لروی داگلاس، مردی ۴۴ ساله از کاردیف، در سال ۲۰۰۵ به جرم دزدیدن یک موبایل به دو سال و نیم زندان محکوم شد، اما به‌جای یک حکم عادی، مشمول قانون IPP شد که به دادگاه اجازه می‌داد او را برای مدت نامعلوم در زندان نگه دارد. این قانون در سال ۲۰۱۲ لغو شد، اما لروی هنوز بعد از ۲۰ سال در زندان است.
خانواده‌اش می‌گویند این حکم مثل یک «حبس ابد» بوده و زندگی او و نزدیکانش را نابود کرده است. لروی در این مدت عزیزان زیادی از جمله دختر ۲۰ ساله‌اش را از دست داده و جابه‌جایی‌های مکرر در زندان‌ها هم وضعیت روانی او را بدتر کرده است. پدرش می‌گوید: «قرار بود دو سال و نیم باشد، اما هنوز بعد از همه این سال‌ها همان‌جا مانده.»
خانواده‌ها می‌گویند هزاران کودک در این میان سال‌ها بدون پدر یا مادر ،بزرگ شده‌اند و نمی‌دانند آیا هرگز دوباره آن‌ها را خواهند دید یا نه!
وکلا و فعالان حقوقی وضعیت او و دیگر زندانیان IPP را «غیرمنصفانه و غیرانسانی» توصیف می‌کنند. به گفته یکی از وکلای مدافع، اگر IPP وجود نداشت بسیاری از این افراد حداکثر چهار یا پنج سال حبس قطعی می‌گرفتند و اکنون آزاد بودند. فعالان در نامه‌ای به دولت بریتانیا و شکایتی که به سازمان ملل ارائه کرده‌اند، این احکام را یکی از «بزرگ‌ترین بی‌عدالتی‌های قضایی» خوانده‌اند و خواستار پایان آن و تجدید حکم همه زندانیان مشمول شدند.