آمار‌های صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی نشان می‌دهد این عدد به طور قابل‌توجهی بالاتر از دومین کشور، سنگاپور با ۲.۴ حساب، است. پس از سنگاپور، کشور‌هایی مانند استونی (۲.۴)، عربستان سعودی (۲.۱)، آمریکا (۲) و ترکیه (۱.۹) در رتبه‌های بعدی قرار دارند که میزان حساب‌های بانکی به ازای هر بزرگ‌سال در آن‌ها بین حدود ۱.۷ تا ۲.۴ است.
امروز پس از سال‌ها متوجه شدم در یک بانک دولتی حساب و مقداری پول در این حساب دارم. درخواست بسته‌شدن حساب را کردم. پیامک برداشت وجه که آمد، تازه دستگیرم شد که در ۲۶ ماه اخیر، ۸۰ هزار تومان بابت آبونمان پیامک از حسابم کسر شده است. حسابی که در طول سال به جز پیامک برداشت‌وجه آبونمان، هیچ پیامک دیگری نیز دریافت نکرده است.
حال اگر طبق گفته رئیس کل بانک مرکزی، فرض کنیم ۳۵۰ میلیون حساب بانکی بلااستفاده در اختیار مردم وجود دارد و در یک سال اخیر از هر یک از این حساب‌ها عددی در حدود ۵۰ هزار تومان آبونمان هم کسر شده باشد، به عددی بیش از ۱۷ هزار میلیارد تومان می‌رسیم.
بانک مرکزی درباره علت چرایی افزایش هزینه کارمزد پیامک بانک‌ها اعلام کرده بود که اپراتور‌های تلفن‌همراه هزینه پیامک‌ها را افزایش داده‌اند و به‌همین‌دلیل هزینه پیامک بانک‌ها هم بالا رفته است.
گزارش‌ها نشان می‌دهد که افرادی که تراکنش بانکی کمتری دارند هزینه‌ای پایین‌تر از آبونمان سالانه می‌پردازند و افرادی که تراکنش‌های بالاتری دارند، هزینه بیشتری برای این خدمات خواهند پرداخت. البته عملکرد بانک‌ها و تعیین هزینه اشتراک توسط آن‌ها مانند ماهیت و نوع خدماتشان با یکدیگر متفاوت است. برای مثال برخی بانک‌ها برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها و تعیین حق اشتراک پایین‌تر برای ارائه این خدمات، از ارسال پیامک برای تراکنش‌های خود صرف نظر کرده یا برای ارسال پیامک برای تراکنش‌های کمتر از ۳۰ هزار تومان، هزینه‌ای مضاف بر حق اشتراک را طلب می‌کردند.
حال سؤال اینجاست که وقتی ۳۰۰ میلیون حساب بانکی بلااستفاده و بدون تراکنش وجود دارد که هیچ پیامکی برای آن ارسال نمی‌شود، دقیقا هزینه چه خدمتی باید از حساب مشتری کسر شود؟ آیا بانک‌ها فناوری و آمار مربوط به ارسال پیامک به حساب هر مشتری را نمی‌توانند جداگانه محاسبه کنند؟
