امامعلی حبیبی، پیشکسوت نامدار کشتی ایران و اولین مدال‌آور طلایی کشور در بازی‌های المپیک، پس از تحمل دوره‌ای بیماری در ۹۴ سالگی درگذشت. جامعه ورزش ایران امروز یکی از بزرگ‌ترین اسطوره‌های خود را بدرقه می‌کند.
امامعلی حبیبی در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن با کسب مدال طلا در وزن ۶۷ کیلوگرم، نقطه عطفی در تاریخ ورزش ایران رقم زد.
او نخستین ایرانی بود که روی سکوی طلایی المپیک ایستاد و بلافاصله پس از او غلامرضا تختی دومین مدال طلای کشور را در همان رقابت‌ها به دست آورد. این افتخارات آغازگر عصر تازه‌ای برای کشتی و ورزش ایران شد.
قهرمانی‌های جهانی و آسیایی
حبیبی تنها به المپیک بسنده نکرد و سه عنوان قهرمانی جهان، مدال طلای بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸ و پنج قهرمانی ملی را در کارنامه خود ثبت کرد.
او با همین دستاوردها به عضویت تالار مشاهیر اتحادیه جهانی کشتی درآمد و به نمادی جاودان از کشتی ایران بدل شد.
سبک و تکنیک ویژه
«ببر مازندران» نه فقط به خاطر افتخارات، بلکه به دلیل سبک مبارزه خاص خود شهرت یافت. سرعت عمل بالا و اجرای بی‌نقص فنون «یک دست و یک پا» و «سر و ته یکی» از او چهره‌ای بی‌بدیل ساخت.
بسیاری از مربیان و کشتی‌گیران نسل‌های بعد، حبیبی را الگوی خود می‌دانستند.
فراتر از تشک کشتی
زندگی امامعلی حبیبی محدود به ورزش نماند. او در سال ۱۳۴۲ به عنوان نماینده مردم بابل وارد مجلس آن دوره شد و پس از پایان دوره نمایندگی، وارد عرصه سینما شد.
ایفای نقش در چهار فیلم سینمایی، از جمله ببر مازندران به کارگردانی ساموئل خاچیکیان، وجه دیگری از زندگی متنوع او بود.
میراثی ماندگار
نام امامعلی حبیبی برای همیشه با نخستین طلای المپیک ایران گره خورده است. او نه تنها به عنوان قهرمان، بلکه به عنوان شخصیتی الهام‌بخش برای ورزشکاران و جوانان ایران باقی خواهد ماند.
امروز ورزش ایران در سوگ مردی است که با تلاش و غیرت، مرزهای افتخار را جابه‌جا کرد.
انتهای پیام/