نمایش «۹۱» به نویسندگی مهدی تاج‌الدین، تهیه‌کنندگی مهران واشقانی با کارگردانی آرش دادگر، از جمعه ۲۴ مرداد، ساعت ۲۰ در سالن قشقایی مجموعه تئاتر شهر میزبان مخاطبان شده است.
عمار عاشوری، بازیگر این نمایش در گفت‌وگو با خبرنگار تئاتر ایرنا درباره تجربه نقش‌آفرینی‌اش در این اثر توضیحاتی داده که در ادامه می‌خوانید.
درباره نقشی که در نمایش «۹۱» به ایفای آن می‌پردازید، توضیح دهید.
این نقش برای من جذاب است چون همه‌چیز در آن بر پایه سکوت، مکث و جزئیات کوچک شکل می‌گیرد. باید با کمترین حرکت و دیالوگ، بیشترین مفهوم را منتقل کنم. این کار برای یک بازیگر چالش بزرگی است، چون باید تمام لایه‌های درونی شخصیت را در همین محدودیت‌ها آشکار کند.
برای من اهمیت داشت که این شخصیت را فقط به‌عنوان «یک متجاوز» بازی نکنم. این نقش پر از تضاد است؛ از یک‌سو علاقه و نیاز عاطفی، و از سوی دیگر سلطه‌گری و سرکوب اخلاق. همین پیچیدگی‌ها باعث شد برایم جذاب و در عین حال دشوار باشد.
چه عاملی باعث پذیرش حضورتان در این پروژه شد؟
این نمایش با نام «او» در سال ۹۷ اجرا شد و من در آن اجرا هم حضور داشتم. بعد از دو پروژه «الف مثله عبد» و «فریز مکبث» که به دلایل شخصی حضور نداشتم صحبت از بازتولید نمایش «او» شد و از آنجایی که آرش دادگر را سالهاست می شناسم و می دانستم تغییراتی در اجرا خواهد داد؛ با اینکه شخصا تمایلی به تکرار نقش های قبلی ندارم ولی پذیرفتم در این پروژه حضور داشته باشم.
تجربه این حضور روی صحنه تئاتر را نسبت به سایر نقش‌هایتان چقدر متفاوت می‌دانید؟
این نقش برای من کاملاً متفاوت است چون همه‌چیز بر پایه ایجاز و کنترل شکل گرفته است. اینجا نمی‌توانستم به ابزارهای معمول بازیگری مثل اغراق در احساسات یا بداهه‌های نمایشی متکی باشم. باید با حداقل‌ها، حداکثر معنا را منتقل کنم. کوچک‌ترین نگاه یا سکوت می‌تواند سرنوشت صحنه را عوض کند.
باید با کمترین حرکت و دیالوگ، بیشترین مفهوم را منتقل کنم
برای من، بازی در این نمایش یک تمرین جدی برای کنترل هیجان، حفظ مرزهای حرفه‌ای و تمرکز بر صداقت بازی بود.
در «۹۱»، سکوت و نگاه همان‌قدر اهمیت دارد که دیالوگ. این نقش از من خواست همه‌چیز را ساده و عمیق کنم، به‌جای تأکید بر حرکت یا اغراق. برای من این تجربه شبیه بازگشت به اصل بازیگری بود؛ جایی که هر حرکت، حتی یک مکث کوتاه، معنا دارد. این برایم چالش‌برانگیز و ارزشمند است چون باعث شد دوباره به مهارت‌های بنیادین بازیگری توجه کنم.
به نظرتان مخاطبان این روزهای تئاتر چقدر با محتوای این نمایش ارتباط برقرار می‌کنند و بازخوردهای تا امروز چگونه بوده است؟
نمایش «۹۱» یک تجربه متفاوت است؛ نمایشی که از مخاطب انتظار مشارکت ذهنی دارد. اگر به‌دنبال کاری هستید که فقط سرگرمتان نکند، بلکه شما را درگیر کند و حتی بعد از اجرا در ذهن‌تان ادامه پیدا کند، این نمایش برای شماست.
بازخوردهایی که دریافت کرده‌ایم نشان می‌دهد این نمایش توانسته مخاطب را درگیر کند، اما نه با داستانی ساده یا پایان مشخص، بلکه با ایجاد پرسش و برانگیختن فکر. بسیاری از تماشاگران گفته‌اند که بعد از اجرا همچنان به نمایش فکر کرده‌اند. این برای من مهم است، چون معتقدم تئاتر موفق تئاتری است که بعد از پایان اجرا هم در ذهن تماشاگر ادامه پیدا کند. در شرایطی که بسیاری از آثار برای سرگرمی کوتاه‌مدت ساخته می‌شوند، «۹۱» تلاشی برای ایجاد تجربه‌ای عمیق‌تر و ماندگارتر است.
امیدوارم «۹۱» برای مخاطبان فقط یک اجرا نباشد، بلکه فرصتی برای فکر کردن و دوباره دیدن جهان باشد. تئاتر برای من همیشه جایی برای گفت‌وگو بوده، نه یک سرگرمی گذرا. اگر دوست دارید شبی را تجربه کنید که بعد از خروج از سالن هم ادامه داشته باشد، ما منتظر شما هستیم.
ندا حبیبی، نگار تخت‌کشها، ملیکا میرزایی، یکتا اعتمادی، محمد خدایی و آرش دادگر و آنیکا میرزایی (بازیگر نوجوان) از دیگر هنرمندانی هستند که در این نمایش به ایفای نقش می‌پردازند.