بازگشت تحریم‌ها و فعال شدن مکانیسم ماشه توسط کشورهای اروپایی، زنگ خطری جدی برای جمهوری اسلامی ایران و مردم آن به‌حساب می‌آید. این اقدام نشان‌دهنده این واقعیت است که نظام حقوقی سازمان ملل، به‌ویژه در زمینه تحریم‌ها، بر پایه عدالت و انصاف بنا نشده است. بلکه اصل منافع ملی و سیاسی کشورها، تعیین‌کننده رفتار و سیاست‌های آنان است. این موضوع باید به‌عنوان یک واقعیت تلخ پذیرفته شود و از آن درس عبرتی برای آینده گرفته شود.
تحریم‌های سازمان ملل، به‌ویژه در حوزه‌های اقتصادی، مالی و تجاری، تأثیرات عمیق و گسترده‌ای بر زندگی روزمره مردم خواهد گذاشت. افزایش بیکاری، کاهش درآمدها، افت کیفیت زندگی و محدودیت در دسترسی به کالاهای اساسی تنها برخی از پیامدهای این تحریم‌ها هستند. مسئولان کشور باید به‌جای نادیده گرفتن این واقعیت و توجیه آن به‌عنوان «کاغذ پاره»، به فکر چاره‌ای جدی باشند. نادیده گرفتن ابعاد و تبعات این تحریم‌ها نه‌تنها به حل مشکلات موجود کمک نمی‌کند، بلکه می‌تواند وضعیت را وخیم‌ترکند.
در چنین شرایطی، دیپلماسی و مذاکره به‌عنوان ابزارهایی کلیدی برای کاهش فشارها و یافتن راه‌حل‌های پایدار باید در اولویت قرار گیرند. اما این دیپلماسی باید بر پایه واقعیت‌ها و منافع ملی باشد. مسئولان باید با درک عمیق از وضعیت کنونی کشور و تهدیدات پیش رو، استراتژی‌های مؤثری را تدوین کنند که بتواند منافع کشور را تأمین کند.
منافع ملی باید در اولویت قرار گیرد و تصمیمات باید بر اساس تحلیل دقیق از شرایط داخلی و بین‌المللی اتخاذ شوند. به‌جای اتکا به خوش‌بینی‌ها یا امیدواری‌های بی‌پایه، باید به‌دنبال راهکارهایی واقعی و عملی بود که بتواند کشور را از بحران‌های پیش رو نجات دهد. این مهم مستلزم همکاری همه‌جانبه نهادهای دولتی، بخش خصوصی و حتی مردم است.
از سوی دیگر، جامعه بین‌المللی نیز باید درک کند که فشارهای اقتصادی ناشی از تحریم‌ها نه‌تنها بر روی دولت‌ها تأثیر می‌گذارد بلکه زندگی روزمره مردم عادی را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. بنابراین، لازم است که کشورهای دیگر نیز در این زمینه مسئولیت‌پذیری بیشتری از خود نشان دهند و به‌جای اتخاذ تصمیمات یک‌جانبه، به دنبال راهکارهای دیپلماتیک و گفتگو محور باشند.
در نهایت، بازگشت تحریم‌ها ضرورت بازنگری در سیاست‌ها و استراتژی‌های کشور را مورد تاکید قرار می دهد. این زمان مناسبی است تا با واقع‌بینی و جدیت بیشتری به مسائل پرداخته شود و از ظرفیت‌های داخلی برای مقابله با چالش‌ها استفاده شود. هنوز هم می توان با تدبیر و برنامه‌ریزی از این بحران عبور کرد و آینده‌ای بهتر برای کشور رقم زد.