به گزارش ایرنا، چند وقتی شهرداری زرگر شهر زباله های جمع آوری شده در این شهر را در محدوده ورودی کمربندی جنوبی بابل نزدیک به روستای «چمازین» انباشت می کند تا این زباله ها به خارج از شهر مکانی که شهرداری در نظر گرفته منتقل کند.

این مکان که به محلی برای سکوی زباله شهر زرگر شهر بابل تبدیل شد همجواری آن به اراضی شالیزاری و آتش زدن نخاله های موجود در آن، چالش های را برای اهالی منطقه ایجاد کرد.

از سوی دیگر زباله های موجود در این محدوده زمینه ای برای حضور سگ های ولگردی است که در گستره وسیعی در این سکوی پسماند را دور دور می کنند و این امر تهدیدی برای سلامتی شهروندان محسوب می شود.

بنا به نظر کارشناسان محیط زیست سکوی زباله باید دارای زیرساخت های لازم برای جمع آوری زباله ها در جهت انتقال به مکان دیگر باشد که این امر در مکان فعلی که شهرداری زرگر شهر در نظر گرفت رعایت نشد.

مدیران ارشد بخش بر این باورند حفظ سلامتی شهروندان از جمله دغدغه های مهمی است که شهرداری این شهر باید به صورت فنی و دقیق آن را رعایت کن در غیر این صورت برخور قانونی و قضایی خواهد شد.

در ۲۴ ساعت گذشته فیلمی در شبکه های اجتماعی دست به دست می شود که عمق فاجعه زیست محیطی و آتش سوزی های موجود در سکوی زباله زرگر شهر بابل را نشان می دهد و انتشار این فیلم موجی از نگرانی را برای شهروندان و کارشناسان محیط زیست به همراه داشت.

زباله زخم عمیق پیکر نحیف طبیعت شمال کشور است. زخمی که در ۲ دهه اخیر عمیق‌تر شده و مساحت آن نیز در نقاط مختلف شمال و به ویژه مازندران افزایش یافته است.

جانمایی نامطلوب مکان‌های دفن زباله مازندران در سه دهه اخیر سبب شده که اکنون مساحت عرصه‌های دپوی زباله در مازندران که عمدتا نیز در دل جنگل‌ها قرار دارند به حدود ۲۰۰ هکتار برسد.

دپوی این زباله‌ها و آلوده شدن خاک محیط تنها چالش ناشی از این روش دفع پسماند نیستند. نفوذ شیرابه‌ها به عمق زمین و آب‌های زیرزمینی تهدید بزرگی است که بر سلامت ساکنان اطراف این سایت‌های دپوی زباله تاثیر مستقیم می‌گذارد. زباله‌دان‌های تحمیل شده به طبیعت مازندران نبسیاری از زمین‌های باغی، شالیزاری و مراتع استان را به درجه‌ای از آلودگی رساندند که در سلامت محصولات تولیدی در این عرصه‌ها ابهام وجود دارد.

شهرهای مازندران به گونه‌ای گسترده شده که جنگل، کوه، دشت و مرتع بخشی از شهرها و روستاهای این استان را تشکیل می‌دهند و همه این اراضی هم در معرض تهدید زباله‌ها قرار دارند.

معضل پسماند سال‌های طولانی است که گریبان‌ مازندران سرسبز را گرفته و در برهه‌های مختلف سه دهه گذشته در برخی مناطق تبدیل به بحران چندوجهی شد. در این فرایند بیشترین آسیب به جنگل‌های مازندران وارد شد. محل دپوی زباله‌ها در آمل، بابل، بابلسر، نوشهر، نور و بسیاری از شهرهای این استان از گلوگاه تا رامسر تهدیدی جدی برای عرصه‌های طبیعی محسوب می‌شوند.

شهرداری زرگر شهر پاسخگو باشد

بخشدار بخش لاله آباد بابل در گفت گو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: رعایت تمامی نکات بهداشتی و زیست محیطی از وظایف اصلی شهرداری زرگر شهر است که باید در این سکوی زباله رعایت شود.

جابر فضلی گفت: تا کنون چند مرحله از این سکو بازدید به عمل آمده و شهرداری زرگر شهر متعهد شده بود که زباله ها و شیرابه های این سکو آسیب های بهداشتی و زیست محیطی برای اهالی منطقه و شهروندان به همراه نخواهد داشت.

وی با اشاره به این مطلب که سکوی زباله نیازمند زیرساخت های برای جمع آوری و انتقال پسماند به مکان دیگر است، اظهار کرد: شهرداری زرگر شهر مدعی شده بود با توجه به این که زباله های موجود در این سکو، به سرعت باید به مکان دیگری منتقل شود آسیبی برای شهروندان و اهالی منطقه نخواهد داشت.

بخشدار لاله آباد تصریح کرد: به‌زودی با حضور تعدای از کارشناسان از این سکو بازدید به عمل می آید و اگر نکات بهداشتی و ایمنی زعایت نشود از طریق مراجع قانونی و قضایی پیگیری می شود.

فضلی ادامه داد: با دهیاران روستاهای که در محدوده این سکو در کمربندی جنوبی بابل واقع شد هماهنگ کردیم که در صورت رعایت نشدن دغدغه های زیست محیطی شکایت خود را تحویل مراجع قضایی دهند.

این مقام مسوول تصریح کرد: حفظ سلامت شهروندان و رعایت نکات بهداشتی برای همه ساکنان این محدوده به همراه اراضی کشاورزی آنها از دغدغه های جدی ما محسوب می شود که در این حوزه هیچ توجیهی پذیرفتنی نیست.

به گزارش ایرنا، کارشناسان بر این باورند یکی از علت‌های اصلی طولانی شدن طرح‌های ساماندهی پسماند مازندران شهرستانی عمل کردن در این زمینه است که سبب می‌شود اعتبارات دولتی به صورت قطره‌چکانی به طرح‌ها تخصیص یابد و افتتاح طرح‌ها را در هاله‌ای از ابهام قرار دهد.

هر چند قصه تلخ معضل زباله برای بومیان مازندران تکراری است و بسیاری از مازندرانی‌ها درد و رنج و جان‌سختی آن در برابر راه‌حل‌های متنوع را با گوشت و استخوان‌شان لمس کرده‌اند، ولی برای غیربومیان هم ناآشنا نیست. چون اگر حتی پیشینه یک بار سفر زمینی به مازندران را داشته باشند، بوی تعفن زباله‌های انباشته در جای‌جای استان بدون تردید مشام‌شان را آزرده است. بیراه نیست اگر گفته شود در مسیرهای منتهی به جنگل، دریا یا کوه‌های همه شهرستان‌های مازندران می‌توان نقاطی را یافت که بوی تعفن زباله احساس شود و محل دپوی زباله‌ها به چشم آید.

با این که طی سال‌های اخیر گام‌های مثبتی برای ساماندهی زباله در مازندران برداشته شد، اما به جز موارد معدودی از جمله بهره‌برداری از نیروگاه زباله‌سوز نوشهر که آن هم البته با چالش و تعطیلی مواجه شد و کارخانه کمپوست تنکابن، بقیه طرح‌ها به سرانجامی اثرگذار نرسیدند و فرآیند تخریب اراضی طبیعی همچنان ادامه دارد

توقف انتقال زباله به سایت‌های دپوی زباله در مازندران هم عمدتا ناکام ماند و به نتیجه‌ای نرسید. در این زمینه تنها نقطه امیدبخش که اخیرا مشاهده شد مربوط به سایت زباله انجیل‌سی بابل بود که بالاخره پس از سال‌ها با پیگیری دوستداران محیط زیست و حکم قطعی دادگاه تجدید نظر استان ورود زباله به این سایت ممنوع شد و اقداماتی برای بهبود وضعیت در این منطقه جنگلی در حال انجام است.