همشهری آنلاین - زهرا بلندی: اهالی تهران قدیم آن را «صابون‌پزخانه» یا به زبان محلی‌تر، «صام‌پزخونه» می‌نامیدند. نام این کوچه دهه ۳۰ و ۴۰ از کارگاه‌های صابون‌پزی گرفته شده بود که درست در میانه‌اش قرار داشت، کارگاه‌هایی که حالا دیگر نیست، اما خاطره‌اش هنوز در ذهن ساکنان قدیمی زنده است.

خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید

اغلب ساکنان این محله یا در کارگاه صابون‌پزی مشغول کار بودند یا مغازه‌ای برای فروش صابون داشتند. پشت‌بام خانه‌ها و مغازه‌ها پر بود از قالب‌های صابون مستطیلی‌شکل که برای خشک شدن زیر آفتاب چیده می‌شدند. طوافی‌ها، فروشندگان دوره‌گرد، هر صبح خورجین‌های‌شان را پر می‌کردند و راهی محله‌های تهران می‌شدند تا صابون‌های تولیدی این کوچه را به دست مردم برسانند.