فارن پالیسی در گزارشی به بازخوانی خط آهن ناتمام برلین–بغداد پرداخته است، پروژه‌ای جاه‌طلبانه که از سال ۱۹۰۳ به ابتکار آلمان و امپراتوری عثمانی آغاز شد تا با دور زدن کانال سوئز، اروپا را مستقیماً به خلیج فارس وصل کند. آلمان‌ها آن را ابزاری برای رقابت با بریتانیا و دستیابی به نفت می‌دیدند و عثمانی‌ها وسیله‌ای برای حفظ نفوذ در استان‌های عربی و کردی. اما خط آهن هیچ‌وقت کامل نشد و جنگ‌ها، مرزها و فروپاشی‌ها مانع تحقق رؤیای اتصال مستقیم اروپا به خاورمیانه شدند.
به گزارش انتخاب، نویسنده از هامبورگ تا بغداد، مسیر این خط تاریخی را بازسازی کرده و روایت امروزین آن را در پرتو پروژه‌های رقیب مانند "کریدور میانی" ترکیه، "کانال خشک" عراق و سرمایه‌گذاری‌های چین در بالکان بررسی می‌کند. در هر نقطه از مسیر—از ایستگاه‌های متروک موصل و بغداد تا ایستگاه‌های تازه‌ساز ترکیه و صربستان—شکاف میان وعده‌های بزرگ و واقعیت‌های سیاسی، فساد و جنگ به چشم می‌خورد. به تعبیر او، همان‌طور که خط آهن برلین–بغداد قربانی بازی‌های ژئوپولیتیک شد، طرح‌های امروزی هم با همان تله‌ها روبه‌رو هستند.
در عراق و سوریه، ویرانه‌های ایستگاه‌ها هنوز زخم جنگ و داعش را بازتاب می‌دهند. مردم از خاطره قطارهایی می‌گویند که روزی شمال و جنوب کشور را به هم وصل می‌کردند، اما امروز تنها قطارِ مهاجران، جنگ‌زدگان و پناهجویان است که به سختی خود را به اروپا می‌رساند. مقاله نتیجه می‌گیرد که همان‌طور که یک قرن پیش امپراتوری‌ها از این خط برای اعمال قدرت و کنترل سرزمین‌ها استفاده می‌کردند، امروز هم رقابت بر سر خطوط ریلی و راه‌های تجاری ادامه دارد—با این تفاوت که هنوز رؤیای اتصال واقعی برای مردم عادی دست‌نیافتنی مانده است
∎