به گزارش ایرنا، خانه استاد سیدمحمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار که در دوران حیات وی، دوران پرفروغ خود را سپری می کرد اکنون در فراغ یار خلوت گزین شده ولی با این وجود؛ آجر به آجر این خانه، اشعار عاشقانه، دل نواز و حزن انگیز این شاعر پرآوازه جهان را در دل خود جای داده است و در همهمه حضور گردشگران و عاشقان این استاد، این اشعار را در ذهن متبادر می کند.

گشت و گذار در خانه استاد شهریار، خواه ناخواه انسان را به یاد اشعار، غزلیات و منظومه حیدربابای این شاعر پرآوازه تبریزی می اندازد و ناخواسته زمزمه های شعر استاد بر لبان آدمی جاری و ساری می شود.

حیدربابا، ایلدیریملار شاخاندا
سئللر ، سولار ، شاققیلدییوب آخاندا
قیزلار اوْنا صف باغلییوب باخاندا
سلام اولسون شوْکتوْزه ، ائلوْزه !
منیم دا بیر آدیم گلسین دیلوْزه
حیدربابا ، کهلیک لروْن اوچاندا
کوْل دیبینَّن دوْشان قالخوب ، قاچاندا
باخچالارون چیچکلنوْب ، آچاندا
بیزدن ده بیر موْمکوْن اوْلسا یاد ائله
آچیلمیان اوْرکلری شاد ائله

خانه استاد شهریار، در سال ۱۳۶۷ پس از درگذشت وی، از سوی شهرداری تبریز خریداری و با توافق خانواده استاد و همکاری آن‌ ها در اهدای وسایل وی، در سال ۱۳۷۰ به موزه ادبی استاد شهریار تبدیل شد.

این خانه که سومین منزلگاه استاد شهریار بود در سال ۱۳۴۷ توسط وی خریداری شده و در ۲۰ سال پایانی عمر استاد، میزبان و محل تراوشات ذهنی این شاعر و محمل حضور بسیاری از بزرگان فرهنگی ایران زمین و نیز چهره های برجسته بود و هم اکنون این خانه موزه به یکی از جاهای دیدنی تبریز تبدیل شده است.

خانه موزه استاد شهریار با پلاک ۲۱ در محله مقصودیه تبریز واقع شده و قدمت این خانه به سال‌های دهه ۱۳۳۰ باز می‌گردد و دارای زیربنایی در حدود ۲۵۰ مترمربع و مساحت بیش از ۲۴۱ مترمربع شامل ۲ طبقه (فوقانی و زیرزمین) با مصالح جدید است و هم اکنون حاوی آثار و اسناد ارزشمندی است که مردم و اهالی فرهنگ و ادب فارسی آن ها را به این موزه اهدا کرده اند.

در این خانه بیش از ۵۰۰ قطعه از اسباب و لوازم شخصی و زندگی استاد شهریار مانند کتاب‌ها، کیف، عصا، آثار چاپ شده، دفترها و اوراق دست‌نویس آثار وی، نسخه قرآنی که توسط وی با خط نسخ نوشته شده، نوشت افزار، آلبوم‌های عکس و انواع یادبودها، هدایای داخلی و خارجی این شاعر مانند کمانچه‌ای از کشور آذربایجان، بشقاب قدیمی شاعر زنجانی گنجانده شده است.

خانه استاد شهریار در ۲۷ اسفند سال ۱۳۸۶ توسط سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری با شماره ثبت ۲۲۷۲۹ به‌ عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌ است.

استاد شهریار در سال ۱۲۸۵ در بازارچه میرزا نصرالله تبریز، واقع در منطقه چایکنار چشم به جهان گشود، پدر وی، حاج میرزا آقا خشکنابی از وکلای مبارز دادگستری تبریز و مردی فاضل و از خوش‌نویسان دوره خود بود.

در سال ۱۳۲۸ و در جریان حوادث مشروطیت در تبریز، پدرش وی را به روستای خشکناب «قمیش قورشاق» منتقل کرد و به این ترتیب دوره کودکی استاد در دامان طبیعت سپری شد که بعدها الهام‌بخش خلق منظومه «حیدربابا» شد.

در سال ۱۳۰۰ و پس از پایان سیکل اول متوسطه در تبریز، برای ادامه تحصیل راهی تهران شد و تا ۱۳۰۳ در مدرسه دارالفنون به تحصیل پرداخت، پس از این دوره راهی مدرسه طب شد و از این پس زندگی پر فراز و نشیب او آغاز شد.

از جمله آثار ارزشمند این شاعر پرآوازه، منظومه «حیدربابایه سلام» است که از شاهکارهای ادبیات ترکی آذربایجانی به شمار می‌رود؛ وی همچنین در سرودن انواع گونه‌های شعر فارسی مانند غزل، قصیده، مثنوی، رباعی و شعر نیمایی تبحر داشت، ولی عمده شهرت استاد مرهون غزل بوده و از جمله غزل‌های معروف او می‌توان به «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد.

استاد شهریار، پس از یک دوره بیماری در ۲۷ شهریور سال ۱۳۶۷ به سرای باقی شتافت و بنا به وصیت خود در مقبره‌الشعرای تبریز به خاک سپرده شد.

خانه ابدی استاد شهریار در مجموعه مقبره الشعرای تبریز قرار دارد و علاوه بر وی، پیکر بیش از ۴۰۰ شاعر، عارف و ادیب ایرانی در این بنای زیبا به خاک سپرده شده است.