مصطفی میرعمادیان
 قهرمانی تیم‌ملی کشتی آزاد در مسابقات جهانی کرواسی قابل پیش‌بینی بود و عملکرد ملی‌پوشان قابل تقدیر است. تیم‌های کشتی معمولاً پس از بازی‌های المپیک پوست‌اندازی می‌کنند و نفرات جوان‌تر را به میدان می‌فرستند. امریکا ترکیب جوانی را به مسابقات فرستاده بود و فقط اسنایدر باتجربه را در اختیار داشت. روس‌ها هم در چند وزن جوان‌گرایی کرده بودند و تیم ژاپن نیز فقط کیوکا باتجربه را در وزن ۶۵‌کیلوگرم در اختیار داشت که او هم به رحمان عموزاد در فینال باخت. تیم‌های آذربایجان و قزاقستان نیز همین شیوه را در پیش گرفته‌اند و در کل کشتی جهان با این شیوه پیش می‌رود. به این می‌گویند برنامه المپیکی، این در حالی است که کشتی ما هنوز ترکیب قبلی خود را حفظ کرده است. با اینکه سه ملی‌پوش جوان دوبنده تیم‌ملی را پوشیده بودند، اما این جوان‌گرایی می‌توانست بیشتر از اینها باشد. درحال حاضر از نظر پشتوانه‌سازی برای ستاره‌های مدال‌آور مشکل داریم. اگر قرار باشد باتجربه‌ها همچنان در ترکیب اول تیم‌ملی حضور داشته باشند، باید فکری به حال استعداد‌های پشت‌خط مانده کنیم. می‌توان این جوانان را به مسابقات آسیایی، تورنمنت‌های بین‌المللی و امید‌های جهان ااعزام کرد تا توانایی آن‌ها استفاده شود. طبیعتاً تیمی که قهرمان جهان شده عملکردش مثبت بوده و امیدواریم این روند درخشان استمرار داشته باشد. تا پیش از این هم تجربه قهرمانی جهان را در کارنامه داشتیم و همه این قهرمانی‌ها نیز پس از بازی‌های المپیک به ارمغان آمده است. حالا هم پس از المپیک پاریس، کشتی آزاد ایران بر بام جهان ایستاده است. اگر این قهرمانی پیش از بازی‌های المپیک نیز تکرار شود، شک نکنید در المپیک هم موفق خواهیم بود. برای رسیدن به این هدف باید از قهرمانان حراست و حمایت شود تا در المپیک آتی به موفقیت برسیم. امریکا تیم جوان خود را آورده بود ولی همان تیم دوم‌شان نیز تا لحظه آخر شانه‌به‌شانه ایران حرکت کرد و نایب‌قهرمان جهان شد، این موضوع نشان می‌دهد جوان‌هایش نیز می‌درخشند. امریکا با جوان‌هایش سه مدال طلا گرفت و ایران دو طلا. باید این مسئله را مدنظر قرار داشته باشیم. تیم اعزامی به المپیک، باید بهترین نتیجه را یک سال قبل از این بازی‌ها بگیرد. تاکنون این موفقیت رقم نخورده و امیدواریم این طلسم هم شکسته شود. قطعاً کادرفنی نقش اصلی را در این موفقیت داشته است. چطور آنجا که تیم شکست می‌خورد، یقه مربیان را می‌گیریم ولی حالا که قهرمان جهان شده نمی‌توانیم به نقش مهم کادرفنی اشاره کنیم. چند سالی است پژمان درستکار و کادرش مسئولیت تیم‌ملی را برعهده دارند، زحمت زیادی کشیده و سکو‌های دوم و سوم را تجربه کرده‌اند. اگر قهرمانی جهان را به پای کادرفنی نمی‌نویسیم، باخت‌ها را نیز نباید گردن آنها بیندازیم. کادرهای فنی گذشته، به غیر از دوران برادران خادم، در کسب عنوان قهرمانی جهان ناکام بوده‌اند. در حالی از عدم‌حضور برخی مربیان در کادرفنی صحبت می‌شود که آنها در گذشته هرگز تیم را به عنوان قهرمانی جهان نرسانده‌اند. از سوی دیگر فدراسیون نیز وظایفش را به خوبی انجام می‌دهد. نقش فدراسیون لجستیکی است و باید اردو، اسکان، تغذیه و اعزام تیم را انجام دهد. معتقدم کشتی ایران در حوزه فنی نیاز به تقویت و فراگیرتر شدن دارد. اجازه دهیم آنها که می‌توانند کمک کنند در کنار تیم حضور داشته باشند. امیدوارم برای گرفتن مدال‌های المپیک شرایط از هر نظر آماده باشد و همه چیز به صورت موازی پیشرفت کند، نه اینکه امکانات تیم‌ملی از نظر سخت‌افزاری و تجهیزات بالا باشد ولی در حوزه فنی عقب بمانیم. در هر زمینه باید حرف اول را بزنیم. 
چرخه انتخابی اگر براساس عدالت باشد، قطعاً کسی هم اعتراضی نخواهد داشت. هر وقت به جوان‌ها اعتماد شده نتیجه لازم را گرفته‌ایم. مطمئن باشید حتی اگر جوان‌ها در مسابقات جهانی موفق نشوند، سه سال دیگر در المپیک امید کسب مدال خواهند بود. برنامه‌های تیم‌ملی باید المپیک‌محور باشد، در غیر این صورت اگر هدف بازی‌های جهانی باشد، موفق نخواهیم شد. مسابقات جهانی باید مثل رقبای خارجی برای‌مان حکم یک تورنمنت بزرگ را داشته باشد. در بحث استعدادیابی و پرورش نیرو‌های جوان زیاد خوش‌بین نیستم چراکه استعداد‌های زیادی داریم و با سعی و تلاش به تیم‌ملی می‌رسند ولی در نهایت چندان تحت حمایت قرار نمی‌گیرند. همواره تأکید کرده‌ام با حفظ جوانان و استفاده از ظرفیت آنها، هر زمان که بخواهیم می‌توانیم از توانایی‌های‌شان بهره بگیرم، منتها برخی اوقات به نظر می‌رسد چهره‌های جوان خیلی زود فراموش می‌شوند و فضا برای شکوفایی‌شان محدودتر است. امیدوارم کشتی‌گیری که در سن پایین قهرمان می‌شود، بیش از پیش مورد حمایت قرار گیرد. مسابقات انتخابی وجود دارد ولی بعضی جا‌ها می‌توان تدبیر دیگری اتخاذ کرد. وقتی یک کشتی‌گیر در کشور، انتخابی‌ها و تورنمنت خارجی قهرمان می‌شود، باید برای کنار گذاشتنش دلایل موجه وجود داشته باشد و جواب قانع‌کننده‌ای داده شود. تصمیمات خیلی وقت‌ها درست است ولی در عین حال نباید امید را از نفرات جوان گرفت. باید نیرو‌های جوان و خوب را در اختیار داشته باشیم تا ملی‌پوشان بدانند گزینه‌های دیگری پشت سرشان هستند که می‌توانند با آنها مبارزه کنند. اگر این پشتوانه‌ها نباشند، مدال‌آوران و قهرمانان هم انگیزه لازم را برای تمرین و حرکت روبه جلو از دست می‌دهند. 

قهرمانی جهان را کوچک نکنید
میثم مصطفی‌جوکار 
قهرمانی کشتی آزاد دل مردم را شاد کرد و کشتی با همه رشته‌های ورزش ایران تفاوت دارد. مردم تعصب خاصی نسبت به کشتی دارند و نتایج این رشته را با شور خاصی دنبال می‌کنند. خوشبختانه تلاش‌های فدراسیون، کادرفنی و ملی‌پوشان با غیرت به ثمر نشست و پس از ۱۲ سال دوباره قهرمانی جهان را جشن گرفتیم. حضور جوانان در ترکیب تیم اعزامی اهمیت زیادی داشت. علی مؤمنی در سبک‌وزن یکی از همین جوانان شایسته تیم‌ملی بود. حریف مکزیکی او حریف خوبی بود و نباید بگوییم مؤمنی به یک مکزیکی باخت چراکه حریفش شاگرد دیوید تیلور امریکایی است و مؤمنی با افزایش تلاش و تمریناتش قطعاً در آینده به نتیجه مطلوب خواهد رسید. احمد محمدنژادجوان در وزن ۶۰ کیلوگرم در عین جوانی شایستگی‌هایش را به نمایش گذاشت و کشتی‌های خوبی گرفت. در فینال هم مقابل اوگویف در حد توانایی اش تلاش کرد و می‌توان گفت زورش به حریف روس نرسید. مدال نقره او هم ارزشمند است و به او هم خسته‌نباشید می‌گویم و نقره‌اش برای ما مثل طلاست. عملکرد رحمان عموزاد در وزن ۶۵ کیلوگرم جای هیچ حرف و حدیثی را باقی نگذاشت. او در عمل ثابت کرد پهلوان است و بعد از ناکامی در المپیک نیز یک سال سختی کشید تا در جهانی جبران کند. باور کنید شکست قهرمان المپیک در فینال جهانی کار هرکسی نیست، ولی عموزاد کاری کرد کارستان و امیدوارم طلای المپیک را در لس‌آنجلس به گردن بیاویزد چراکه طلا و نقره در بازی‌های المپیک باهم بسیار فرق دارد. امیرمحمد یزدانی، ملی‌پوش جوان و پرجنب‌وجوشی است و علت اینکه او به مدال جهانی نرسید، وزن‌کم کردن برای این مسابقات بود. باتوجه به تجربه‌ای که در این رشته دارم، همین کم کردن کیلو‌های اضافی سیستم بدن را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و امیرمحمد نتوانست کشتی خودش را بگیرد. یونس امامی هم برای رسیدن به مدال تلاشش را کرد و به مقام پنجم رسید، البته همین مقام پنجمی هم امتیاز داشت و در قهرمانی تیم‌ملی تأثیرگذار بود. باقی ماندن در جدول هم امتیاز داشت. بچه‌های ایران هیچ‌کدام کم‌فروشی نکردند و امامی هم زحمت کشید. محمد نخودی بااینکه برنز جهان را به دست آورد ولی به خاطر مصدومیتش، یک سال نتوانست کشتی بگیرد. جراحی و گذراندن دوران نقاهت او را دور نگه داشت و با این شرایط با تمام تجربه و توانش کشتی گرفت. کامران قاسم‌پور برای رسیدن به مدال جهانی کشتی خوبی گرفت. باتوجه به فشاری که تحمل می‌کرد نتوانست مقابل والنسیای امریکایی پیروز شود. شایستگی‌هایش بیشتر از مدال برنز است. امیرحسین فیروزپور باید در جهانی طلا می‌گرفت، اما باتوجه به فشاری که روی او بود و اولین حضورش در مسابقات جهانی در رده بزرگسالان را تجربه می‌کرد، نتوانست به هدفش برسد. اگر تاکتیک دیگری اتخاذ می‌کرد، به‌نظرم می‌توانست به مدال طلا برسد، هرچند مدال برنز نیز ارزشمند است. امیرعلی آذرپیرا نیز در فینال احساس کردم خیلی زود به دفاع رفت و‌ای کاش او وقتی از اسنایدر پیش افتاد، کشتی خودش را دنبال می‌کرد. آذرپیرا حتی می‌توانست با اختلاف حریف امریکایی‌اش را شکست دهد، حتی آقای درستکار هم کنار زمین به او می‌گفت حمله کند و نمی‌دانم چه شد که این اتفاق افتاد. در سنگین‌وزن هم که زارع خوش درخشید. او را از سن کم می‌شناسم و می‌دانم برای رسیدن به این جایگاه چقدر تلاش کرده است. کشتی جهان باید مقابل زارع تعظیم کند. طلا برزانده اوست و آرزوی طلای المپیک را برای امیرحسین زارع دارم. به همه اعضای کادرفنی خسته نباشید می‌گویم و اگر همدلی و هماهنگی لازم بین آنها نبود، قطعاً تیم نتیجه نمی‌گرفت. قهرمانی یک نفر با تدارکات گسترده رخ می‌دهد، حالا که یک تیم قهرمان شده بدون‌شک عملکرد موفق همه، از رئیس فدراسیون گرفته تا مربیان روی این موفقیت تأثیر داشته است. اینها واقعیت است. دبیر از جنس کشتی است و سختی‌ها و نیاز‌های ملی‌پوشان را از هر نظر فراهم کرده. هر اختلاف‌نظری که با او داشته باشم، باز هم باید بگویم دبیر خوب کار کرده و تیم‌ملی قهرمان جهان شده است. در اظهارنظر‌ها و انتقاد‌ها هم باید خدا را نیز درنظر گرفت. تیم‌ملی کشتی آزاد دوباره قهرمان دنیا شده و اهالی کشتی و ورزش باید برای تداوم این موفقیت به علیرضا دبیر و تیمش کمک کنند. رشته‌های دیگر را ببینید، بااینکه نتیجه نمی‌گیرند ولی پشت‌هم می‌ایستند. قهرمانی جهان برای همه ما افتخار است و این قهرمانی باعث می‌شود همه ما سرمان را بالا بگیریم. خوشحالی مردم ارزش بالایی دارد و نباید این قهرمانی را کوچک کرد. سه سال است علیرضا دبیر را ندیده‌ام ولی او خوب کار کرده و نتیجه‌اش را نیز در جهانی گرفت. شاید جایی هنوز جا برای تلاش بیشتر وجود داشته باشد، اما نباید قهرمانی را کوچک کرد. همانطور که رئیس فدراسیون در مصاحبه‌اش گفت، نباید در باد قهرمانی بخوابیم. دبیر خودش قهرمان المپیک است و می‌داند بلافاصله باید تلاش‌ها از سرگرفته شود. به جای آنکه تیم‌ملی را کوچک کنیم باید به علیرضا دبیر و تیم‌ملی کمک کنیم. رئیس فدراسیون همه فشار‌های روانی و مالی را تحمل کرده و بستری ساخته تا هم کشتی آزاد بدرخشد و هم کشتی فرنگی.