به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، در سال‌های اخیر موضوع خواندن سرود ملی پس از تمرکز رسانه‌های معاند به یکی از حساس‌ترین مسائل در قاب تصویر و خبر تبدیل شد.
موضوعی که شاید تا قبل از سال ۱۴۰۱ اینقدر حساس نبود و وقتی رسانه‌ها نخواندن سرود به خصوص توسط ورزشکاران را نوعی اعتراض قلمداد کردند مورد توجه ویژه قرار گرفت.
حالا پژمان بازغی در صحبت‌های خود با یکی از رسانه‌ها به مجری گری مژده لواسانی می‌گوید: برای اعتراض به وضعیت معیشت هنرمندان کشور سرود نخواندم و سکوت هم در این باره می‌تواند نوعی اعتراض باشد.
ولی واقعیت این است که باید این موضوع بررسی شود که آیا نخواندن سرود ملی یا پشت کردن به یک اتفاقی که نماد ملی بودن و ملت است وسیله خوبی برای اعتراض است؟
به نظر می‌رسد ما با فقدان جا انداختن اهمیت مفهوم و عنصر «امر ملی» یا اهمیت گنج «ملت» بودن ایران رو به رو هستیم.
این کم اهمیتی البته از اشخاص شروع نمی‌شود و نیاز به پررنگ کردن و تبیین این مفهوم در سطح آموزش و پرورش، دانشگاه و حتی بسیاری از سازمان‌ها داریم تا به مردم به اهمیت «امر ملی» واقف شوند.
سرود ملی که نماد همین امر ملی است نباید دستاویز اعتراض قرار بگیرد. شاید اگر بدانیم اینکه ایران «ملت» دارد و «امر ملی» داشتن چقدر اهمیت دارد هیچگاه برای ابرازش تردید نکنیم و یا آن را وسیله‌ای برای اعتراض قرار ندهیم.
وقتی می‌توان این موضوع را بیشتر درک کرد که به برخی کشور‌های منطقه که در آنها به گفته بسیاری از متفکران «ملت» به مفهومی که در کشور‌های بزرگ و متمدن مثل ایران است شکل نگرفته و «امر ملی» آنچنان اهمیت ندارد نگاه کنیم.
یکی از موضوعاتی که به شدت برای یک کشور مشکلات امنیتی ایجاد و آن را به سمت تفرقه می‌برد همین به جا نیاوردن حق امر ملی و تأکید نکردن بر ملت بودن است که یکی از راه‌های آن هم همین خواندن سرود ملی است.
از همین رو باید بگوییم، نخواندن سرود ملی برای اعتراض شاید ناشی از ناآگاهی افراد از این امر است و حتما رابطه مستقیمی با مخالفت سیاسی و کل کشور ندارد و پژمان بازغی هم دلیل نخواندنش را مشکلات صنفی می‌داند. ولی شاید باید به آگاهی برسد که نخواندن سرود ملی انتخاب خوبی برای بیان این اعتراضات نیست!