به گزارش ایسنا، مهدی نوذری سوم مرداد ۱۳۷۶ در شهرستان هرسین استان کرمانشاه متول شد. پدرش از آزادگان و جانبازان هشت سال دفاع مقدس بود و همین میراث ایثار از کودکی در وجود مهدی شعله‌ور شد. او تک‌پسر خانواده و سومین فرزند پس از سه خواهر بود و همیشه با عشق و احترام در کنار پدر و مادر و خواهرانش زندگی کرد.
مهدی تحصیلات دوران مدرسه را با موفقیت و نمرات عالی پشت سر گذاشت و در ۱۸ سالگی با انگیزه‌ای سرشار از عشق به میهن در مرداد ۱۳۹۴ به استخدام نیروی پدافند هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران درآمد. او پس از گذراندن دوره‌های مقدماتی در دانشگاه شهید ستاری، رشته مهندسی جنگ الکترونیک را ادامه داد و با مدرک کارشناسی نظامی فارغ‌التحصیل شد.
سال‌ها خدمت در پادگان پنجم شکاری امیدیه تجربه‌ای ارزشمند برای این افسر جوان بود تا در مسیر حفاظت از آسمان ایران عزیز رشد کند. در سال ۱۴۰۳ برای ادامه خدمت به پادگان شهید جهانتاش خنداب منتقل شد. تنها ده روز پیش از شهادتش، در تاریخ ۱۶ خرداد ۱۴۰۴، زندگی جدیدی را با عقد ازدواج آغاز کرده بود، اما تقدیر الهی سرنوشت دیگری برای این سرباز وطن رقم زد.
بامداد ۲۶ خرداد ۱۴۰۴، در حالی‌که دشمن آسمان ایران را هدف گرفته بود، مهدی در لحظات سخت و پرخطر نبرد با روحیه‌ای شجاعانه به همرزمانش گفت: «می‌خواهم با روحیه شهید شوم.» دقایقی بعد، او بال‌های پرواز گرفت و نامش در دفتر افتخار این سرزمین جاودانه شد.
شهید نوذری به مهربانی، صداقت، فداکاری و شجاعت شهره بود. در خانه همراز و پشتیبان همه اعضای خانواده بود و بیرون از خانه همچون برادری دلسوز برای سربازان و همرزمانش. باور داشت که «سربازان امانت‌اند و باید مراقبشان بود.» او وطن‌پرستی عاشقانه داشت؛ آخرین استوری‌اش پیش از شهادت گواه این عشق بود: «ویران آن کس که آبادت نخواهد...»
انتهای پیام