به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، بر اساس جدیدترین داده‌ها و مطالعات درباره میزان، منابع و پیامدهای آلودگی پلاستیکی اقیانوس‌ها، طی دهه گذشته آلودگی پلاستیکی به یکی از چالش‌های بزرگ زیست‌محیطی در سطح جهان تبدیل شده است.
هر سال میلیون‌ها تن پلاستیک به اقیانوس‌ها وارد می‌شود که به‌شدت بر حیات دریایی، جوامع ساحلی و اکوسیستم‌های دریایی تأثیر می‌گذارد. بیشترین سهم این آلودگی‌ها ناشی از مدیریت نامناسب پسماند و رشد سریع شهری در بعضی کشورهاست که پلاستیک‌های رهاشده را در نهایت به‌نحوی وارد چرخه‌های طبیعی اقیانوسی می‌کند.
بیش از ۲.۶ میلیون تن پلاستیک ریخته‌شده به اقیانوس‌ها در فاصله ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۹ متعلق به چین است که این کشور را به بزرگ‌ترین آلوده‌کننده دریایی در جهان تبدیل می‌کند. پس از آن، فیلیپین با ۱.۷ میلیون تن و هند با نزدیک به یک میلیون تن پلاستیک، در رتبه‌های بعدی قرار دارند. به‌طور کلی، هفت از ده کشور اول آلوده‌کننده اقیانوس‌ها در آسیا هستند که این موضوع نشان‌دهنده نقش مهم این قاره در بحران آلودگی پلاستیکی اقیانوس‌هاست. کشورهایی همچون برزیل، نیجریه و ترکیه نیز از دیگر منابع عمده این آلودگی محسوب می‌شوند.
آلودگی پلاستیکی موجود به‌طور معمول در سطح محلی باقی نمی‌ماند و با جریان‌های اقیانوس، بادها و جزر و مدهای دریا و اقیانوس هزاران کیلومتر جابه‌جا و به مناطق دیگر منتقل می‌شود.
نمونه برجسته این موضوع «چرخاب بزرگ اقیانوس آرام» به‌عنوان بزرگ‌ترین اکوسیستم زمین است؛ منطقه‌ای وسیع بین کالیفرنیا و هاوایی که امروزه به‌واسطه تجمع بالای پلاستیک‌ها و زباله‌های شناور از قاره‌های مختلف به «زباله‌دان بزرگ اقیانوس آرام» معروف شده است. این منطقه حدود ۱.۶ میلیون کیلومتر مربع وسعت دارد که دو برابر ایالت تگزاس آمریکاست.
آلودگی پلاستیکی اقیانوس‌ها از لحاظ اقتصادی نیز بار مالی بزرگی به جوامع وارد می‌کند که بین ۶ تا ۱۹ میلیارد دلار در سال تخمین زده شده است. بنا به گزارش سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD)، هزینه جلوگیری از نشت پسماند پلاستیکی در ۳۸ کشور عضو و ۱۰ کشور عمده انتشاردهنده پلاستیک در آسیا و آفریقا بیش از ۸۶ میلیارد دلار برآورد شده است. این هزینه‌ها شامل سرمایه‌گذاری در بهبود سیستم‌های مدیریت پسماند و توسعه فناوری‌های بازیافت است.
آلودگی پلاستیکی تأثیرات مخربی بر زندگی دریایی و زمینی دارد. قطعات پلاستیکی توسط ماهی‌ها و پرندگان دریایی بلعیده و وارد زنجیره غذایی انسان نیز می‌شوند. این مواد دارای سموم و فلزات سنگینی همچون سرب، کادمیم و جیوه هستند که احتمال بروز سرطان، اختلالات ایمنی و ناهنجاری‌های مادرزادی را افزایش می‌دهند. پلاستیک‌ها همچنین صخره‌های مرجانی را تخریب می‌کنند و به کاهش تنوع زیستی منجر می‌شوند. از سوی دیگر پیش‌بینی می‌شود که سطح میکروپلاستیک‌ها در اقیانوس‌ها تا پایان قرن بیست‌ویکم به شکل چشمگیری افزایش پیدا کند که این امر تهدیدی جدی برای گونه‌های دریایی و سلامت اکوسیستم‌های اقیانوسی خواهد بود. برای مثال بیش از ۹۰ درصد پرندگان دریایی و بیش از نیمی از لاک‌پشت‌های دریایی حداقل یکی از قطعات پلاستیکی را بلعیده‌اند.
مقابله با این بحران نیازمند همکاری جهانی، سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های مدیریت پسماند، آموزش عمومی و توسعه فناوری‌های نوین برای کاهش ورود پلاستیک به محیط زیست است. تنها با اقدامات هماهنگ و مؤثر می‌توان جلوی گسترش این آلودگی را گرفت.