به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا به نقل از ورایتی، پارک چان-ووک کارگردان مشهور کره‌ای، پس از ۲۰ سال بازگشتی باشکوه به جشنواره فیلم ونیز داشت و با فیلم کمدی سیاه پیچیده خود، «هیچ انتخاب دیگری»، با تشویق ایستاده ۶ دقیقه‌ای حضار مواجه شد.
تماشاگران به وضوح از دیدن پارک و بازیگر اصلی فیلم، لی بیونگ-هُن، ستاره سریال «بازی مرکب»، هیجان زده بودند و پیش از آغاز فیلم، در سالن بزرگ تئاتر با استقبال و تشویق فراوان از آنها استقبال کردند.
با این که نخستین نمایش فیلم پنج شنبه شب با ۳۰ دقیقه تأخیر آغاز شد (فیلم لوکا گوادانیگنو به نام «پس از شکار» در همان سالن دیرتر به پایان رسید)، جمعیت حاضر در سالن در طول مدت زمان ۲ ساعت و ۱۹ دقیقه‌ای این فیلم هرگز احساس خستگی نکرد.
این فیلم که اقتباسی از رمان معمایی «تبر» نوشته دانلد‌ای. وست‌لیک است، داستان مردی میانسال به نام من-سو (لی بیونگ-هُن) را روایت می‌کند که برای پیدا کردن شغل پس از اخراج ناگهانی از شرکتی که ۲۵ سال در آن کار کرده، به اقدامات افراطی دست می‌زند. تلاش‌های روزافزون و عجیب من-سو منجر به نمایش لحظات دیوانه‌واری روی پرده می‌شود که باعث خنده و در عین حال وحشت تماشاگران می‌شود.
پس از پایان فیلم حول و حوش ساعت ۱۲:۳۰ بامداد، پارک در حالی که از تشویق ایستاده طولانی لذت حضار می‌برد، برای تماشاگران دست تکان داد و هر یک از بازیگران فیلم را در آغوش گرفت. بازیگران اصلی فیلم که بیشتر آنها در زمان نمایش فیلم حضور داشتند، شامل سون یه-جین، پارک هی-سون و لی سونگ-مین بودند. پس از شش دقیقه تشویق و سوت، جمعیت آرام گرفت و شروع به ترک سالن کردند تا اینکه کسی فریاد زد «براوو!» و دور دیگری از تشویق‌ها آغاز شد.
پارک، چهره برجسته سینمای کره، به خاطر نوشتن و کارگردانی فیلم‌های «پیرپسر»، «تشنگی» و «خدمتکار» و همچنین تهیه کنندگی فیلم «برف شکن» مشهور است. آخرین بار او با فیلم «همدردی برای بانوی انتقام» در سال ۲۰۰۵ در جشنواره ونیز حضور داشت. در کنفرانس مطبوعاتی رسمی فیلم در روز جمعه، پارک توضیح داد که چرا ۲۰ سال طول کشید تا به لی‌دو (جزیره ونیز) بازگردد.
پارک با شوخی گفت: «یک جواب کوتاه دارم، در حقیقت یک کلمه و آن کلمه پول است.»
گرچه او دو دهه برای به دست آوردن بودجه مناسب برای ساخت «هیچ انتخاب دیگری» تلاش کرده، پارک گفت که می‌دانست موضوع این فیلم همچنان از رونق نمی‌افتد.
او گفت: «همه ما آن ترس عمیق از بیکاری و امنیت شغلی را داریم. من توانستم روی این فیلم ۲۰ سال کار کنم، زیرا هر کسی که در این دو دهه از ماجرای فیلمم باخبر شد همیشه احساس همذات‌پنداری می‌کرد و می‌گفت: "این یک داستان به‌موقع است. " این باعث شد اعتماد به نفس پیدا کنم که این فیلم بالاخره ساخته خواهد شد.»
انتهای پیام/