سارا دیدار؛ ستاره دهه هشتادی از دیار نیشابور که فوتبال را از کوچه و زمین‌های خاکی آغاز کرد و امروز در لباس تیم ملی می‌درخشد. او با تکیه بر پشتکار و حمایت خانواده‌اش، از مسیر پرپیچ‌وخم فوتبال بانوان گذر کرده و حالا با گل‌های حساس خود، نام ایران را در میادین بین‌المللی پررنگ‌تر کرده است. بازیکنی که از دل سختی‌ها و محدودیت‌های زیرساختی فوتبال در مشهد و نیشابور برخاست، اما هیچ‌گاه از رویاهایش دست نکشید. گل او مقابل اردن و شادی پرشور با پدر در فرودگاه، حالا بخشی از خاطره جمعی فوتبال‌دوستان شده است؛ لحظه‌هایی که نشان می‌دهد عشق به وطن و فوتبال، هر مانعی را از پیش‌رو برمی‌دارد. در ادامه گفت‌وگوی اختصاصی ما را با این بازیکن جوان و آینده‌دار تیم ملی فوتبال بانوان می‌خوانید.
از کودکی فوتبال بازی می‌کردی؟ مشوق اصلی تو چه کسی بود؟
من همیشه در کوچه با برادرم فوتبال بازی می‌کردم. حتی بچه‌های محل را جمع می‌کردیم و تا نیمه‌شب در پارک و کوچه فوتبال بازی می‌کردیم.اما از حدود دوازده یا سیزده سالگی، در مسابقات مدارس و استانی شرکت کردم و جدی‌تر این مسیر را دنبال کردم. خانواده‌ام همواره حامی من بودند و برای ثبت‌نام و حضورم در کلاس‌های ورزشی تلاش کردند.
زیرساخت‌های فوتبال در مشهد و نیشابور چگونه بود؟
محدودیت‌های زیادی داشتیم. زمین چمن مناسب در اختیار ما نبود و اگر هم زمینی در اختیارمان قرار می‌گرفت، بدترین ساعت ممکن یعنی ظهرهای بسیار گرم بود. اکنون که به آن دوران فکر می‌کنم، برایم خنده‌دار است که حتی یک زمین مناسب نداشتیم. مطمئنم اگر در آن سال‌ها امکانات بهتری در اختیار داشتم، امروز از نظر فنی در جایگاه بالاتری قرار می‌گرفتم؛ زیرا با افزایش سن، یادگیری و توان بدنی ورزشکار هم کاهش پیدا می‌کند.
چطور به تیم ملی راه پیدا کردی؟
استعدادیابی‌های تیم ملی به‌صورت منظم برگزار می‌شد. در این فستیوال‌ها استعدادهای برتر شناسایی و به اردوهای تیم ملی دعوت می‌شدند. من نیز از همین طریق موفق شدم در جمع بازیکنان تیم ملی قرار بگیرم.
زمانی که فهمیدی به تیم ملی دعوت شدی چه احساسی داشتی؟
احساس بسیار خوبی بود. خوشحال بودم که زحماتم به نتیجه رسیده است. در این سال‌ها خانواده‌ام شاهد تلاش‌هایم بودند. البته دعوت شدن به تیم ملی یک مرحله است، اما ماندن و درخشیدن در آن مرحله‌ای کاملاً متفاوت است. من همچنان با تمام توان برای ماندگاری در تیم ملی تلاش می‌کنم.
درخشش در این سن چه بهایی برایت داشت؟
من از بسیاری از لذت‌های زندگی نوجوانی گذشتم؛ از مهمانی‌ها و تفریحات با دوستان تا گردش‌های معمول. همه زندگی‌ام تمرین و فوتبال شد. اما به‌نظر من ارزشش را داشت. همیشه برای خودم هدف‌گذاری می‌کردم و برای رسیدن به آن بی‌وقفه تلاش می‌کردم. باور دارم که هیچ تلاشی بی‌ثمر نمی‌ماند و انسان می‌تواند به هر چیزی که در ذهن دارد دست پیدا کند، به شرطی که پشتکار داشته باشد.
از گل حساسی که مقابل اردن به ثمر رساندی برایمان بگو.
آن بازی بسیار حساس بود و فشار زیادی روی تیم وجود داشت. می‌دانستیم که حتماً باید پیروز شویم تا صعود کنیم و جایگاه تیم ملی حفظ شود. این گل تنها حاصل تلاش من نبود، بلکه نتیجه زحمات همه بازیکنان بود. خوشحالم که توانستم سهمی در موفقیت تیم داشته باشم.
آیا انتظار داشتی مهم‌ترین گل تورنمنت به نام تو ثبت شود؟
بله. من همیشه با این ذهنیت وارد زمین می‌شوم که بهترین عملکرد را داشته باشم و تأثیرگذار باشم. هدفم این بود که با تمام توان بازی کنم و بتوانم باعث شادی هم‌تیمی‌ها، مربیان و مردم کشورم شوم.
شادی تو با پدرت در فرودگاه هم بازتاب زیادی داشت. کمی از رابطه‌تان بگو.
پدرم روز قبل از بازی با من صحبت کرده و بارها تأکید کرده بود که باید گل بزنم و تیم پیروز شود. او و برادرم بسیار پیگیر بودند و وقتی گل زدم، خوشحالی‌شان وصف‌ناپذیر بود.
شادی‌ات با پدرت هماهنگ شده بود؟
خیر، اصلاً هماهنگی در کار نبود. آن لحظه کاملاً طبیعی بود. پدرم از شدت خوشحالی مرا در آغوش گرفت و آن صحنه به‌یادماندنی شد.
آیا شرایط جنگی روزهای منتهی به مسابقات به تیم ضربه زد؟
بله، بیست روز اردو لغو شد. در حالی که روند آماده‌سازی بسیار خوبی داشتیم، این وقفه قطعاً به تیم آسیب زد. با این حال در زمان اعزام، همه مشکلات را فراموش کردیم و فقط به صعود فکر کردیم. خوشبختانه به قولمان عمل کردیم و صعود به دست آمد.
در همه بازی‌های مقدماتی هنگام پخش سرود ملی، سلام نظامی دادید. این تصمیم جمعی بود؟
بله، کاپیتان تیم این پیشنهاد را داد و همه بازیکنان با آن موافقت کردند. این حرکت نمادی از عشق و غیرت ما به ایران بود. همه اعضای تیم عاشق کشورشان هستند و باور داریم که هیچ جایی در دنیا جای وطن خود آدم نمی‌شود.
بازی پیش رو را چگونه ارزیابی می‌کنی؟ آیا شانس صعود به جام جهانی وجود دارد؟
قطعاً صعود دور از دسترس نیست. البته باید در نظر بگیریم که با تیم‌های قدرتمندی هم‌گروه شده‌ایم. با این حال اگر با تمام توان بازی کنیم، می‌توانیم نتایج خوبی کسب کرده و به هدفمان برسیم.
چه برنامه‌ای برای فصل آینده داری؟
هنوز این فصل به پایان نرسیده است و تمام تمرکزم روی تمرینات تیم فعلی‌ام است. امیدوارم مانند فصل گذشته با تیم خاتون بدرخشم و قهرمانی را تکرار کنیم. همچنین هدفم موفقیت در جام باشگاه‌هاست و مطمئنم اتفاقات خوبی برای فوتبال بانوان ایران رقم خواهد خورد.
و به نظرت چالش اصلی فوتبال بانوان در حال حاضر چیست؟
مهم‌ترین چالش، نبود پخش زنده مسابقات و بی‌توجهی رسانه ملی است. در این سال‌ها بیشتر شناخته‌شدن ما از طریق فضای مجازی و به‌ویژه اینستاگرام بوده است. متأسفانه رسانه ملی که می‌تواند محل دیده‌شدن و معرفی استعدادهای جوان به خصوص بانوان باشد، هیچ تلاشی در این زمینه نکرده است و این ظرفیت مهم در اختیار بانوان قرار نمی‌گیرد.