حدود ۲ سال است که غزه به جزیره‌ای از مرگ و سکوت تبدیل شده است. این منطقه محصور، محصور در خشکی، خفه از آسمان و مهر و موم شده از دریا، به بزرگترین زندان روباز روی زمین تبدیل شده است. 

گرسنگی به‌طور عمده مهندسی شده است و گزارش‌های سازمان ملل تایید می‌کند که نزدیک به نیم‌میلیون نفر از مردم غزه با گرسنگی فاجعه‌باری رو‌به‌رو هستند. بیمارستان‌ها بدون سوخت در حال فروپاشی هستند، در حالی که کودکان در مقابل دوربین‌های جهان از سوء‌تغذیه جان خود را از دست می‌دهند. 

آمریکا ماشین جنگی رژیم صهیونیستی را تامین مالی می‌کند، سلاح تامین می‌کند و قطعنامه‌ها را وتو می‌کند و تضمین می‌کند که هیچ نیروی بین‌المللی نمی‌تواند برای متوقف کردن این محاصره مداخله کند. در برابر چنین ناامیدی، ناوگان‌های کمک‌رسانی به خطوط حیاتی مقاومت تبدیل شده‌اند و نه تنها غذا و دارو، بلکه پیامی اخلاقی به جهان نیز منتقل می‌کنند.

ماه‌های اخیر شاهد تلاش‌های جدیدی برای شکستن این خفقان دریایی بوده است. کشتی مادلین در ژوئن ۲۰۲۵ (خرداد/تیر ۱۴۰۴) حامل شیر خشک، آرد، برنج، پوشک و دارو‌های ضروری، تحت پرچم ائتلاف ناوگان آزادی، سیسیل را ترک کرد. نظامیان صهیونیست این کشتی را در آب‌های بین‌المللی توقیف کردند، محموله‌اش را توقیف کردند، خدمه‌اش را بازداشت کردند و ماموریتش پیش از رسیدن حتی یک کیسه آرد به غزه پایان یافت. 

کشتی حنظله نیز در جولای ۲۰۲۵ (تیر/مرداد ۱۴۰۴) با اهدافی مشابه، برای آوردن کمک‌های بشردوستانه و یادآوری رنج غزه به جهان، به‌راه افتاد. این کشتی نیز توسط رژیم صهیونیستی متوقف شد، در دریا مورد حمله قرار گرفت و به بندر اشدود منتقل شده و کمک‌هایش مصادره شد. 

حال به‌تازگی ناوگان جهانی صمود، بزرگترین ماموریت از این نوع در تاریخ که بیش از ۵۰ قایق از سراسر جهان را گرد هم آورده است، تلاش دارد تا از محاصره عبور کند. کشتی‌هایی مانند فَمیلی و آلما قبلا توسط پهپاد‌ها مورد حمله قرار گرفته‌اند، بدنه‌هایشان آسیب دیده و انبارشان از هم پاشیده شده است. اینها حوادث جنگی نیستند. اینها اقدام‌های عمدی ترور دولتی هستند که به‌منظور ارعاب غیرنظامیان غیرمسلح حامل غذا، دارو و همبستگی انجام می‌شوند.

جغرافیای غزه این تلاش‌ها را به ویژه قابل توجه می‌کند. خط ساحلی ۴۰ کیلومتری غزه در مدیترانه باید خط نجات طبیعی آن، گذرگاهی برای تجارت، حرکت و ارتباط با جهان می‌بود. دقیقا همین خط ساحلی است که رژیم صهیونیستی با حمایت آمریکا به دنبال بهره‌برداری از آن است. هدف، پروژه‌های استخراج گاز و کنترل بنادر است که آب‌های فلسطین را به یک مستعمره اقتصادی تبدیل می‌کند. 

محاصره رژیم صهیونیستی، دریا را نظامی کرده و مانع از آن شده است که ماهیگیران فراتر از چند مایل دریایی پیشروی کنند، چه رسد به اینکه به کشتی‌های امدادی اجازه پهلوگیری بدهند.

برخلاف کاروان‌های زمینی که باید از ایست‌های بازرسی رژیم صهیونیستی عبور کنند، یا محموله‌های هوایی که اشغالگران از اجازه دادن به آنها خودداری می‌کنند، دریا تنها مسیر مناسب برای مداخله بشردوستانه مستقل است. به همین دلیل است که ناوگان‌های امدادی بسیار مهم هستند. آنها صرفا کشتی نیستند؛ آنها اعلامیه‌های شناوری هستند که نشان می‌دهند دریا متعلق به اشغالگر نیست، بلکه متعلق به بشریت است و آب‌های غزه نمی‌تواند برای همیشه دیوار محرومیت باشد.

خود ناوگان‌های امدادی پدیده‌های جدیدی نیستند. تاریخ آنها به سال ۲۰۰۸ بازمی‌گردد، زمانی که جنبش غزه آزاد با موفقیت قایق‌هایی مانند غزه آزاد و لیبرتی را به داخل نوار محاصره شده هدایت کرد و تجهیزات پزشکی و فعالان را حمل می‌کرد. این ماموریت‌های اولیه، اگرچه در مقیاس کوچک بودند، ثابت کردند که عبور از این مرز امکان‌پذیر است. جهان به وضوح ماوی مرمره سال ۲۰۱۰ را به یاد دارد، زمانی که نظامیان صهیونیست در آب‌های بین‌المللی به کشتی ترکیه‌ای حمله کردند و ۹ فعال را با خونسردی به شهادت رساندند. 

• بیشتر بخوانید:
• درخواست ناوگان صمود برای حمایت عملی دولت‌ها در مسیر شکستن محاصره غزه
• تقلای رژیم صهیونیستی برای ایجاد اختلال در حرکت ناوگان صمود

میدل‌ایست‌مانیتور نوشت: آن قتل‌عام نشان داد که اسرائیل برای حفظ سلطه خود تا چه حد پیش می‌رود و ناوگان‌ها را به‌طور محکم در نقشه جهانی مقاومت قرار داد. از آن زمان، تلاش‌های متعددی، از راشل کوری گرفته تا قایق زنان به غزه در سال ۲۰۱۶ و ماموریت‌های ناوگان آزادی در سال ۲۰۱۸، برای رسیدن به ساحل غزه تلاش کرده و شکست خورده‌اند، اما هر کدام روحیه مقاومت را به پیش برده‌اند. بنابراین، ناوگان جهانی صمود ۲۰۲۵ یک تلاش جداگانه نیست، بلکه آخرین فصل در تاریخ طولانی همبستگی دریایی است. این ناوگان بر شجاعت کسانی که پیش از این آمده‌اند، بنا شده است، قدرت آنها را به ارث برده و پیام آنها را تقویت می‌کند.

آنچه ناوگان جهانی صمود را به‌طور ویژه مهم می‌کند، مقیاس و طنین دیپلماتیک آن است. بیش از ۵۰ کشتی از کشور‌های مختلف، حامل فعالان، سیاستمداران، فعالان حقوق بشری و حتی چهره‌های عمومی مانند گرتا تونبرگ، برای یک هدف مشترک گرد هم آمده‌اند. اسپانیا و ایتالیا، با وجود فشار رژیم صهیونیستی و متحدانش، کشتی‌هایی را برای اسکورت این ناوگان اعزام کرده‌اند. 

برای نخستین‌بار، یک ماموریت دریایی به غزه فقط یک اقدام نمادین توسط سازمان‌های غیردولتی یا فعالان نیست، بلکه یک بیانیه بین‌المللی هماهنگ است. این نشان می‌دهد که اگرچه کشور‌ها ممکن است آماده مقابله نظامی با رژیم صهیونیستی نباشند، اما دیگر حاضر نیستند ناظران منفعل باقی بمانند. در جهانی که به‌طور معمول توسط سیاست قدرت فلج شده است، تصویر ده‌ها کشتی که با هم زیر پرچم صمود (به معنای پایداری) حرکت می‌کنند، نشان‌دهنده یک گسست دیپلماتیک رو به رشد است.

این قدرت واقعی ناوگان‌ها است؛ آنها نه تنها به عنوان حامل کمک، بلکه به‌عنوان کشتی‌هایی با معنای سیاسی عمل می‌کنند. آنها رژیم صهیونیستی را در یک دوراهی قرار می‌دهند. اجازه عبور به آنها به معنای اذعان به نامشروع بودن محاصره است. متوقف کردن خشونت‌آمیز آنها به معنای افشای وحشیگری خودشان در مقابل جهان است. در هر ۲ مورد، این ناوگان‌ها جایگاه دیپلماتیک رژیم صهیونیستی را تضعیف می‌کنند و ورشکستگی اخلاقی متحدانش را برجسته می‌کنند. مشارکت این همه کشور در تلاش جهانی صمود نشان می‌دهد که اجماعی که محاصره را حفظ می‌کند، در حال از بین رفتن است. 

انتهای پیام/