر بسیار کمی دارد. این فناوری امکان پخش ویدئو‌های HD، تماس تصویری، بازی‌های آنلاین و خدمات ابری را به‌صورت روان و بدون وقفه فراهم کرده است.
بررسی تاریخی مسیر توسعه اینترنت نشان می‌دهد که هر گام در ارتقای زیرساخت‌های ارتباطی، تأثیرات گسترده‌ای بر فرهنگ، اقتصاد و سبک زندگی انسان‌ها داشته است. اینترنت دایل‌آپ با وجود محدودیت‌های فنی، نقطه آغاز تحول دیجیتال در زندگی روزمره بود و نسل‌های بعدی با افزایش سرعت، پایداری و کیفیت، تجربه کاربری را به‌طور چشمگیری ارتقا دادند.
انتهای پیام/