بعد از آنكه رهبري در آخرين اظهارات خود، حمايت تام و تمام‌شان را از دولت و رييس‌جمهور مطرح كردند و ايشان را به صفات حميده‌اي چون «خدمتگزار»، «پركار» و «پيگير» متصف كردند و حمايت از دولت و شخص رييس‌جمهور را «ضروري» خواندند، انتظار مي‌رفت عموم افرادي كه در بدنه نظام هستند اگر تا پيش از اين اظهاراتي برخلاف نظر معظم‌له بيان كرده‌اند از راه خود برگردند و با انتشار بيانيه‌اي التزام عملي خود را به توصيه‌هاي ايشان اثبات كنند و از ملت ايران، رييس‌جمهوري و رهبري بابت قصور يا تقصيرشان عذرخواهي كنند. اما متاسفانه شاهد هستيم كه جريان‌ها و افرادي كه تا قبل از سخنراني رهبري بدون توجه به وضعيت بسيار حساس كنوني- كه كشور در ميانه ميدان جنگ و ديپلماسي قرار دارد- علي‌الدوام در شيپور اختلاف مي‌دميدند و گويي تمام همّ و غم‌شان منحصر در تشديد تضاد و اختلاف ميان اركان نظام بود- همچنان به اين رويه نامرضيه خود ادامه مي‌دهند و از هيچ كوششي در تضعيف دولت و توهين به رييس‌جمهور دريغ نمي‌ورزند. سخنراني اخير رهبري و تذكر صريح‌شان، نه تنها موجب تنبه اين افراد نشد و ايشان را درصدد آن قرار نداد كه از گفته‌هاي خود اظهار ندامت و سعي در جبران تقصيرشان كنند بلكه يكي از ايشان در گفت‌وگويي ويدیويي و مجازي به «جدالِ» غيراحسن پرداخت و با تكرار ادعاهاي بي‌پايه و اساس سابق‌شان اين‌بار، تير تهمت را به سمت عالي‌ترين مقام نظام نشانه گرفت و صراحتا از امكان تحت فشار قرار داشتن رهبري و تحميلي بودن مواضع‌شان سخن گفت!

مشاراليه البته براي بيان مواضع تفرقه‌افكنانه‌اش به حكومت امام علي(ع) اشاره كرد و با برخوردي سطحي با تاريخ حكومت علوي، نتيجه گرفت: «آن‌كه علي[ع] بود بهش تحميل كردند اينكه سيدعلي است!» و در ادامه هم او با «تحميلي» خواندن صلح امام مجتبي(ع) مدعي شد در مواردي براي اينكه پشت رهبري حركت كنيم، بايد جلوتر از ايشان بايستيم!!