غلامرضا صالحی، جانشین لشکر ۲۷ حضرت رسول بود.

نقل می‌کردند که:

«نشد که غلامرضا در اتاق باشد و مادرش هم آنجا باشد و او پاهایش را جلو مادرش دراز کند. همیشه دو زانو یا چهار زانو می‌نشست.

می‌گفتند: نشد که بابا (پدر) وارد شود و او تمام‌قد جلوی پدرش بلند نشود.

یک بار پدرش برای کاری به اتاق ما می‌آمد و مدام می‌رفت و می‌آمد.

من دیدم که غلامرضا هر بار بلند می‌شود و دوباره می‌نشیند، بلند می‌شود و می‌نشیند.

به او گفتم: غلامرضا، یک بار برای پدرت بلند شو، دیگر کافی است.

گفت: نه بابا....، نمی‌توانم حقش را ادا کنم.»