به گزارش روز دوشنبه ایرنا به نقل از تارنمای شبکه بی بی سی انگلیسی، کارخانه‌های کشتی‌سازی چین، مانند دالیان، بیش از ۶۰ درصد سفارشات جهانی کشتی را در سال جاری به خود اختصاص داده‌اند و توانایی تولید سریع‌تر از هر کشور دیگری را دارند. این برتری صنعتی بخشی از استراتژی چین برای تقویت اقتصاد و قدرت نظامی خود است. چین در دو دهه گذشته سرمایه‌گذاری عظیمی در صنعت کشتی‌سازی انجام داده و ظرفیت آن به گفته نیک چایلدز، کارشناس دریایی در اندیشکده بین‌المللی مطالعات استراتژیک در لندن حدود ۲۰۰ برابر ایالات متحده برآورد می‌شود. این رشد نه تنها در بخش تجاری، بلکه در نیروی دریایی نیز مشهود است.
چین اکنون بزرگ‌ترین ناوگان جنگی جهان را با ۲۳۴ کشتی جنگی در مقایسه با ۲۱۹ کشتی نیروی دریایی آمریکا در اختیار دارد، که نشان‌دهنده برتری عددی چین در این حوزه است. این شکاف رو به رشد، زنگ خطری برای کاخ سفید است که با توجه به کاهش ظرفیت کشتی‌سازی آمریکا در دهه‌های گذشته، تحلیلگران آن را تهدیدی استراتژیک می‌دانند. اقتصاد چین به لطف تجارت دریایی شکوفا شده و هفت بندر از ده بندر شلوغ جهان را در اختیار دارد.
این بنادر برای زنجیره تامین جهانی حیاتی هستند و شهرهای ساحلی چین از تجارت دریایی سود کلانی می‌برند. با افزایش جاه‌طلبی‌های پکن، ناوگان نظامی آن نیز گسترش یافته و اعتماد به نفس چین برای حضور در دریای چین جنوبی و فراتر از آن تقویت شده است. رژه نظامی هفته گذشته با حضور سران کشورهایی مانند روسیه و کره شمالی، نمایش قدرت نظامی چین، از جمله موشک‌های ضدکشتی و شهپادها را نشان داد. با وجود برتری عددی، نیروی دریایی چین همچنان محدودیت‌هایی دارد. این کشور تنها دو ناو هواپیمابر عملیاتی دارد و زیردریایی‌های آن، که به طور عمده برای آب‌های کم‌عمق دریای چین جنوبی طراحی شده‌اند، از نظر فناوری به پای زیردریایی‌های پیشرفته‌تر آمریکا نمی‌رسند.
با این حال، تصاویر ماهواره‌ای از پایگاه یولین در هاینان نشان‌دهنده گسترش زیرساخت‌های دریایی چین است که برای استقرار زیردریایی‌های هسته‌ای کلاس جین طراحی شده‌اند. این زیردریایی‌ها قادر به حمل ۱۲ موشک هسته‌ای هستند و توانایی چین را برای عملیات در فواصل دورتر افزایش می‌دهند. دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا با امضای دستور اجرایی برای احیای صنعت کشتی‌سازی خود، تلاش می‌کند تا برتری دریایی را بازپس گیرد، اما تحلیلگران این را ماموریتی دشوار می‌دانند.
چین با ادغام کاربرد نظامی-غیرنظامی در کارخانه‌های کشتی‌سازی، مانند دالیان، توانسته است از زیرساخت‌های تجاری برای تولید کشتی‌های جنگی بهره ببرد. این رویکرد دوگانه به چین مزیتی استراتژیک می‌دهد، به‌ویژه در درگیری‌های طولانی‌مدت، زیرا می‌تواند به‌سرعت کشتی‌های جدید تولید کند. ادعاهایی در مورد جاه‌طلبی‌های دریایی چین، به‌ویژه در مورد تایوان، مطرح است و به تدریج بیشتر می‌شود. پکن ادعای مالکیت بر تایوان دارد و مقام‌های چینی به دنبال اتحاد مسالمت‌آمیز با تایوان هستند، درحالیکه غرب مدعی احتمال درگیری نظامی در تنگه تایوان است.
تحلیلگران هشدار می‌دهند که هرگونه درگیری بر سر تایوان می‌تواند به جنگی گسترده‌تر با دخالت آمریکا منجر شود. رزمایش‌های اخیر چین در نزدیکی استرالیا و ژاپن نشان‌دهنده جسارت فزاینده پکن در اقیانوس آرام است. با این حال، برخی از کارشناسان چینی مانند پروفسور هو بو، رئیس مرکز مطالعات راهبردی دریایی دانشگاه پکن معتقدند که چین به دنبال جنگ نیست و تنها از منافع دریایی خود دفاع می‌کند. با اینحال شعار «قدرتت را پنهان کن، منتظر فرصت باش» همچنان نگرانی‌هایی را در میان همسایگان چین ایجاد می‌کند.
سوال کلیدی این است که چین تا کجا می‌تواند نفوذ دریایی خود را گسترش دهد. در حالی که آمریکا همچنان از نظر فناوری و تجربه برتری‌هایی دارد، سرعت و مقیاس کشتی‌سازی چین، همراه با ادغام نظامی-غیرنظامی، به این کشور مزیتی استراتژیک می‌دهد. دالیان و دیگر مراکز کشتی‌سازی چین نه تنها نماد پیشرفت صنعتی، بلکه نشانه‌ای از عزم پکن برای تسلط بر دریا هستند، در حالی که جهان با دقت این تحولات را زیر نظر دارد.