روزنامه خراسان نوشت: ظهره‌وند در مصاحبه‌ای تازه، با بی‌پروایی حیرت‌انگیز اعلام کرده که «جنگنده‌های میگ-۲۹ روسی در شیراز مستقر شده‌اند، سوخو-۳۵ها در راهند، سامانه‌های HQ-۹ به شکل مفصل وارد کشور می‌شوند و اس-۴۰۰ نیز در مسیر است.»
این حجم از اطلاعات علنی‌شده، در شرایطی که کشور درگیر یک جنگ ترکیبی و در مرز رویارویی مستقیم با دو قدرت هسته‌ای است، چیزی کمتر از لو دادن مختصات نظامی به دشمن نیست.
از ادعای «قارقارک» تا لو دادن اسرار ملی
ظهره‌وند پیشتر هم نشان داده بود شیوه بیان او به‌گونه‌ای است که مخاطب، کمتر ردّی از خردورزی و تدبیر در پشت آن می‌یابد. از اظهارات خنده دارش درباره «هواپیما‌های بی-۲ آمریکا» که آنها را «قارقارک» نامید و سوژه تمسخر شبکه‌های اجتماعی شد، تا سخنانی درباره توان موشکی ایران که آخر کار اعتراف کرد اطلاعاتش را از «یوتیوب» دیده و از درستی آن مطمئن نیست!
از کمیسیون امنیت ملی تا جایگاه متهم
ظهره‌وند تنها به لو دادن موقعیت و تجهیزات نظامی بسنده نکرده؛ او پس از جنگ ۱۲ روزه نیز در مصاحبه‌ای دولت پزشکیان را به «بستن پرونده انقلاب اسلامی» و «پایان دادن به نظام» متهم کرد. اتهاماتی که بیش از تحلیل امنیتی، شبیه به خطابه‌های یک اپوزیسیون سطحی‌نگر بود. همین اظهارات نسنجیده چنان جنجالی آفرید که مرکز رسانه قوه قضاییه صریحاً از تشکیل پرونده علیه او خبر داد و اظهاراتش را «مخل امنیت ملی» و «موجب تشویش اذهان عمومی» خواند.
بازی خطرناک با امنیت ملی
نکته نگران‌کننده اینجاست که چنین سخنانی نه یک بار اشتباه، بلکه الگویی تکرارشونده است. الگویی که هربار مرز‌های عقلانیت و محرمانگی را لگدمال می‌کند. پرسش جدی این است: چگونه می‌توان پذیرفت فردی که بار‌ها با بی‌احتیاطی و هیجان‌زدگی اسرار نظامی را بر زبان رانده، همچنان بر کرسی کمیسیون امنیت ملی تکیه بزند؟
ظهره‌وند با اظهارات نسنجیده‌اش نشان داده که نه تنها درک درستی از حفاظت گفتار ندارد، بلکه با دست خود، همان چیزی را که دشمن آرزو می‌کند بر سفره رسانه‌ها می‌گذارد. اگر کمیسیون امنیت ملی، او را همچنان در بین اعضای خود تحمل کند، باید پذیرفت که امنیت ملی ما علاوه بر اینکه در معرض تهدید بیرونی است، قربانی ساده‌لوحی داخلی نیز هست.
∎