به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، کارگران غیررسمی تفکیک زباله در سایت‌های دفن زباله بزرگ دهلی‌نو با شرایط بسیار سخت و دمایی تا ۷۰ درجه سانتی‌گراد روبه‌رو هستند که سلامت آنان را به‌شدت تهدید می‌کند. فعالان و پژوهشگران حوزه بهداشت عمومی این شرایط را «تنفس سم» برای این کارگران توصیف می‌کنند. سه سایت بزرگ دفن زباله در دهلی‌نو شامل غازی‌پور، بالسوا و اوخلا به‌دلیل حجم زیاد زباله‌ها و ظرفیت بالاتر از حد مجاز، به محل‌هایی بسیار خطرناک تبدیل شده‌اند که آتش‌سوزی‌های مکرر، نشت گاز متان و بوی بسیار نامطبوع از ویژگی‌های آنها است. این کوه‌های زباله به ارتفاع بیش از ۶۰ متر، معادل یک ساختمان ۲۰ طبقه، گرمایی بین ۶۰ تا ۷۰ درجه سانتی‌گراد در تابستان ایجاد می‌کنند که ناشی از فرایند تجزیه زباله‌های آلی و تولید گازهای خطرناک است.
کارگران زباله که به‌صورت غیررسمی و بدون حمایت‌های قانونی فعالیت می‌کنند، روزانه در معرض این شرایط قرار دارند. آنها با جمع‌آوری و تفکیک مواد بازیافتی همچون پلاستیک، کاغذ و فلز، درآمد اندکی کسب می‌کنند که نه‌تنها پایدار نیست بلکه سلامتشان را به مخاطره می‌اندازد. این افراد فاقد بیمه و تجهیزات ایمنی استاندارد هستند و مجبورند با ماسک‌ها و دستکش‌های غیراستاندارد، در میان زباله‌های خطرناک کار کنند.
پژوهش‌های علمی نشان می‌دهد که دمای این سایت‌های دفن زباله به واسطه تجزیه مواد آلی بسیار بالا است و گازهای سمی از جمله متان که بسیار قابل اشتعال و مضر برای دستگاه تنفسی است، به‌طور مداوم منتشر می‌شود. این وضعیت موجب بروز مشکلات تنفسی، بیماری‌های پوستی و مشکلات سلامت مزمن در میان کارگران می‌شود.
فعالان حقوق کارگران زباله نیز از شرایط نامناسب کاری و فقدان حمایت‌های قانونی انتقاد کرده و هشدار داده‌اند که این سایت‌ها در واقع «اتاق‌های گاز در حال شکل‌گیری» هستند که سلامت هزاران کارگر را به خطر می‌اندازند.
با وجود وعده‌های مکرر مسئولان دولتی مبنی بر پاکسازی کامل این کوه‌های زباله تا سال ۲۰۲۸، وضعیت بهبود چندانی نداشته است و این معضل زیست‌محیطی و بهداشتی همچنان پابرجاست. دمای هوای دهلی‌نو در ماه ژوئن، به ۴۹ درجه سانتی‌گراد رسید و هشدار نارنجی سازمان هواشناسی هند اعلام شد که نشانگر تشدید خطرات برای کارگران و ساکنان اطراف سایت‌ها بود.
کارگران زباله به‌ویژه زنان، به‌دلیل گرمای شدید و شرایط سخت محیطی مجبور شده‌اند ساعات کاری خود را تغییر دهند؛ برخی برای جلوگیری از گرمای طاقت‌فرسا در روز، تنها در شب به تفکیک زباله مشغول می‌شوند. با این حال، فعالیت در شب نیز خطرات ویژه خود را دارد و تردد ماشین‌آلات سنگین در تاریکی ایمنی آنان را به مخاطره می‌اندازد.
از سوی دیگر، دسترسی به خدمات بهداشتی نیز برای این کارگران محدود و ناکافی است. با وجود کلینیک‌های دولتی رایگان، به‌دلیل طولانی بودن روند تشخیص و درمان، بسیاری ترجیح می‌دهند از کلینیک‌های محلی استفاده کنند که خدمات سریع‌تری ارائه می‌دهند.
به گفته کارشناسان محیط زیست، نشت گاز متان از این سایت‌های زباله از سال ۲۰۲۰ بیش از ۱۲۰ بار توسط ماهواره‌ها شناسایی شده است و یکی از بزرگ‌ترین نشت‌ها در غازی‌پور در سال ۲۰۲۱ رخ داده که به‌طور ساعتی ۱۵۶ تن متان را به هوا منتشر کرده است. این گاز یکی از عوامل اصلی کاهش کیفیت هوا و تشدید آلودگی در دهلی‌نو محسوب می‌شود.
تداخل تغییرات اقلیمی و مدیریت نادرست پسماند
در حالی که تغییرات اقلیمی و مدیریت ناکارآمد پسماند مشکلات این شهر را تشدید کرده است، سازمان‌های شهری دهلی‌نو تحت فشار فعالان محیط زیست و سلامت، به راهکارهای سریع روی آورده‌اند. از جمله این اقدامات، برنامه‌های ساخت چهار کارخانه زباله‌سوز در اوخلا، نارلا، تنک‌هند و غازی‌پور است. کارشناسان هشدار می‌دهند که این راهکارها فقط مشکلات عمیق‌تر را پنهان می‌کند و ممکن است به آلودگی بیشتر محیط زیست منجر شود.
زباله‌سوزها آلاینده‌های خطرناکی همچون دایوکسین‌ها، فوران‌ها، جیوه و ذرات معلق را در هوا منتشر می‌کنند که خطرات جدی برای سلامت انسان دارند. طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت در سال ۲۰۱۰، دایوکسین‌ها بسیار سمی هستند و می‌توانند مشکلات باروری و رشد، آسیب به سیستم ایمنی، اختلال در هورمون‌ها و حتی سرطان ایجاد کنند.
کارگران زباله به‌ویژه زنان، از حذف شدن خود از فرایند مدیریت پسماند با روی آوردن به زباله‌سوزها نگرانند، زیرا این تغییرات معیشت آنها را به‌شدت تهدید می‌کند و آنها را به سمت فقر عمیق‌تر می‌راند. کارشناسان محیط زیست بر لزوم رسمی کردن نقش این کارگران، اعطای حقوق عادلانه، تأمین تجهیزات ایمنی و دسترسی به طرح‌های رفاهی تاکید دارند که علاوه‌بر توانمندسازی این جامعه آسیب‌پذیر، به ایجاد مدل مدیریت پسماند مقاوم در برابر تغییرات اقلیمی کمک خواهد کرد.
فعالان و متخصصان بهداشت عمومی نیز خواستار ایجاد سیستم مدیریت پسماند غیرمتمرکز هستند که شامل تفکیک زباله‌ها بر اساس نوع، کمپوست محلی زباله‌های آلی و سیستم‌های قوی بازیافت باشد. این رویکردها باید با شمول کارگران زباله در اقتصاد رسمی و ایجاد فرصت‌های شغلی جایگزین همراه باشد.